Σαν σαρκοφάγο σαλιγκάρι

Είμαι σαν τις διάφανες εικόνες, από εκείνες που βλέπεις παράξενα από μέσα τους. Από εκείνες που απεικονίζουν απρόθυμα μελιστάλλαχτες πόζες, γλυκερές οπτασίες και αδιάφορες επιχρωματισμένες φωτογραφικές συνθέσεις (εν είδει καρτ ποστάλ που ξέρει να υπερτονίζει την πάντα χλιαρή πραγματικότητα).
Δεν είμαι τέκνο της υπερβολής, όχι, είμαι οπαδός της μετριότητας, δεν είμαι μετριόφρων αλλά φιλαλήθης, αν και θαυμαστής του ψέμματος. Χρησιμοποιούμαι επίκαιρα όπως ένα κλισέ που δεν έγινε κλισέ ακόμα. Ανατρέχομαι αδιάφορα στα κατάστιχα μιας εβδομαδιαίας φυλλάδας με περιορισμένη κυκλοφορία. Στο κακοτυπωμένο φαν ζιν που δεν έχει ούτε μία διαφήμιση και στα σκουπίδια που δεν μάζεψε ο σκουπιδιάρης ακόμα, θα με βρείτε μέσα. Αποτελούμαι 100% από το περιεχόμενο μιας λάμπας που δεν άναψε ποτέ. Σαν σαρκοφάγο σαλιγκάρι θα έρπω και θα σέρνομαι και αργά-αργά θα τρώγω και θα με κατατρώει το σαράκι μου.

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε (και εις άλλα με υγεία)

Βουβάλια που εκσπερματώνουν από συνήθεια στην έρημο, κόκκορες που χάνουν το κεφάλι τους κι αναβλύζει αίμα αντί για την λαλιά τους, δέρμα κολλημένο με τρίχες ταλαιπωρημένες και γκρίζες, ένας ασταμάτητος ποδόγυρος, το τέλος μιας βαρετής τελετής και η λάσπη που κολλάει ανούσια στα παπούτσια μας από την θλιβερή βροχή.
Φως υπόλευκο, απείθαρχο όπως οι παράλληλες γραμμές που τέμνονται τελικά στο άπειρο. Ρεύματα λόγω ηλικίας και αποσύνθεση της μάζας, μετασχηματισμός κατάφορος ύλης και ενέργειας σε μία βουβή πομπή από την αρχή ως το τέλος. Αυτή η λογοδιάρροια δε θα μας σώσει, το αντίθετο μάλιστα: Μυρίζει σαν καμένο χαρτί, φτυαρίζεται σαν βρώμικο χιόνι και φεύγει και λιώνει όπως διώχνουμε μακριά τα λεπτα, τις ώρες και τις μέρες ώσπου να 'ρθει εκείνο το πρωινό στο οποίο εγώ ή εσύ δεν θα είμαστε παρόντες.

Το διάστιχο του κέρσορα

Θρόμβωση εγκεφάλου από αποτροπιαστικές ιδέες που μου πνίγουν τον νου και με ρημάζουν και με πετούν στην ανακύκλωση αφού με αποσυνθέσουν στα πρωτογενή μου υλικά. Κόλαση και ασυγχώρητα σφάλματα όλες οι επιλογές μου, κάνω γραμμές και χιόνια σαν μια πολυκαιρισμένη βιντεοκασέτα στο τεχνικολόρ της ζωής μου.
Κι αν στα σύρματα που εκπέμπουν ασύρματα τις σκέψεις μου, παρεισφρύσετε και κλέψετε πακέτα και αποκρυπτογραφήσετε όλους τους κωδικούς μου, θα καταλάβετε, θα το νιώσετε και δεν θα μπορείτε παρά να συμφωνήσετε μαζί μου:
Διαρκούμε, υπάρχουμε και ζούμε, όσο είμαστε παρέα ή μόνοι στην πρίζα, στον μεγάλο διάκενο, στολίδι μιας εφήμερης ζώσης. Σαν ένας σπινθήρας, σαν μια απειροελάχιστη ηλεκτρική εκκένωση που βρίσκουμε πρόσκαιρη κι ασήμαντη, αναβοσβήνουν και χαλνάνε άξαφνα σαν χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια οι ζωές μας.

Κανουλοφλογίστρα

Σύρθηκα στο δάπεδο, σαν από μίασμα, σαν ξέφτι
χειρότερα κι από τη σιωπή - και μ' έλουζε η ματιά τους
στα πρόχειρα τετράδια της γνώσης έγινα η μουντζούρα,
ένας λεκές από μελάνι,
στα ξεφτισμένα {από την χρήση} περιθώρια τους
και μπήκα σε ένα φάκελο χωρίς τίτλο, ατελέσφορος, ατελής,
σατανοθλιμμένος.

Ευτυχώς, έχω την κανουλοφλογίστρα μου,
την χρησιμοποιώ πάντα αντί για μαύρη μουσική
Λούζομαι με αυτή και νοιώθω πάντα μόνος.
Τέλος, σωριάζομαι στο έδαφος και έπειτα τίποτα:
Κενό, μηδέν, μαύρο και τίτλοι τέλους χωρίς γράμματα.

Βλέπετε, για μένα, δεν αρκεί παρά μόνο η παρουσία:
στα όνειρα, στις ώξεις και στα άκυρα θαύματα
που γεννούν μειλίχια το επόμενο πρωί.

για την θάλασσα, τα έχω ξαναπεί:

Ρημαδότοπος, ατελέσφορος από οσμή και κίνηση, καταδικασμένος να βρίσκεται για πάντα στο αρνητικό πρόσημο μιας ημιτονοειδούς γραφικής παράστασης. Ένα ερωτικό τρίο υδρογόνου και οξυγόνου και υδρογόνου, το ανακόλουθο ατύχημα της αγενούς πρόσμιξης βάσεως και οξέως. Μέσα σ' αυτή, βρίσκονται R+τι κολυμβητές, μούσκεμα, σε ένα interstellar τοπίο καλυμμένο από φύκια και απιθανόστρακα και ψάρια, μα πολλά ψάρια σου λέω, με περίεργα ρύγχη και μουστάκια και μεταξένιες εσάρπες με πολλαπλές επίχρυσες πορπές.
Και αν με ρωτήσατε, αν μέσα σε αυτό το χαμό, κάποιος από τούτους τους κολυμβητές είμαι και εγώ - Όχι, δεν ρέπω εν κατακόμβιον εγκλεισμόν, εξ αδοκήτω θαλασσοκυρίαρχος μιας λασπύγρινης λαίλαπας δεν είμαι εγώ ο κουστωδός. Τουναντίον, διακείτομαι σιωπηλός παρατηρητής της σχάσεως των ατόμων, τηρώντας από μακριά, ως όφειλα, τοποτηρητής των αμφίβιων μειλίχιων αναμοχλεύσεων.

Το δάσος με τα εγώδενδρα

Χιονόπτωση μέσα στα βλέφαρα μου που έπαψαν πια να ανοιγοκλείνουν από το λευκό, που χάνει την υφή του και το νόημα του και γίνεται ένα σαδιστικό μαύρο που με κλείνει ακόμα μια φορά στις σκέψεις μου:

Είναι σημαντικό να μη κρυώνεις και το δάσος γύρω σου να έχει την υπόσταση που του αρμόζει οριζόμενο από τον κάθετο άξονα που διαγράφει η δική σου υποτείνουσα που ορίζεται από τις δύο κάθετες τομές που διασταυρώνονται πάνω σου.
Και είσαι στο κέντρο του δάσους και είναι νύχτα και δεν είναι τρομακτικά να ακούς τους ήχους του δάσους, το θρόισμα των φύλλων, τις πατημασιές του ζωικού βασιλείου και τις φωνές (όχι τα τιτιβίσματα) των πουλιών, σε ένα ατέρμονο έκο στα τύμπανα μιας ακουστικής κοιλότητας που διαμοιράζει, αναλύει και αποκρυπτογραφεί το κείμενο τους στο κεφάλι σου, μια σειρά ηλεκτρικών κυμάτων που διαθλώνται και προσπίπτουν στο cerebris vortex σου και αποκτούν νόημα και γίνονται απάντηση στο απέραντο ερωτηματικό που κρύβει την ύπαρξη σου;

Σε αυτό το δάσος βλέπεις, τα δένδρα είναι πανύψηλα και μας κρύψαν τον ουρανό. Για πάντα. Κοιτούμε όλοι κάτω γιατί ευθεία βλέπουμε μόνο ο ένας τον άλλο. Και είναι αδιανόητο, το εμπόδιο που με εμποδίζει από το να δω καθαρά μπροστά μου {γιατί δεν μπορώ να δω πια επάνω}, να είσαι εσυ.

Σαν μια σπιθαμή, ένα τρέμουλο, στις σκέψεις

Σκαπανείς και φλύκταινες μιας απόδρασης που φαντάζει εγκραίμιο μιας πεσμένης νότας από τυχαία οκτάβα. Ενοχοποιητικά δακτυλικά αποτυπώματα στο βάζο με το μέλι, γιατί έγινες μια οικόσιτη αλεπού, ένα θλιβερό αστείο που ζεσταίνει το παγωμένο οικογενειακό δωμάτιο. Ένα δωμάτιο με βαριά διακόσμηση, γεμάτο από φωτογραφίες αλλοτινών εποχών. Χαρούμενα κεφάλια ανισοϋψή στέκονται δίπλα το ένα από το άλλο σε υπαίθριες συγκεντρώσεις, έρμαιο εορταστικών καλεντάριων.
Στέκεσαι και συ σαν το σπίρτο, καμένο και από το κεφάλι σου καπνός που ανεβαίνει βαρύθυμα στο κιτρινισμένο ταβάνι που είναι πνιγμένο από τις ωχρές όξεις μιας παράτολμης ελπίδας που μας ένωσε το αποτρόπαιο εκείνο βράδυ της Παρασκευής. Πίσω από το κοκκινωπό αμπαζούρ να τρεμοπαίζει κατά περιόδους η κίνηση των αυτοκινήτων σε ένα παράθυρο γεμάτο στάλες από την βροχή που δεν έπαψε να σιγοτραγουδά το δείλι. Το χαμένο αυτό δειλινό, 6000 χιλιόμετρα μακρυά από δω εκεί που δρουν οι σκέψεις σου, αφηρημένη, αποκαμωμένη και μόνη, καθώς παλεύει το πρωί να σηκώσει την άγρια νύχτα από πάνω του.

Στο τέλος μας το χάλασε...

Θερμοκλίβανοι εργάζονται στο μάξιμουμ, παράγοντας καύσεις σε ειδικά ηχομονωμένα δωμάτια σε ανήλιαγα κρυφά υπόγεια κάτω από ένα λιβάδι ζαχαρότευτλα σε μία θεωρητικά εγκαταλελειμμένη φάρμα δίπλα σε έναν βάλτο κάπου στην Νέα Ορλεάνη.
Που και που, ανεπαίσθητες εδαφικές δονήσεις εν είδει μικρών μετασεισμών και ασυναίσθητες μεταπτώσεις της τάσεως στην ηλεκτρική ενέργεια της γύρω περιοχής, δρουν σαν ειδοποιήση για τα ανυπόφορα τεκταινόμενα, άμεση συνέπεια των εν λόγω καύσεων.
Οι χειριστές των, είναι δύο κοντόχοντροι άσχημοι αδελφοί που μεγάλωσαν όλη τους τη ζωή με την μητέρα τους κι ο ένας από δαύτους, ο "Ντόγκυ" Ρότζερ, έχει ένα χέρι λειψό, συνέπεια μιας ανυπακοής στην τρυφερή ηλικία των 8 ετών.
Αν ξέρουν και οι δύο να κάνουν κάτι καλά, είναι να χειρίζονται αυτή τη μηχανή - συστοιχία κλιβάνων, που λειτουργεί ασταμάτητα εδώ και 26 χρόνια! Για την ακρίβεια, είναι το μόνο πράγμα με το οποίο καταγίνονται και "Θεός φυλάξει" αν κάποια στιγμή οι θερμοκλίβανοι χαλάσουν.
Γιατί τότε θα πρέπει να βγουν από το θαμμένο υπόγειο στη μέση του πουθενά και θα πρέπει με γρήγορους δρασκελισμούς και χωρίς να τους αντιληφθεί κανείς μες στην μαύρη νύχτα, να πηδήξουν την μάντρα, να περάσουν την εθνική οδό, να πάρουν το μονοπάτι που οδηγεί στο παρακείμενο χωριό και μετά από 15 λεπτά να χτυπήσουν την πόρτα του "Λέμονυ" Φρεντ του ηλεκτρολόγου.
Και αυτό είναι κάτι που εύχονται να μη χρειαστούν να κάνουν ποτέ και αν τους ξέρατε καλά, ούτε εσείς.

Η Σχεδία (we've got to get out of this place)

Καινοφανείς εκρήξεις αναταράσουν το σύμπαν. Αλλεπάλληλες σούπερ νόβα αυξομειώνουν το διαστρικό κάρμα. Η σοφία και το ζεν της αρμονίας, της βαρύτητας, της απόστασης και της κοσμικής σχάσης διαχέουν πολύ μακρυά από μας το νόημα της ασημαντότητας μας.
Και ενώ επιλέγουμε να αναλωνόμαστε σε ποικιλόμορφες ασημαντότητες, δείγμα ενός έμφυτου micromanagement - αναλύω αυτό που καταλαβαίνω και μπορώ να επηρεάσω - ξοδεύοντας το οξυγόνο μας σε βρύα και λειχήνες, εκατομμύρια έτη φωτός μακρυά μας, άπειρες απιθανομμύριες κοσμικές καταρρεύσεις ύλης ή σκοτεινής ύλης καταναλώνονται από μια απύθμενη μαύρη τρύπα.
Απίστευτοι μαθηματικοί συνδυασμοί που κερδίζουν εκατομμύρια Λόττο, επαληθεύονται και αναπαράγονται διαρκώς και γεννούν ανθρώπους και πολιτισμούς και κοινωνικές συμπεριφορές που μπορούν να επεξηγηθούν με πάναπλες εξισώσεις διπλών μεταβλητών σε ένα χωροχρονικό stream που δεν γνωρίζει αρχή και τέλος.
Μυώνες, μπράτσα, νεύρα, απολήξεις, αίμα, πολύ αίμα, καρδιές και αδύνατο συκώτι. Ιδρώτας, σφύξη, πίεση υψηλή σε μία οσμωτική πίεση πρωτεϊνων. Μέταλλο, χώμα και ήλιος οδηγός σε μία ευθεία που οδηγεί στο τέλος του ορίζοντα, σε ένα Event Horizon που όλα γίνονται πιθανά, που καταρρίπτονται όλες οι φυσικές και μαθηματικές πιθανότητες.
Μια ανωμαλία, ένα κοσμικό λάθος, η σμίξη δύο παράταιρων υλικών στο λυκόφως ενός καταστροφικού σεισμού. Και όλα αυτά σε μια πλάση που χωράει όχι έναν, αλλά πολλούς θεούς - και ανθρώπους.

Απ' όλα, κρατάω τις Κυριακές

Θυμάσαι τις Κυριακές; Κάτι θυμάμαι. Την λιακάδα που έπεφτε πάνω μας από το πρωί και μας έλουζε και ξέραμε, πρωί πρωί, ότι ήταν Κυριακή. Δεν χρειαζόταν να κάνουμε τίποτα. Όλα ήταν κερδισμένα a priori, μια συμμετοχή διαρκείας σε ένα γαλάζιο εικοσιτετράωρο, ένα οικειοθελές παρόν και ένα απόσταγμα κολώνιας 4711, ένα γιουσουρούμ (αν ήμαστε τυχεροί) και για μεσημέρι γαύροι και χόρτα στο τραπέζι και μια Ελληνική ταινία. Και σαν σουρούπωνε και έπιανε κι η σοροκάδα και μιζεριάζαμε στην ανοικιοθελή προσμονή μιας νέας βδομάδας, που, ναι η ελπίδα το'χει, θα φέρει ξανά κοντά μας την επόμενη Κυριακή και αυτή με τη σειρά της, θα φέρει ξανά κοντά εμάς.

Αόρατος Σκύλος

Βία, γέλια μωρών και σκιές στις γωνίες σε ημίφως από πορτατίφ με ριγμένες πάνω τους κόκκινες ξεβαμμένες μπλούζες. Ηχητικοί αυτοσχεδιασμοί ονειρικών μεθέξεων σαν ήχοι από αδειανά μπουκάλια που πετροβολούν σε βρώμικους διαδρόμους μιας ξεφλουδισμένης από αιτιάσεις οικοδομής στο κέντρο της πόλης. Μέσα σε όλον αυτό τον ωρυμαγδό, βαθιά στη σχάση, κείτεται η απόλυτη σύζευξη, η μαγική συναστρία των απατηλών μας έξεων. Δώσε τους τροφή, τάϊσε τους μόρια, κίνησε τους το ρουν, αυτό που τους δίνει οσφρήσεις πικρές στα ιγμόρροια και τους μεταλλάσσει σε βάναυσους δικτάτορες των αισθήσεων. Ένα τσίρκο είναι η ζωή μας, μια παράσταση, στη καλύτερη περίπτωση η πρώτη απογευματινή, ένα αέναο κάρουζελ, ένας αόρατος σκύλος που γαβγίζει κλειδωμένος σε κάποιο μπαλκόνι και τον ακούς μονάχα εσύ.

Κατηγορώ τους ανθρώπους

Κάποιος με κατηγόρησε ευθέως ότι σουρεαλίζομαι τα μάλλα. Έγω έγινα έξαλλος και προσπάθησα με λογικοφανείς αιτιάσεις να του αποδείξω ότι ο κύκλος που ως τώρα είχε ένα μόνο κέντρο είναι μια πιθανότητα από μόνη της για αναθέωρηση των αξιωμάτων και παραδοχών και δες την έλλειψη και πόσο καλά τα κατάφερε αυτή. Του είπα επίσης ότι το άσπρο και το μαύρο φαντάζουν αντίθετες έννοιες, εμπεριέχονται όμως στην ίδια κοσμική παραδοχή της ενότητας και πως το ένα εκμηδενίζει το άλλο τέλεια, σαν να πρόκειται για σφάλμα του δημιουργού τους. Και όταν άρχισε να παραπονιέται πως δεν βγάζω νόημα, του θύμισα πως το μυστήριο του τριγώνου των βερμούδων έγκειται ξεκάθαρα στο τρίγωνο ως γεωμετρικό σχήμα και όχι στις βερμούδες. Για να μη πούμε για τις Πυραμίδες. Με τέτοια επιχειρήματα πώς να μη πείσεις κάποιον ότι τα έχεις ολότελα χαμένα;

Εντοξόπλασμα

Μάζεψα όλη τη σκοτεινή ύλη χθες και τη χώρεσα σε ένα βαζάκι με υπολλείματα καφέ. Την έβαλα στο πάνω ράφι για εύκολη χρήση αλλά και για να μη μπορούν να την φθάσουν κατά λάθος τα παιδιά και την ανοίξουν και γίνει η μέρα νύχτα και πέσουν ολονών μας τα μαλλιά και τα όργανα και γίνουμε μυτοχόνδρια σε μια πισίνα αποσυντιθεμένης ύλης που παλεύει για τη ζωή της από άτιμα μόρια αντιύλης. Ξέρετε, αυτά που γυρίζουν πίσω τον χρόνο σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Καλά δεν έκανα;

Χαίρε υπέρτατο Off

"Libræ mortalis vacui!" μέσα από το χωνί κάποιος μου είπε ή το φαντάστηκα. Και ήταν αργά το βράδυ όταν ήρθε μέσα σε ένα σύννεφο από μπλέ και πράσινες σκιερές αποχρώσεις που λαμπύριζαν στο σκοτάδι του δωματίου μου. Και δεν υπήρξε προειδοποίηση, παρά μόνο το κουρνιαχτό και το αίμα στην άκρη του τραπεζιού που έσταζε ομόκεντρους κύκλους στο πάτωμα.

Για μια στιγμή μονάχα, φως!

Χρώματα από αυτά που πολιορκούν τους αμφιβληστροειδείς και διαφοροποιούν σε ένταση το βάθος πεδίου. Αυτού που διαχωρίζει τα αντικείμενα στο χώρο και διαγράφει σαν ραπιντογράφος την μορφή τους, μακρυά από όγκο, μακρυά από σκιές, γραμμικό, ξερό και δυσδιάστατο. Κοίτα: ένα μαύρο δίπλα σε κόκκινο και να πιο δίπλα, μπόλικο πράσινο παντού αρκεί για να διαμορφώσει ένα εικονικό στάβλο που τρέφονται οι οπταισθήσεις μας. Χρώματα από αυτά που φτιάχνουμε τις λέξεις. Πίσσα στην αίσθηση σιωπής, λευκό σαν από ουρανό γεμάτο χιόνι που κρύβει το σκοτάδι-πίσσα της νύχτας.
Και το χρώμα βιολετί είμαι εγώ γιατί το πρόλαβα, γιατί το είπα πρώτος και όρισα μόνος μου τον χρωματικό κύκλο και σε ένα άχρωμο τοίχο εξαπλώθηκα και έβαψα μόνος μου μια επιφάνεια και την έκανα δική μου. Ένα μικρό τοιχίο σε ένα στενό δωμάτιο που ανοίγει μια πόρτα ανάμεσα σε αναρίθμητες άλλες που αποτελούν μέρος ενός ατελείωτου σκοτεινού διαδρόμου, χωρίς φώτα, χωρίς χρώματα, κενό.

In-Coherent

Βεβηλωμένες κερκόπορτες ασφαλείας, συντρέχουν λόγους για αναβάθμιση. Στάσιμοι ιππόκαμποι σε θαλασσινό λιβάδι, εκτρέφονται πύον θαλάσσης, από νερουλένιους μαστούς και αποσκοπούν σε αρμονία με τη φύση αν και ξέρουν ότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατο για δύο λόγους.
Ακαταλαβίστικοι υποθαλάσσιοι αποτρόπαιοι συνδυασμοί φθόγγων με φωνήεντα, φαντάζουν απόκοσμη απομίμηση ποίησης γαλλικών βιβλίων δερματόδετων του 19ου αιώνα. Ρυπαρές αντηχήσεις, μουσική των ιδεών, λευκός θόρυβος στις ακουστικές κοιλότητες ευπροσήγορων κοινωνικών λειτουργών με το τσεκούρι στο χέρι. Μανιακοί δολοφόνοι, έκπτωτοι ηθικής, κουλουριάζουν τα θύματα τους σε τέλεια νοητική διάταξη που είναι ο ορισμός της αποσύνθεσης. Και μέσα σ' όλο αυτό το χαμό, στου πανικού τη ζώση, τίποτα.

Εγώ και συ είμαστε δύο

Η ιστορία στηρίζεται σε φανταστικά γεγονότα που συνέβηκαν αυτούσια στο ταραγμένο μου μυαλό:
Ντελεκίζοντας το πεύκι, ικρυώνω το κρεματόριο των ισχνών ενστάσεων μιας αποβουτυρωμένης κενωνίας. Διακορεύω με μια νότα άγρια και ατίθαση το ρημαδοχώρο που αλλοτριώνει τις αφετηρίες φευγαλέων κοινοτοπιών. Και συ φωνάζεις και εισακούεσαι δίπλά σε ένα μανούρκιο που προστάζει τάσεις. Ρυθμός ανεξέλεγκτος που σε σπρώχνει σε δυσμένεια και σε φορτίζει αρνητικά πρόσημα σε μια ένταξη που φαντάζει ολοένα και περισσότερο ένα όνειρο απατηλο - κύρηξες κάσους μπέλι στους άπλάνθρώπούς. Δεν χρειάζεται να αποφεύγεις το κέντρο για να μη κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς "in", έτσι δεν είναι;

Λευτεριά στον Άγγελο Κρεούζη*

Δώσε μου το έναυσμα, πες μου πότε να ξεκινήσω, να αρχίσω να τρέχω και να μη σταματώ απομακρυνόμενος από μια γραμμή αφετηρίας που παραφόρτωσε από τζενέρικ ντιφόλτ ανθρωπάρια - βαρετή αλυσίδα DNA τύπους - άνθρωποι που δεν ανήκουν στους πρώτους αριθμούς, που τους αρέσει να διαιρούνται, να ικανοποιούν τους νόμους της φυσικής και να αυτοκαταργούνται. Είμαι το σμήνος των αναρχικών σφηγγών, αυτών που δεν επιτελούν κάποιο έργο και τρέχω πιο γρήγορα από όλους, σφεντόνα γίνομαι και για μένα το φώτο φίνις είναι η φωτογραφική απόδειξη του πόσο αταίριαστοι είμαστε με όλα τα 512 στερεότυπα - πρότυπα - καχέκτυπα.

* που πέφτει στο κενό με ένα σάλτο μορτάλε .

Η ελευθερία είναι

Τρομαγμένοι κασκαντέρ λιποτακτούν από σκηνές δράσης. Στέκονται βαρύθυμοι, φορτωμένοι από αιτιάσεις τρίτων σε μια αναίμακτη πληκτική σκοτοδίνη ηθικών μεταπτώσεων. Ένα κουβάρι τυφλωμένα ζώα είναι, σε ανήλιαγα ερμάρια ζωολογικών κήπων, που ανοιγοκλείνουν σε φασματικές αλληλοσυνδέσεις παραλληλεπίπεδων νοητικών κόσμων και ακροβατούν σε μια ρευστή πραγματικότητα.
Δείτε τον κόσμο με τα μάτια τους και νοιώστε την οδύνη να αναδύεται κατά κύματα που στροβιλίζονται εντός και στοιχειοθετούν ασύμμετρες εκφάνσεις, μηδενικές στον νόμο πιθανοτήτων. Πιο πάνω, δεκάδες εκατομμύρια πουλιά πετούν σε ανόητη παράταξη και διχοτομούν την ανάγκη μας για λίγο καθαρό ουρανό.

42

Από το χώμα, στον πρώτο όροφο και από εκεί στον ουρανό, περάσαμε στρατόσφαιρες και ιονόσφαιρες και διαφύγαμε της μέρας μπαίνοντας μέσα στον έναστρο ουρανό. Και είδαμε μπροστά μας ξεκάθαρα τον εαυτό μας, το παρελθόν μας και το μέλλον.
Εκεί, στα αστέρια που δρομολογούν πλανήτες που χτίζουν βαρυτικές ατμόσφαιρες, που υποστηρίζουν ζωή και φτιάχνουν πρωτοπλάσματα, που συνθέτουν DNAs αναμειγνύοντας το με νερό και χημικές διασπάσεις που στοιχειοθετούν, με τον καιρό, ωραίους ανθρώπους. Και χτίσαμε κοινωνίες και μερεμετίσαμε τις πόλεις μας και δώσαμε ονόματα στους σκύλους μας και ανακαλύψαμε την αξία του μηδέν μέσα στο σύμπαν και στρογγυλευθήκαμε μέσα σε αυτό.
Σε μία ανιερή συμμαχία με το συμπαντικό νόημα στο equilibrium μεταξύ ύπαρξης κι ανυπαρξίας, διαιτητής ο καιρός, δεύτερο μέρος μια μαθηματικής φόρμουλας με μεταβλητές - μεταβλήτες που πολλοί φαλακροί κύριοι σε ψηλοτάβανα κτίρια τούτου του κόσμου προσπαθουν να αποκρυπτογραφήσουν. Και φαντάζουν όλα τόσο γελοία, σε μας - που γνωρίζουμε μεταξύ άλλων την αξία να πετάς χωρίς φτερά.

Νίκησαν τον χρόνο!

Δες την πως αναπαράγει την πραγματικότητα, λουστραρισμένη πραγματικότητα, στρογγυλευμένη στις γωνίες, θα σε πάει όπου εσύ θες, μόνο ακολούθησε την στη διασταύρωση, στο σταυρό που ενώνει τις ευθείες, ψηλά και πάνω από την κίνηση. Εύγλωτοι τρωγλοδύτες της κάνουν χώρο, της μιλούν και της δείχνουν τα παθήματα τους, σοβαρεύονται για λίγο και αποσπούν ένα χαμόγελο συμπάθειας και μια υπόννοια - αν μπορούσαν θα τη σκότωναν!

Συνομοταξία των αμφιβοδακτυλιόσφυκτων

Μαλθακοί λιμενεργάτες συνηγορούν στην εμπάθεια των εμπειριγνωμόνων σε κάποια αραδιασμένα παράθυρα και όλα όσα λένε mute στο διηνεκές. Και όλα όσα ποτέ θα συνταχθούν σα λέξεις, ακραιφνείς αποτυχίες όλα, μαραγκιασμένα νοήματα σκορπιοχώρι σε παράταξη Πι που αγνοεί τον κύκλο. Απορώ και εξίσταμαι και αντιπαρέρχομαι και ερυθριώ και αποτάσσομαι την χθεσινή διακήρυξη του κόμματος. Διατηρώ εγκάθετος, βγάζοντας τηλεοπτικά γούστα σε προοδευτική σάρωση 100 κύκλων το δευτερόλεπτο. Σβήνω με fade out και κατ για διαφημίσεις, ποιός, πού και γιατί μου διαφεύγει, χάνομαι σε εικόνες ατελείς, σε κακό μοντάζ, σε άτεχνο στακάζ, μακιγιαρισμένες μούμιες με κιτρινισμένα δόντια από τα χθεσινοβραδυνά Dunhill ξεπλυμένα με ουίσκι malt, πριν παρκάρουν το ακριβό αυτοκίνητο που μου φτιάχνει το στυλ, που μου σιδερώνει το τσαλακωμένο image και ανεβάζει τα hits μου στα googleranks της κοινωνίας. Μπουρζουάδικα ρεστωράντς με καλούν στη γωνία, ευθυτενείς σερβιτόροι ανοιγοκλείνουν ρουμπωμένους κράσους 4ετίας σε γεμάτες δακτυλιές σαμπανιέρες, λιώνουν οι οίνοι. Επιθανάτια ρόγχος στην τραπεζαρία με τα πτώματα που δόθηκαν ως προκαταβολή σε αντάλλαγμα για συνειρμικές ονειρώξεις πνευματικά τοξινωμένων εύπλαστων εγκεφάλων που σφίγγουν και ξεσφίγγουν σαν σφουγγάρια τη λάσπη της εικόνας μιας τεθλιμμένης κοινωνίας.

ΔΕΝ είμαι Ντελλ

Τετραπύρηνοι, κρυσταλλικής δομής, ασύμμετρης ζεύξης, ολίγων νανόμετρων και αποτέλεσμα σύντηξης υποατομικών νετρονίων στη σχάση της αλλόκοτης σχηματικής παράστασης, μιας διάταξης ξεκάθαρης, μαθηματικής, αποτρόπαιας σκληρής, που στοιχειοθετεί ένα σύμπαν με όρια και κανόνες και θερμότητα. Ένα αλισβερίσι δράσης και αποτελέσματος και κάπου εκεί και γω, μια υποψία κατασκευαστικού λάθους, μιας ξέσφιχτη βίδα, μια ψυχρή κόλληση, ένα omission από τα specs, το σφάλμα μιας ελεύθερης πόρπης, δεν ανήκω σε κανένα ολοκληρωμένο κύκλωμα, δεν παίζω για κανένα system bus, αλλά κλέβω λίγο ηλεκτρισμό από την ανάδραση της θερμότητας του πυρήνα {του τεραπύρηνου}, που πίσω από τα τρελλά τα γκάζια των γκιγκαχερτζ και τη ζέση τους, αναζητάται ο σκοπός που καιροφυλλακτεί στο επόμενο βραχυκύκλωμα της απέχθειας, του σπασίματος, της χακεριάς της λογικής.

Φλάουτο - ταμπούρι - μουσική!

Κουρουλιασμένα κουβάρια με τριχιές κρύβονται κάτω από φθαρμένους καναπέδες, από τα γαμψιά νύχια μιας γάτας που γουργουρίζει όταν βλέπει το ποντίκι πίσω από το ζάμι μιας οικίας με αναμένη τη ξυλόσομπα σε ένα χώρο που μυρίζει τσάϊ, καφέ και ιδρωμένο λίπασμα ορχιδέας. Και έξω να βρέχει, χαμός να γίνεται και κόσμος να τρέχει να αποφύγει το νερό που τσαλαβουτιέται και ανακατεύει τα βρώμικα μόρια του δρόμου και γεμίζει τον υπόνομο που τρέχει στο ποτάμι που κάθεσαι εσύ μπροστά σε μια φωτιά ζεστασιάς και ένα μπουκάλι κρασί που ανοίξαμε μαζί και όπως τη συζήτηση μας, αφήσαμε στη μέση, για χάρη της σιωπής και του φεγγαριού. Και έτσι γυρίζει η σφαίρα και φέρνει τις μέρες την μία πίσω από την άλλη, μέσα από σύννεφά που κρυσταλίζουν και διαχέουν το φως που προσπίμπτει στα μάτια μου που με τη σειρά τους, ανήμπορα να κάνουν κι αλλιώς, καθρεφτίζουν εσένα.

Βυθιχθύς, ο αναμφίβιος

Λέπια που ξεγλιστρούν αλλόκοτα και επιτρέπουν στα βράγχια μου να αναπνέουν. Αποπνέω σαπίλα, από πλαγκτόν καλυμμένο με μούργα είναι η υπόσταση μου. Και να με βλέπατε δεν θα με ξεχωρίζατε από την λάσπη. Είμαι ψάρι του ωκεανού και κολυμπώ σε ανήλιαγα νερά χωρίς πάτο. Είμαι στο τέλος της ζωής μου, για ψάρι καλά τα πήγα και ας μην είδα ποτέ τον ήλιο και ας είμαι τυφλός από τα χρόνια μου στο σκοτάδι. Ζωή στο βάθος του βυθού, στα απύθμενα σκοτάδια, σε μέρη πολύ σκληρά για να ζει κανείς και γω μαζί του. Τρέλα ανακατεμένη με κότσια σε ένα μπλε που χάνει επιτέλους τη σημασία του, κι ενώ βουτώ ακόμα πιο βαθιά στο βυθό χωρίς πυθμένα δεν μπορώ παρά να ονειρεύομαι πως θα δω σε μια άλλη ζωή πώς το φεγγάρι κι ο ήλιος ενώνονται σε μια μεγάλη κοσμική σφαίρα.

Μακριά, στις μαστοφόρες σάρκινες λαίλαπες, σαν μανδύας, σαν έρεβος!

Φαντασιόπληκτοι αλερκίνοι με μάσκες γελαστές και σκουφιά αλλόκοτα με τρείς μύτες με πλησιάζουν και γω στέκομαι ανήμπορος να τους αποφύγω σε ένα εφιάλτη λούπα του προηγούμενου, χωρίς τέλος δίχως αρχή και ανάμεσα σε αυτά τα δύο εγώ, στη σχισμή μιας σελίδας που δεν ξεφυλλίστηκε ποτέ.

Τυχάρπαστοι ιμπρεσσάριοι με κοκκινισμένα ούλα από τα συνεχή πλαστικά χαμόγελα, ανοιγοκλείνουν παρενθέσεις, φτιάχνουν υποσημειώσεις, χτίζουν ανέκδοτα εδάφια και γεμίζουν τις σελίδες με κενότητα στη τέχνη της ζωής.
Φίτσουλες μυστήριοι μπαμπακιασμένοι σοφιστές που ξεπροβάλλουν μέσα στη σκόνη της σοφίτας, κρύβονται πίσω από βιβλία δερματόδετα, πρώτες εκδόσεις κιτρινισμένων σελίδων, μοστράρουν την γνώση της εμπειρίας, της ηλικίας και της ανυπόφορης έπαρσης.

Ηθικο-πλάστες ιερείς με κολώνια για λιβάνι, φανφαρόνοι συμβολαιογράφοι με πένες Λευκόβουνο, μπαρουτοκαπνισμένοι μισθοφόροι, λεκιασμένοι στεγνοκαθαριστές, συνοφρυωμένοι από σκουπόξυλο στα πισινά πανεπιστήμονες, κοστουμαρισμένοι λεβεντομαλάκες μπλακμπεράτοι μπίζνεσμεν, τριχωτοί οδηγοί μοτοσυκλέτας 5 χιλιάδων κυβικών που μυρίζουν φραπεδιά και μάρλμπορο, τεμπέληδες διαστημάνθρωποι που δεν πάνε ως τον Κρόνο, κυνηγοί του κρεοπωλείου με ελιές πίσω από τα αυτιά και πάνω τους μια τρίχα, μυστακοφόροι πλέϊμποϋς με τρύπιες τσέπες, αναβάτες δίχως σέλες, δικηγόροι όλο ζόρι και καμάρι μέσα σε ιδρωμένα στρετσαρισμένα πουκάμισα και μαρκετίστες με παρουσιάσεις powerpoint γεμάτες με ιούς μάκρο που γεμίζουν ανυπόφορα dll το σύμπαν κι όλοι εσείς φωσφοριζέ σκουλήκια της συνομοταξίας των Δέλτα Ύψιλον που λάμπετε στο απόλυτο τίποτα, διοχετεύετε αρνητικά vibes στην ευεραίσθητη αύρα μου.

Εν τω μεταξύ και εις τον αιώμα τον άπαντα, ρωμαλαίοι ακτινολόγοι συμβουλεύονται αναισθησίατρους μέσα σε λευκές ρόμπες PHD, που αποπνένε μορφίνη και φέρνουν σκοτοδίνη στους δείνα ασθενείς.

Και τώρα κάτι ελαφρύ

Σφριγηρή γραββάτα λαιμητόμος απεμπολίζει την οπτική μου σφαγιάζοντας τις νευρικές μου απολήξεις σε ένα μιαρό σύμπλεγμα αιματηρών μυόνων ανίκανων να εκμαιεύσουν και να μεταφράσουν την πληροφορία. Αυτήν που αποσυμπιέζεται από ένα κομμάτι αριθμών και διαχέεται στο χώρο σε υψισυχνότητες ασύλληπτες στο νου.

Σιωπηρή παρτέντζα πίσω από τον τοίχο σε μια πόρτα κλειστή σε ένα σπίτι άδειο σε ένα ερείπιο κάτω από το χώμα σε μια αποφορτισμένη από αιώνες ηλεκτρική εκκένωση στο μυαλό ενός κονιορτοποιημένου ζώου.

Φλύαρη εκπωμάτωσις που εκκενώθηκε στο διαστημόκενο του σκοταδόχωρου, μέσα σε ένα σούπερ νόβα λίγο πριν μια γιγαντιαία μαύρη τρύπα πνιγμένης με σκοτεινή ύλη. Φύσημα στην ηχογράφηση αναφοράς ενός super audio cd μιας κλασσικής συμφωνίας, ελαφριά κόφωση στ΄αυτιά μας από το δρασκέλισμα του χρόνου και από το ποτάμι ακουστικών σκουπιδιών που εν είδει σπαμ γεμίζουν τη χωρητικότητα του νου μας και τον φραγκμεντίζουν για τα καλά και μεις ψάχνουμε μέσα σε όλα αυτά να βρούμε τον εαυτό μας.

Αυτόν που αναχωρεί από την οπτική μου απόληξη καθώς απομακρύνομαι από τον καθρέφτη, μόνος σε μια μονή παράταξη - συνομοταξία ενός παρενθεντικού χωροχρονικού αστείου, αποτέλεσμα συνένωσης της αλυσίδας DNA, αυτού που αποκωδικοποιήθηκε και τοποθετήθηκε στη RAM/ROM ενός σούπερ υπολογιστή που εμπερικλείεται σε ένα τεράστιο δωμάτιο χωμένο μέσα σε μια στέππα που όλο βρέχει και φυσάει θλιβρή αμμόσκονη. Σαν ένα τρίγωνο τετράγωνο στον ομφάλιο λώρο μιας κρυοπηκτικής απόσταξης, διακατέχομαι από λούμπεν ψυχοσωματικούς συναισθηματισμούς κι ας είμαι ένα απλό κουφάρι με 50 δράμια αίμα.

Δρομοκρατία χωρίς ρόδες

Ανεβαίνουν τα ντεσιμπέλ και δεν καλύπτονται και βρίσκουν το δρόμο να τρυπώσουν μέσα στα αυτιά μου μέσα από τα λευκά ακουστικά μου. Για άλλη μια φορά βρίσκομαι στο δρόμο του Κέντρου, στο κέντρο του δρόμου, πεζός, αφύλαχτος στις ξεθωριασμένες διαβάσεις. Φασαρία, όχλος, κορναρίσματα, μηχανάκια να σκούζουν από τις εξατμίσεις, διαφημιστικά μεγάφωνα γεμάτα με φωνές από μικρόφωνα και παφλασμοί ιδιαίτεροι από θόρυβο που σε ζαλίζει.
Και γω με τα λευκά ακουστικά χάνομαι στην ροή των ανθρώπων. Άλλοι πάνε, άλλοι έρχονται και στα φανάρια συναντιόμαστε και βλέπουμε το θέαμα της μαζικής μετακίνησης, την ασχήμια της συμβίωσης στο κέντρο της πόλης, της πόλης που μας ταϊζει καπνό και αταξία.
Και ανάμεσα σε όλη αυτή την βρώμα και την κουστωδία μια πύρινη σφαίρα να στάζει μελάνι από καρμπόν πέντε μέτρα πάνω από το έδαφος. Εγώ στέκομαι καταμεσής του δρόμου και το φανάρι έχει ανάψει κόκκινο και πρέπει να φύγω από τη μέση. Όμως κανείς δεν βλέπει το στεφάνι του ήλιου που λιώνει την άσφαλτο που με καταπίνει που με σβήνει από προσώπου γης.

Μαθήματα Εξαφάνισης

Κρύψου ή απλά μη φαίνεσαι. Σαν την σκόνη στο τζάμι, σαν το ίχνος της πατημασιάς στην άσφαλτο - δεν είσαι εδώ, δεν σου συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά. Αν κοίταζα εσένα θα ήσουν αόρατος, θα έβλεπα από πίσω σου, ο χώρος θα ήταν κενός. Αν σου μιλούσα, δεν θα απαντούσες και ο ήχος της φωνής μου θα αντιγύριζε στα αυτιά μου. Κι αν ακόμα σε άγγιζα δε θα σ' ένοιωθα και δε θα μ' ένοιωθες και συ. Δεν είσαι εδώ και τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Αν όμως ήσουν - αν ήσουν εδώ και μ' έβλεπες και μ' άκουγες και μ' ένοιωθες , τότε αναγκαστικά θα ήμουν και γω παρών, δείκτης της παρουσίας σου πίσω από τον σύρτη της πόρτας που σφαλίζει γερά την ανυπαρξία μας στο σκοτάδι.

"Σα να πετάς"

Βυθισμένος σε υπόγεια σκαλοπάτια που σε οδηγούν στην υπόγεια κνήμη, στην κενή μνήμη ενός ονείρου. Σα να πετάς, αιωρείσαι και θυμίζεις σύννεφο με κάποια βαρύτητα αλλά όχι αρκετή για να χρειάζεσαι πόδια. Πηδάς από κτίριο σε κτίριο και είναι νύκτα και όλα μα όλα είναι έρημα, μια πόλη αδειανή από ανθρώπους. Διοχετεύεις ενέργεια στον αέρα και δεν μιλάς γιατί δεν μπορείς στα όνειρα παρά να είσαι βουβός. Κάι ξάφνου η πόλη τελειώνει και εσύ πλοηγείσαι ανάμεσα στα σύννεφα που τώρα σκουραίνουν και το όνειρο πυκνώνει πάνω σου και σε πνίγει και το βάρος σου σιγά σιγά επανέρχεται και άσχετα από το αποτέλεσμα του δεν καταλαβαίνεις τι συνέβει και δεν συζητάς γι' αυτό το πρωί. Σα να πετάς μόνο τη νύχτα όταν δε βλέπεις και δε σε βλέπει κανείς.

Πνευματικός κουρνιαχτός κάτω από το λευκό του δίαστιχου

Είμαι ένα στάδιο πριν την αυτοϋπνωση και το παλεύω είναι η αλήθεια σε νάρκη απατηλή να πέσω, σε στάδια κατώτερα από ότι το βλέμμα μου που κοιτά πάντα ευθεία. Έβγαλα τα γυαλία και πάλι δεν βλέπω - πως μπορώ να βλέπω την μέση του φωτός, ανάμεσα στη λέξη και το ορθογραφικό λάθος;
Συντεχνία γραμμάτων συστοιχίζουν λέξεις και σκεπάζουν νοήματα σε νεοσχηματισμένες προτάσεις που στρώνουν παραγράφους που εμπεριέχονται σε κεφάλαια που σβήνουν τις λέξεις από έννοιες από αυτές που γεμίζουν βιβλία που διαβάζουμε εμείς και τις επικοινωνούμε μετέπειτα αέναα μέσα μας. Αποστείρωση και ανύψωση και πνευματική καθοδήγηση στη δημιουργία νοητών εικόνων που επιναυλώνουν για λίγο τις αισθήσεις μας και μεταφέρουν το κύμα, το χιόνι, την ιδέα της βόλτας στον νάρθηκα που στηρίζει το μυαλό μου στη θέση του. Δύσκολα και τα βίβλια, δύσκολα και μεις: Υποκείμενο - Ρήμα - Επίθετο - Αντικείμενο - Τελεία

Λάβα στα λάβαλαμπ έβαλα

Ναι ναι ναι και ναι. Ροζ μπορντούρες σε σκιερές αποχρώσεις εν τω μέσω της νυκτός. Σβήνε το λαμπτήρι, πάψε το φως, κλείσε τα σάπια αυτά υπόλευκα χρώματα και γείωσε τα μάτια στις φωτεινές κέρινες συμπυκνώσεις. Σε ένα παιχνίδι εντάσεων που αντανακλάται στο πρόσωπο σου που αντανακλά πίσω την απώλεια της θερμότητας και αναμοχλεύει κέρινα κορμιά, θύματα της βαρύτητας κι αυτά. Σίχαμα είναι, δεν είναι ωραίο - μου θυμίζει βιολογία γυμνασίου και βρώμικα παπούτσια από την βροχή που ποτίζει τις λάσπες. Σε απαγάγει και σε στέλνει σαν μια ωχρή μουσική που διαστρεβλώνει το κέκτημα τους.
Μείνε εκεί ή στάσου παράταιρος, σαν μια έκπτωση των λοιμώξεων που κατατρέχει τις αισθήσεις σου. Άναψε το φως και σήκω και φύγε από το δωμάτιο που σε καταθλίβει και βγες στον δρόμο και δες τον ουρανό που βρέχει και τους ανθρώπους που τρέχουν και τσαλαπατούνται βρεγμένοι, εδώ και κει - μπήκε ο χειμώνας, ώρα είναι να βγάλεις το λάβαλαμπ από την πρίζα.

Τέχνο Λόγια

Διαβολόσπερμα αναθεματισμένο που κονιορτοποιείς τις ηθικές ενός ανήθικου κόσμου. Στάσου μακρυά από την φυγόκεντρο δύναμη που απεμπολίζει τις αποτρόπαιες επάλξεις μου. Σιγουρέψου στην σκιά που αναμοχλεύει τις όξεις μου και ικανοποιήσου στην βόλη της ζέσης της καρδιάς μου. Γίνε μαζί μου ένα και σπάσε σαν σπυράκι το πύον της αλλαγής σου. Σύμφωνα με τον νόμο και τον ιδρώτα του, σε ορίζω όπως το λεξικό τις λέξεις του. Ήρθες να μ' αλλάξεις και σε αναδημιούργησα σε ένα τελείως proprietary σύστημα αρχείων που μόνο εγώ μπορώ να διαβάζω. Έγινα τα bad sectors στα σωθικά σου.

Heavy Metal Is The Law

"Συγνώμην, είσασθε οπαδός του Χέβυ Μέταλ;" με ρώτησε με ύφος Καιάδα εν αιθρία. Μα καλά, είναι δυνατόν αναρωτήθην με ύφος δήθεν τάχα να με προσομοιάζετε με τύπους ουτιδαινούς, με προσωπικότητες φέϊγ-βολάν, με μπαγιάτικα ιγμόρροια, με yesterday's news, με βρωμερούς ροκάδες, Σατανισταί και πιθανότατα gays; Και πολύ καλά κάνεις, διότι οι Judas Priest είναι φοβεροί, ειδικά το δεύτερο άλμπουμ τους.

Καλοκαιρινές διακοπές (για πάντα)!

Το φύσημα αέρα εκουλαντρίζει τα κυματάκια στην όχθη μιας παραλίας - ο ήλιος διαμορφώνει τις παραστάσεις μιας προοπτικής που χάσκει και η σκέψη περιπλανιέται πίσω και πέρα από ανάλαφρα πέπλα που σκεπάζουν για λίγο μια τετράγωνη λογική, ένα ρεαλιστικό απόπτυγμα σε μια δυνητική αλφαβητική απαρίθμηση των στοιχειωδών λέξεων που με τη σειρά τους στοιχειοθετούν το σύμπαν μας.
Σε λίγο η βροχή που θα φέρουν τα σύννεφα θα μας σκεπάσει για τα καλά. Είναι θαρρείς το μόνο σίγουρο μέσα στο καλοκαίρι. Συ μαζεύεις γρήγορα γρήγορα πετσέτες και ομπρέλες, τινάζεις την άμμο και με κοιτάς με βλέμμα όλο απορία στο τέλος των ιδανικών καλοκαιρινών μας διακοπών.

Για μια στιγμή

Για μια στιγμή μέσα στο χρόνο στέκομαι ασάλευτος, αταλάντευτος - δεν κάνω την χάρη στο "πάντα ρεί" και σκέφτουμαι: Ο χρόνος είναι χρήμα και ο Κρόνος είναι κρίμα.

Τι είναι αυτό που είναι;

Σε μια στίβα παλιά εφημεριδόχαρτα ξεδιάλυνα μια σφαίρα. Όχι από αυτές που σκοτώνουν αλλά μια σφαίρα σφαίρα. Από ατόφιο σίδερο ήταν και βαριά για το μέγεθος της. Σφαίρα που καταστρέφει τις γωνίες που λειαίνει τις μαθηματικές φόρμουλες του χώρου σε βέρες ημιτονικές παραστάσεις. Στο πι στο μυαλό μου σιγοφέρνει το αχανές άπειρο, αυτό που δεν ορίζεται και αυτό που διαφεύγει της νοητικής σύλληψης + διαστρεβλώνει την λογική που της λείπει οποιαδήποτε οριοθέτηση. Σαν ένα ανένταχτο σκιάχτρο που σου καταστρέφει τη θέα ενός πίνακα που ακόμα οι μπογιές του δεν στέγνωσαν και τα χρώματα ακόμα λάμπουν ωσότου ο άερας τα ξηράνει και η υγρή δομή τους αποκτήσει όγκο. Μέσα στη σφαίρα δεν υπάρχει τίποτα, έξω από αυτή είναι όλος ο κόσμος που απωθείται από την αντανάκλαση του, σαν όλη η πλάση να παραχωρεί χώρο για αυτήν. Στέκομαι και την κοιτάζω σαν χαζός, νωθρά περιδιαβαίνουν τα μάτια μου πάνω της και η απάντηση της είναι ένα έιδωλο που μου μοιάζει πάντα όταν βρέχει.
Βασανισμένη χλόη που καταπατήθηκε είναι η φαντασία. "Ο κάθε άνθρωπος είναι αυτό που είναι - ο κάθε άνθρωπος είναι αυτό που είναι!" αναφώνησε πανηγυρικά ο χαζός. Ο χαζός, που είναι αυτός που κάθε έξυπνος είναι.

Ανάμεσα στον ήλιο και σε μένα

Αυτό εδώ είναι ένα πρόβλημα που πρέπει εσύ να λύσεις: Ένας ξεθωριασμένος κύβος του Ρούμπικ μια ξεχαρβαλωμένη Ματρόσκα σε ένα βρωμερό κιλίμι σε έναν πάγκο που ξέφτυσε η σιωπή σε ένα εμποροπανήγυρι καμωμένο από μετανάστες και φτώχεια. Αυτή η πόλη είναι άδεια για τελευταία φορά. Οι τοίχοι ποτέ δεν ήταν πιο άσπροι - στην παλιά σου γειτονιά ο ασβέστης ήταν μοίχος, παροχός της ανέχειας που μας έκλεψε από όλα τα ανήλιαγα πρωινά. Σκόνη και ακόμα περισσότερη σκόνη στα θράψαλα ενός εξοντωτικού εικοσιτετραώρου, αρκεί για να διαβάλλει με τον χειρότερο τρόπο την όψη και να σπάσει γεμάτο ρυτίδες το πρόσωπο. Στο τέλος γκρίζα και λιγοστα μαλλιά να σβήνουν άκομψα το δειλινό και τα κουρέλια που φοράμε να ξεφτίζουν στην λιωμένη μαρμαρυγή. Δεν το βλέπεις; Εξωτερικά ή εσωτερικά βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Στάσου, φύγε, μίλα ή σιώπα, απομακρυνόμαστε από τη ζωή, με βήματα οκνηρά σκοταδοφέρνουμε.

Η τεθλασμένη που πήγαινε ευθεία

Γι' αυτούς που διπλώνουν προς τα πίσω, για τα πέντε λεπτά που πέρασαν, για τον κύκλο που χαράξαμε κάθετα στον τοίχο, για το εφιαλτικό απομεσήμερο και για την τέλεση κάθε μυστηρίου κάτω από τον ήλιο γράφω αυτές τις πλέξεις:
Σκονισμένα παραγεμισμένα συρτάρια με μηχανικές βλάβες στην αμοιβαία αλληλεξόντωση του πολλαπλασιασμού και της διαίρεσης. Υγρές και σκιερές σήραγγες σε μια σιωπηλή διάνοιξη που παραβιάζει ένα ολόκληρο βουνό. Ρωγμή στη χαραμάδα που έμπασε με θράσος το φεγγαρόφως που απεμπολίζει την πραγματικότητα των ηλιακών ακτίνων. Θρυψαλισμένη πορσελάνη στην παράταση της ζωής στο γεμάτο φλόγες πλοίο καταμεσής του πελάγους [άνω τελεία] λίγα μέτρα πιο κάτω εκατομμύρια βράγχια διυλίζουν σιωπηλά το θαλασσινό νερό.
Φορτωμένες από χρυσό και ασήμι παρελαύνουν οι κοκότες ανά την υφήλιο και χιλιάδες ρόμπες μεταξένιες ξανοίγουν τη θέα, αυτή που οδηγεί στην εκτόνωση των ακραιφνών πόθων.
Λόγια πέφτουν κάτω βαριά και παγωμένα, νεκρά και ασάλευτα, ασύνδετα μεταξύ τους που στιγμιαία παρατάχθηκαν σε μια αλλόκοτη σειρά για να σχηματίσουν το παράξενο νόημα που κρύβει η θέα της αυγής που σκεπάζει με το πέπλο της τον ωκεανό που διυλίζεται αέναα από δισεκατομμύρια βράγχια. Και όλα αυτά να επαναλαμβάνονται πολλάκις υψωμένα εις την νι που τείνει στο άπειρο στην τρικυμία που αναμοχλεύει τα περισσευούμενα εγκεφαλικά μου κύτταρα, που δεν είναι όσα παλιότερα μετά από αυτές τις λέξεις η αλήθεια είναι.

Δύο

Είναι εδώ και ώρα προφανές. Δε θα ‘ρθει. Το UFO είχε αργήσει! Πάλι θα έμενε αμανάτι στον κόσμο των Αμερικάνων vs. The World. Δεν θα άντεχε στιγμή τα μεσημέρια με junk food και τα βράδια μπροστά στην τηλεόραση με light πορνό.
Αν έκανες κολάζ τις 20 καλύτερες στιγμές της ζωής του, θα είχες στα χέρια σου ένα ωραίο λευκό χαρτί. Τεχνητά λευκαμένο πολτό χαρτιού από φρεσκοκομμένο πανάρχαιο δένδρο του Αμαζονίου. Με χημικά μέσα που αποδεσμεύουν χιλιάδες τόνους αέριων ρίπων στην ατμόσφαιρα που εντείνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και που σε συνδυασμό με τον αλόγιστο αφανισμό του Αμαζονίου θα φέρουν μια ώρα αρχύτερα τον Αρμαγέδδωνα στην αυλόπορτα κάθε αδιάφορου χαμογελαστού ανθρώπου καταναλωτή.
Αηδία στα σπλάχνα του. Γαμημένος κωλόκοσμος. Σιχαμένα Παχύδερμα Στελέχη στην άκρη κάποιου τεράστιου meeting room αποφασίζουν την τύχη του κόσμου και την παραδίδουν εν είδη presentation στις yessir κυβερνήσεις των, πάντα υπάκουες - στην άεναη μάχη για την άνοδο του χρηματιστηρίου. Και από την άλλη πάρε τους πολίτες - αδιάφοροι ήταν, αδιάφοροι είναι και αδιάφοροι θα πεθάνουν με μια έξυπνη βόμβα που θα φέρει το όνομα τους.
Βρε καλά να πάθουνε. Αυτός την είχε βρει την άκρη και στον πέκολα του for the rest of the world. Μόνο που η “λύση” του τον είχε στήσει ελαφρώς...
Το διαστημόπλοιο, έφερε τα διακριτικά του Διαγαλαξιακού Ομοσπονδιακού Οργανισμού και αυτό προς αποφυγή παρεξηγήσεων και ο νοών νοείτο. Το διαστημόπλοιο που κυνηγούσαν και λειζοροβολούσαν με μανία, δεν είχε κανένα είδος διακριτικό, εκτός ίσως από χρόνια διαστημικής λέτσας και μούργας - κάτι που κάθε επιστήμονας που σέβεται τον εαυτό του, θα έσκιζε τα πτυχία του για να σε πείσει ότι κάτι τέτοιο όπως διατημική μούργα και λέτσα δεν υπάρχει. Όμως υπάρχει και κάλα θα κάνουν να σκίσουν τα πτυχία τους και αεί σιχτήρ – μας τα πρηξάν με τα πτυχία τους!

Μέσα στο βρωμερό διαστημόπλοιο – το κυνηγημένο – ήταν ο Ρίον και ήξερε πολύ καλά ότι έπρεπε να είναι στην γη αυτή την ώρα αντί να παίζει star wars με τους μπάτσους. Είχε 4 χέρια και κανένα ρολόι, αλλά δεν είχε ώρα για χάσιμο. Με μια αστραπιαία κίνηση που δεν τολμώ να περιγράψω – μια διαστημική κωλοτούμπα έλαβε χώρα και ένας ρίπος αστραπής πράσινου λέιζερ, εξαϋλωσε για τα καλά το γιαλιστερό διαστημόπλοιο με τα διακριτικά του Δ.Ο.Ο. Θέτωντας την μηχανή σε φάση ΑΦΑΣΙΑΣ-4 διαστημοδρομήθηκε σε υψηλή τροχιά πάνω από τη γη. Η ελκτική ακτίνα έφερε τον γκρινιάρη γήινο στο cockpit και πριν προλάβει να γκρινιάξει – τον έχωσε στο αποστειρωτήριο. Παράλληλα έθεσε πορεία για την Δραμωνια – τον μυθικό πλανήτη του Ερμηνιακού Συστήματος.

Λοιπόν στην Δραμώνια δεν είχαν προβλήματα όπως πολεμοχαρείς Αμερικάνοι και ετοιμοθάνατοι από την πείνα Αφρικάνοι. Μη νομίζετε όμως πως ήταν ένας problem-free πλανήτης. Και εδώ κυριαρχούσε η μεγαλύτερη μάστιγα του 21ου αιώνα στην Γη. Καλά το καταλάβατε: το marketing ζούσε και βασίλευε στην Δραμώνια. “Θέλετε να αδυνατήσετε και δεν το ξέρετε – πως είστε έτσι χτικιό κάντε μια δίαιτα πλούσια σε λιπαρά και εσύ εκεί γιατί δεν έχεις κινητό, όλοι οι άλλοι έχουν”. Διαφημίσεις κυριαρχούσαν παντού, όπου κοιτούσες και όπου δεν κοιτόυσες – ακόμα και στα όνειρα σου έβλεπες διαφημίσεις. Ο σπόνσορας υπήρχε παντού και πάντα. Οι Δραμώνιοι βαφτίζαν τα παιδιά τους με Όνομα Σπόνσορα Επώνυμο.

Άναψε τα ρεσώ της λογικής

Κάποτε στο ημίφως βλέπαμε καλύτερα. Και τα χρώματα είχαν υπόσταση και το σούρουπο είχε χρώματα γαλήνια, χρώματα παραίτησης του φωτός και παράδοσης στη μυσταγωγία του σκοταδιού, αυτού που μας φέρνει πιο κοντά στην φύση μας, αυτή που δεν φοβάται να μη βλέπει. Ανυπαρξία οπτικών ερεθισμάτων, μακρυά από το πλαστικό χρωματισμό του φθορίου που πέφτει άτσαλα πάνω και εξαμβλώνει τη μορφή σου και γίνεται πιο θολή, πιο μικρή από την πραγματικότητα. Μας κατατρώει το ηλεκτρικό φως, μας κάνει λειψούς, μας κόβει κύτταρα, μας παίρνει - δεν μας δίνει και είναι πάντα μέρα.
Ο Έντισον τελικά ήταν φίτσουλας. Τί να τον κάνουμε τον ηλεκτρισμό βρε κιόχλη, που φωταγωγήσαμε το σύμπαν και ακόμα δε βλέπουμε πέρα από την μύτη μας; Πάσα διακοπή ρεύματος μας επιστρέφει για λίγο στη ζωή.

Τέλεια οξυδέρκεια με ψυχεδέλεια

Τελικά η κιθαριστική ψυχεδέλεια, ηλεκτρολύει ολότελα το ψυχοσωματικό μου οστεοσάρκωμα. Κείτομαι ασάλευτος, ατελέσφορος, άτεμπτος και αφουγκράζομαι την ψυχοτρόπο μουσική αιτία που το κεφάλι μου γίνεται καμμιά φορά πιο ελαφρύ και απ' τον αέρα και ταξιδεύει σε άλλους χωροχρονικούς παραλλήλους και γίνεται στέκι ιδεών και σκέψεων που με συναρπάζουν. Θα ήθελα στο δρόμο μου για την νιρβάνα να έχω ένα ακτινοπίστολο και να κονιορτοποιώ τους κώνους της ηθικοπλαστικής πραγματικότητας που γίνονται τροχοπέδη, με όπλο μου τις θλιβερές ακτίνες.

Λυκόσκυλο

Μικρή απόσταση χωρίζει τον λύκο από τον σκύλο - στα μάτια μου αυτές οι διαφορές είναι μικρές και κρύβονται καλά στο περίγραμμα που περιγράφει την μορφή. Ένα σύνολο ιδεών που περιγράφει ένα γνήσιο υποσύνολο πράξεων, σε τοποθετεί άκομψα σε μια κατηγορία, ένα στερεότυπο που είναι πολύ κοντό, πολύ άτεχνο για να σε περιγράψει. Και αν απομένεις τελικά μόνος με μια γλυκερή απατηλή αίσθηση, που σε δικαιώνει έστω και στιγμιαία για την δαρβινική σου επιλογή, είναι για να έχεις λίγα πράγματα να συλλογίζεσαι το βράδυ που πέφτεις να κοιμηθείς.
Έχω ένα δαχτυλίδι, βαρύ πράμα, χρυσό και ογκώδες, που κάποιος - κάπου - κάποτε μου χάρισε για να θυμάμαι - και εγώ καμμιά φορά αναμοχλεύοντας το ντουλάπι που πετάω το παρελθόν μου, το ξεσκονίζω και έστω για λίγο θυμάμαι την εποχή που ο λύκος και ο σκύλος ήταν μέλη της ίδιας αγέλης.

Μπαλέτο στο χωροχρονικό ασυνεχές

Η μαγεία του ανάστροφου με συνεπαίρνει. Σαν τρελλός κάνω για να δω την ανάποδη είκονα, το άσπρο που κρύβει το μαύρο, την φασαρία που κρύβει η σιωπή και τον όχλο που κρύβει την μοναχική μορφή. Ζούμε σε άτιμους καιρούς, έτσι λέμε πάντα, αρμέγουμε τη μιζέρια μας λίγη-λίγη για να μας φτάσει σε όλη μας τη ζωή. Συγκέρασμα ετερόκλητων παρορμήσεων και άτολμων αποφάσεων, έρμαια του καθεστώτος που επικοινωνεί στα εγκεφαλικά μας κύτταρα, σε μια συντεχνία δεκάλεπτων που ενώνονται για να μας ρουφήξουν τη ζωή. Ο Θάνατος είναι πάντα νεκρός για τους ζωντανούς και ο αέρας οι λέξεις για την ποίηση που στοιχειοθετείται και συγκεράζεται στο ατέλειωτο πανηγύρι - κουβάρι που ξετυλίγεται λίγο - λίγο και κάποτε τελειώνει, η ζωή.

Ρυάκια

Πώς προσκρούει και πώς χάνεται, εξαϋλώνεται με ένα αποτρόπαιο κρότο το ολίσθημα της συναισθηματικής μου απραξίας; Στον μοναχικό σκρήνσέϊβερ του μυαλού μου ετερόφωτες δύσπεμπτες εικόνες καίνε ένα ένα τα πίξελ των εγκεφαλικών μου κυττάρων. Μπορντώ φιοριτούρες, οι μυς πάνω στα κόκκαλα μου, και κόκκινο κρασί το αίμα που μεθάει τη σάρκα, που κινείται, σαλεύει και ζει μόνο για τα απαραίτητα. Εκατόμβη θρήνων, λεκτικό σκραμπλ, άλυτο ρέμπους, η αντιστοιχία εικόνας και λέξεων, μια μουσική παλλόμενη αέναη χωρίς νότες που ξέρει να μην επαναλαμβάνεται και σβήνει με ένα φέϊντ άουτ στη σιωπή που γεννά η σκέψη-λέξη μου.
Όταν ήμουν παιδί και ζούσα και γελούσα και κοιτούσα τη γη με άλλο τρόπο και πίστευα στις ιστορίες, αυτές που λέγονται από φόβο μην τυχόν και μεγαλώσεις και ζήσεις και δεις και πάψεις να πιστεύεις τις ιστορίες που δεν άλλαξαν τον κόσμο, τελικώς.

Πουγκί κρέατος και αίματος

Φυγοκεντρίζομαι σε αντιδιαστολή με τα αδιάφορα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στον αέρα που με περιβάλλει. Σε ελεύθερη πτώση κατακερματίζομαι, χρηματοοικονομικούς όρους ενστερνίζομαι, μια πραγματικότητα που διαφεύγει και αποφεύγει να αποθανατίσει την μορφή μου. Βαρετό τύμπανο με ξεκουφαίνει, μιας χλιαρής ορχήστρας παραμένω ο ξεκούρδιστος, ο κακόφωνος οδηγός. Κι αν θα με βρείτε να χτυπώ ολοένα και πιο δυνατά και γρήγορα το τύμπανο μου είναι γιατί θα έχει σπάσει και [από καιρό] έχει παύσει να αποκρίνεται στις επιδιώξεις μου. Εκείνες που χάνονται και αντιφωσφορίζουν στον θωλό και χλωμό από άστρα ουρανό. Εκείνες που λιώνουν αζήτητες στο φαινόμενο του θερμοκηπίου που μαστίζει την εγκεφαλική μου ύλη. Παραμένω μάρσιπος της σιωπής και εσώκλειστος φάκελος της φωνής μου.

Έβρεξε και ύγρανε ο κόσμος

Η χιαστή ύφανση που έδενε τον κόσμο, σήμερα βάρυνε επικίνδυνα. Σε ανεξίτηλα δευτερόλεπτα της μνήμης τούτο το κάδρο μετουσιώθηκε σε μια απαλή γκρι υγρή παραλλαγή, ένα μη ακριβές αντίγραφο του εαυτού του, μια περίεργη έκδοση, μουντή και κρύα. Βροχή που πέφτει ομοιόμορφα και που σκαλίζει με την επαφή της, την γη, τους ανθρώπους, τα ζώα και τα κτίρια, τα πυκνοκατοικημένα από ανθρώπους που παραμιλάνε και υπνοβατούν σε μια 24ώρη διελκυστίνδα που τους απωθεί και τους ενώνει.
Σήμερα έβρεξε και ύγρανε ο κόσμος, ο ήλιος έκανε τα στραβά μάτια - βλέπετε, δεν είναι πάντοτε καλοκαίρι.

Αναρχία

Δεν έχουμε πια διαχειριστή. Τον επήρε ο τόρνος.
Αναρχία στην αυτοκυριαρχία των έκπτωτων αισθήσεων
Δεν έχουμε πια διευθυντή. Γερνάει μόνος.
Η Αστυνομία του εαυτού μας, μας συλλαμβάνει
Δεν έχουμε πια προπονητή. Τον έπιασε ο νόμος.
Πρακτικά είμαστε μόνοι μας
Δεν έχουμε πια καθηγητή. Αυνανίζεται ο μώρος.
Και χωρίς ούτε ένα λόγο και ουσία θα χαθούμε
Δεν έχουμε πια ελεγκτή. Είναι ναρκομανής και πόρνος.
Η μεγαλύτερη ελευθερία είναι αυτή που σου δόθηκε
Nα ζεις.

Λευκό σκότος

Λευκή σκιά που παρασέρνεις την νύχτα στην αγκαλιά του επόμενου πρωινού! Άσπρη σκιά που πέφτεις σε μια ανόσια εχθροπραξία του φωτός με το σκοτάδι. Πώς πάλεσαι και πώς παλεύεις για να ζήσεις. Στα σκοτεινά συντρίμια του εαυτού σου, τον εαυτό σου υπερβαίνεις και εξυψώνεσαι, νικητής έστω για λίγο σε μια διαφαινόμενη ήττα. Αποτρόπαια τα σημάδια σου, φωτίζεις τα σκοτάδια μου. Λευκή σκιά που παρασέρνεις την νύχτα μου, δεν έχω πια πού να κρυφτώ, δεν έχω πια σκοτάδι μες στην ψυχή μου.

Ο Αποτάρανδος

Έχεις δει τον τάρανδο μέσα στη νύχτα; Να κυριεύει την σιωπή του δάσους, να θερμαίνει τον παγερό άερα με την ανάσα του και να σπάει με τα κέρατα του το ομιχλώδες πούσι με περισσότερη άνεση από τους προβολείς ομίχλης; Στον τοίχο μαρμαρωμένος αυτός σε κοιτάζει με μάτια γυάλινα. Παράτερα ετεροφωτιζόμενος σε μια ταπετσαρία από ροζαλί λέλουδα να σκαρφίζεται ακούνητες γκριμάτσες και όμως να είναι εκεί - και να σε κοιτά - και να σε κρίνει πιο αυστηρά από τον ηθικοπλαστικό ιεροδιδάσκαλο που αμαρτάνει συχνά πυκνά κάνοντας μοίχιες σκέψεις. Ο τοίχος σφετερίζεται την μορφή του, περασμένο σκονισμένο σάψαλο, μπιμπλό που καταδικάζεται σε αέναη ζοφερή ανυπαρξία.

Εκεχυρεία των συμπτώσεων, πόλεμος εντυπώσεων

Όξινα τα μάτια της χρωμόπολυς πεταλούδας που με περιτριγυρίζει. Έκπτωτη η αξία της στο χρηματιστηριακό φεγκ σούι μιας ακόμης μητρόπολης. Φανφαρώδεις διαδηλώσεις, τριχωτοί λιμοκοντόροι, φαντεζί πυροσβέστες, ακατανόητοι μπουζουκοκέφαλοι αοιδοί στο χιτώνα που περιβάλεται ανάμεσα στο κρανίο και τον εγκέφαλο μου. Ένας αστεϊσμος δίχως τέλος που παρακμάζει, μια χλιαρή αποθέωση σαρκασμού, ένα αυθύπαρκτο λεμάν σε μια γοργή ανάστροφη μέτρηση από το δέκα ως το ένα. Λιανικές γυάλινες σε Γαλλικές μάλλινες που αφήνονται να αφεθούν μέσα στο ρέμα. Σε τούτη την επερχόμενη μυοχαλάρωση, βιώνω μια ανήθικη σιωπή, αποδίδοντας απαραμιλλή σπονδή στο μαντείο των αιώνιων οιωνών. Λιμαίνοντας την ωστική δύναμη των ανέμων, μαστιγώνωντας το νωθρό της βλέμμα με την συγκαταβατική απαξίωση μιας παγωμένης και θαμπής από τα χρόνια, πέτρας.

Εναντίον μου, ό,τι πω, θα χρησιμοποιηθεί

Στιγμιαία ανάλωση των εφηβικών μου έξεων, στέκομαι ασαφής σε μια μουσική μπορντούρα χρωμάτων ανεμελιάς. Το μεγάλο δωμάτιο που μου είχαν υποσχεθεί συρρικνώθηκε με μιας από τον χρωματισμό της πραγματικότητας που τείνει να αναστατώνει την έντονη αύρα μου με μια βαριά ομιχλώδη επισκίαση. Μεγάλο φωτεινό σπίτι γεμάτο παραθύρια με θέα τον ωκεανό και περιτριγυρισμένο ολούθε από πλίθινα κηπάρια. Στα όνειρα μου όλα αυτά είναι δεδομένα - χειροπιαστά, τεκμαρτά δεδομένα.
Σήμερα ξυρίστηκά επιτέλους. Έπειτα από δέκα χρόνια, έπειτα από δέκα χρόνια| Υπερπόντιο ξεπήδημα φροϋδικών συναισθηματικών αναθυμιάσεων με μια θλιβερή διαπίστωση, ειρωνική επιμειξία όμοια με μια γλυκόπικρη επίγευση στην συνομοταξία των γευστικών αισθήσεων.
Και από την όποια τυχαία διαίσθηση που διολισθαίνει και σμπαραλιάζεται σε χίλια δύο κομμάτια στον αιχμηρό κώνο που πλάθει η λογική των σκέψεων μου, συναισθάνομαι την επικείμενη αλλαγή στο μορατόριουμ των στερεότυπων ιδεών που έχουν κατακαθίσει επίκίνδυνα στο υπνωτισμένο μου υποσυνείδητο. Αφομοιωμένος και αφοσιωμένος για πάντα και επικίνδυνα στον εθισμό της δικής μου περσόνας.
Φύλλα πεσμένα στο νωπό έδαφος από τα χαμένα μας φθινόπωρα, σε πάρκα που ποτέ δεν πατήσαμε και ανθρώπους χαρούμενους και μονιασμένους που ποτέ δεν προϋπαντήσαμε στο διπλανό παγκάκι | η ζωή μας όλη μια συλλογή από σκόρπιες, ανάκατες, ημιθανείς αλλότριες προς εμάς ξεθυμασμένες, καταναλωτικά ορθές, εμπειρίες. Και ύστερα ρωτούν γιατί ξυρίστηκα.

Έχετε τίποτα να δηλώσετε;

Γοερό το κλάμα των αλλοδαπών μας σέσσιον κουρελιασμένων στην άλγητα των εγωκεντρικών μας διενέξεων. Ο καθένας χαμένος για τα καλά στον κόσμο του και συ αποσυντονίζεσαι από την όποια βαρύτητα φυγοκεντρίζει τις λυπητερές σου σκέψεις. Είναι καπνός το προπέτασμα στα φυλακισμένα μας συναισθήματα, έρμαια του μονότονου μπιτ, έρμαια των ρωγμών στις κρυψίνους ενδελεχείς σχισμές των χειρότερων επιθυμιών.
Άπωση και απόσυρση - στρέψη γεωκεντρική σε αλλότινα μονοπάτια φευγαλέων πρώτων εντυπώσεων που απομυζούν την οκνηρή ουσία και αποστειρώνουν με τον χειρότερο τρόπο τη λογική μας. Δεν είναι παραμύθι, είναι εφιάλτης!
Μασκαράδες με φιλντισένιες μύτες με καταδιώκουν - τρέχοντας για να ξεφύγω σε ολοένα και πιο απόμερα ανήλιαγα καλντερίμια, θα χαθώ και θα νικήσουν. Κλείνω για λίγο τα μάτια μου σφιχτά και η μουσική των ποδοπατητών τους κατακυριεύει τις αισθήσεις μου - με μια μαχαιριά για ανάσα, σφαδάζω συγκρατώντας την σιωπή μου - και αυτό θα περάσει.
Ορυμαγδός σμπαραλιασμένων πλαστικοποιημένων τηλεφωνικών διενέξεων για μια αρμαθειά νοητικές ταλαιπωρίες. Υπερευρυγώνια και μόνη κείτεται η σύμπτυξη λοβοτομημένων παράταιρων λέξεων που δεν κλυδώνισαν ποτέ τις κλονισμένες μου φωνητικές χορδές - ξεκούρδιστες και αυτές κιθάρες.

Προσοχή, σε βλέπω

Αλλόφρονες παρελαύνουν οι ναυλωμένοι εξουσιαστές παρίες. Μαστιγώνουν τις απολήξεις μας με ζήλο και ρημάζουν ασύστολα τις έξεις μας. Είναι ωσεί παρόν στις σκέψεις μας, στη στροφή που πρόκειται να πάρουμε και πίσω από τις πόρτες που θα διαβούμε. Διαβάζουν τα βιβλία μας, βλέπουν τις οικογενειακές μας στιγμές, ακούν τις συνομιλίες μας. Καταδιωκόμαστε αέναα από μία δοσίλογη λαομάζα. Παρακολουθούμαστε βλέπετε - μας βλέπουν - αυτή τη στιγμή - διαβάζουν αυτά τα λόγια ενώ γράφονται - στέκονται πίσω από τις σκιές, κρύβονται και καταδίδουν. Παρίες με παράσημα για ανδραγαθήματα και υπηρεσίες. Παρίες μιας χρήσεως σε οικογενειακή συσκευασία - μια ντουζίνα δώρο. Παρασκευάσματα μιας κοινωνίας που έμαθε να ανέχεται μόνο τον εαυτό της. Ταιρίαζοντας σε ένα άτεμπτο αμετάβλητο προφίλ στερεοτύπων γίνεσαι αόρατος από τα μάτια τους - χαμαιλεοντίζεις και επιβιώνεις στη ζούγκλα των. Γίνεσαι μέλος του συρφετού τους και βγάζεις κεραίες και αναμεταδίδεις τα τεκταινόμενα του μπροστινού σου σε μια ατελέιωτη κοχλιωτή ουρά που οδηγεί στο κενό που η κοινωνία δεν ορίζεται και οι συμβάσεις θρυψαλίζονται στην αβεβαιότητα μιας ευμετάβλητης χαοτικής διάστασης. Χανόμαστε και γινόμαστε προϊοντα της κοινωνίας μας.

Αλλότριων έπη μάχεσθαι

Άει σκόνης όχλων κεροσφόρων,
λακίζειν πάρρεσθαι έτη επί ετών {επί ετών των}
Ρέμβος ατελέσφορος σωρών σωρεία
και πάροδος ελπίδος, τέχνης ανομβρία

Τειχών η τύχη αβέβαιη
Χρήζουσα ζώση - μάρμαρου επιλυκκίδας
Στενόν, στενότατον αρμόριον οικνήδας

Λέκτωρος μώρος πάσει θνήσκου γίγνεσθαι
Σύβδηλλης απροσπέλαστης τα αίτια αμβλύνεσθαι

Όχι των όσων έσωσον
'Οχι των εν ταφιάσθέντων
Μα των δειλών την άδολη καρδίαν..

Λογικοφανής νοητικοί ψυχανεμισμοί του Εγώ

Τροπική καταιγίδα πλήττει τις σκόρπιες σκέψεις μου. Συλλογίζομαι και παραλογίζομαι. Σκοτίζομαι από ενδοεπικοινωνιακές συστροφές και αφήνομαι να παρασυρθώ σε ένα κύμα από δισύλλαβες λέξεις που καταποντίζουν το εύθραυστο άϊκιού μου.
Γίνομαι η αιτία να πεθάνουν τα χθεσινά σου λόγια. Αφιλότιμα λακτίζοντας παραπλεύρα αφουγκράζοντας την αιτία πίσω από την σιωπηλή σου αντιμετώπιση, γίνομαι χώμα που φροντίζει τις πολύπλοκες ρίζες σου και νερό που γλύφει τα αυλάκια τους.
Σκοποβολή σε όσα χρόνια απομείναν με έναν στόχο να καταρρίψω ακόμα - αδιάκοπα ασφυκτιόντας για μια ολάκερη κατακερμάτιση των εφήμερων μου θέλω. Πυρηνοκίνητος αριστερόστροφος κοχλίας παγιδεύει την ήδη θολή μου κρίση και απομακρύνομαι ολοένα και πιο γρήγορα από τον στρόβιλο της δίνης που οδηγεί στο κεντρικό μου είναι.
Σε μια στιγμιαία ηλεκτροδότηση ορισμένων εγκεφαλικών μου κυττάρων, διαχωρίζομαι από την αποσπασμένη μου προσοχή (που με στρέφει αέναα στην αφηρημένη θέαση των πραγμάτων) και αντιλαμβάνομαι την πραγματική ουσία των πραγμάτων. Ύστερα, πάλι τα ίδια.

Λαχταριστά αχνιστά σαχλαμαράκια

Παγκρεατικώς ανθυσπερμίζομαι σε διενέξεις τρίτων, αχώριστος προπομπός των ανατομικών εντύπων. Σε τέσσερις χώρους μανιακούς την όσση αποδέχομαι και σε φρεάτια αλλότρια, λάσπη και χιόνι στίβω. Με μια ανυποχώρητη καχυποψία στις διελκυνστίδες των αμοιβαδικών μας ενστάσεων, αμφίσταμαι της υποχρέωσης, εξίσταμαι της λογικής και απορώ με την θρασυδειλία των επίκαιρων εντυπώσεων.
Μερικές φορές μέσα στου μαχμουρλιού την μονοπυρήνωση, μέσα στην έξαρση των πολυφαντασμικών μας ιώσεων, ρεμβάζω απροσπέλαστος από ουσία και καταγίνομαι κεροσφόρος προδήμωνας των παράταιρων ονειρικών αποψιλώσεων. Καλλιεργώ την μέθεξη που μας προϊδεάζει σε μια ολοένα και πιο γοργή απόφαση παραδοχής την επερχόμενης ανισορροπίας. Στροβιλίζομαι αιώνια στις προπυλακισμένες μας ενστάσεις για ένα μέλλοντικό σπόρο αποδοχής σε μια ρατσιστικά κείμενη πνευματική ασθένεια. Ιάσης ανίκανη, απροσδόκητα ατελέσφορης ολκής, φολίδες φθονερές επίορκες από κλεμμένα χαμόγελα και απωλεσμένες αιτιάσεις.
Μέσα στου κουβά τον πάτο, στη γλίτσα που συναντά το πεζοδρόμιο με την άσφαλτο, στον ασβέστη που καλύπτει τις κακοτεχνίες μιας αμελητέας ορδής εργολάβων, αποσαφηνίζομαι με ευμάρεια και διασκορπίζω την γλοιώδη ουσία που χωρίζει το κρανιεγκεφαλικό μας βόρτεξ από τις αγέννητες μεγάλες ιδέες. Ερυών τα κύματα που σφίζουσιν εν τη ενώσει.

Οι πέντε αι στύσεις

Χαμόσαρκα τρεκλίζουν τα απιονισμένα πάθη τους σε μια γαλήνια διμέθεξη των ανίατων σέρκο. Βαραίνουν τα βήματα τους, μαυρίζει κι άλλο η σκιά τους, ξεγλιστρούν από την όχλη, ρεμβάζουν στις πορπές των μπρούτζινων παραθυρόφυλλων μιας προηγούμενης δεκαετίας. Αποδυναμώνουν χωροταξικά τις ελπίδες και χάνονται με πάταγο στο μάτι του κυκλώνα της ανήλιας μαρμαρυγής. Είναι μάρτυρες, είναι κύκλωπες, είναι η γεννεσιουργός αιτία των πρωινών μας δραπετεύσεων και αφήνονται να μας αφήνουν ολοένα και ταχύτερα σε μια ειρηνική επανάσταση των αισθήσεων.
Γλυκιά και αψιά η γεύση που αφήνουν στο στόμα, ρογχίζουν ακατάπαυστα στο σέβραντον της νευρικής μας απόληξης. Ροκ μονόκλ - συνδυασμός ενεργητικών κιθάρων και αβανταδόρικου μπάσσου στην ακουστική μας κοιλότητα στο ηχητικό βόρτεξ που ρουφιέται σαν σε δίνη στα γρανάζια και στους προσέσσορες του εγκεφάλου μας. Τάδε ή η δείνα σιωπή που χάνεται σκυταλίζοντας τα ντεσιμπέλ με εκρήξεις ατίθασων φωτονίων, είμαστε μια συλλογή από στερεότυπα είμαστε.

Φαντασμογέννεση

Απομακρυσμένη σύρραξη εσύ, σύνδρομο αντιδιαστολής αποσαφηνίζεσαι με μια γοητευτική ευκρίνεια στις κουρασμένες σκέψεις μου. Γίνεσαι, στέκεσαι, είσαι η αιτία που καταναλώνομαι στις ακτίνες - αυτές που καίνε και πυρπολούν τις αισθητικές μου απολήξεις. Καίομαι και τσουρουφλίζομαι, ζεματιέμαι και απορρόφω θερμότητα από την κοντινή σαν ήλιο θέρμη. Στα ρυμοτομημένα καλντερίμια του μυαλού μου γίνεσαι η άσφαλτος που στρώνεται και καλύπτει τις λογικές μου γούβες. Ανασυντάσσομαι ευθαρσώς, σαν το επόμενο μουντό πρωινό πέφτω σε μια φασματική φαντασμογέννεση από αυτές που κερνά η αποσύνθεση όταν γίνεται φαρμάκι.

Χάρτινοι ήρωες σε έναν παραλληλεπίπεδο κόσμο

Δισδιάστατα όντα εγκλοβίζονται καρέ καρέ σε κινηματογραφικές σεκάνς δράσης και αλλεπάλληλης καταδιώξης. Μερντ τετραχρωμίας σε χαρτί 120 γραμμαρίων που απεντομώνει για τα καλά τις σκέψεις. Μεγαλύτεροι από τη ζωή, ακούραστοι από τα χρόνια, μιλάτε με μπαλόνια και επικοινωνείτε με άηχα ηχητικά εφέ.
Εσείς εκεί! Χάρτινοι ήρωες που κατοικοεδρεύετε σε δεκαεξασέλιδα κασέ και μου αφαιρείτε το μυαλό λίγο λίγο - σας χρωστώ πολλά!
Σαν ζωγραφιά μπολιασμένη με υπέρμετρο σατουρέϊσιον χρωμάτων, υπερσκελίζετε την πραγματικότητα μου μέσα από ευρυγώνια καρέ. Με τον Τεν Τεν, τον Σκρουτζ, τον Αστερίξ, τον Σπάϊντερ-μαν και τα άλλα παιδιά, δρασκελίζω ένα ένα το ψυχονειρικά μονοπάτια ενός χαρτοπολτού που εξομειώνει περιπετειώδεις φαντασιώσεις καθαρής δραπέτευσης. Όχημα εκπλήξεων σε μια συμβατική αλληλουχία γεγονότων γιομάτη από κλισέ συμβάσεις - ψυχανεμίζομαι τις αντιδράσεις σας στις υπερρεαλιστικές μου αποδράσεις - ψυχοτρόπες ουσίες γίνεστε - τροφή για το παιδικό μου μυαλό.

Θετικά Αρνητικό

Φασματικά ασύμφορη διανυσματική συμφορά

Λογιδρικά άμφια ρυμοτομημένων εκπτώσεων πριονίζουν λίγο λίγο την πονεμένη μας ψυχή. Αμέτοχα λογαριάζοντας την πριοπική μας σχέση, διστάζουμε να προβούμε σε πράξεις που αμφισβητούν τον έκλυτο βίο. Κοινώς το λαϊφστάϊλ μας ορίζει να δρούμε σε ένα μιγαδικό υποσύνολο απόλυτων ακέραιων αξιών. Χαριεντίζουμε τη μέθεξη της, ζούμε στην κατάληξη της και δρούμε σαν συνένοχοι τις ντιρεκτίβες ενός ασύμφορου μορατόριουμ.
Το μέγεθος της δεν εσωκλείεται, τουναντίον διασκορπίζεται και χάνεται στο υπερδιάστημα των σκέψεων που την ορίζουν.

Mακάρια, των ημιονιγών τα ζύγια

Αμφίσταμαι στων αίνιων τη ζώση, προκύωται τε άλλιων αμβλώσει
Εις μάτην δήθεν έρρεσθαι τε Λιώρρειων τη φάρα
Δι' όκων ρει όνεσθαι εις έτη τετρακόσσια

Καίριον γάμμα Ελληνικόν, αλλότριων δήω έλλειπων
Ας έχουσιν τέρψιν οι τέλωνες σε όσα αυτοί ζητώσιν (δις)

Μακαρίζεσθαι ώτα - Αναγκαλίωση πρώτα
Εις άρριων αμβλύνουσι σε τέρρει μέρη Ιώτα

Τεκμαρτόν ουν το γίγνεσθαι, ενάερον το Λώττι
Απύθμενο, βάθος, μερικών, χιλίων, δέκαπόδων...

Τα φιμέ κολυμπηθρόξυλα της ανοικειοθελής πορπής

Φετιχιστική απόσχιση απωλεσμένων άρτιφακτς μιας εικονικής πραγματικότητας, έρχονται σε άμεση εννοιολογική αντιδιαστολή με την πτητική μας έξη. Διασκορπισμένα ρινίσματα πλίθινης ηθικής που αποσπασματικά εγκαθιδρούν την όση, φαφλατίζουν αέναα το γοερό μας παρόν. Μέσα σε μια ρομβοειδή πισίνα αίμα και θειάφι ανακατεύονται σε ένα αποκρουστικό γαρνίρισμα τρόμου.

Μυαλωμένος Αυνανισμός

Ατροφικά λιμαίνοντας το οπιόσπορο της ευμάρειας, διακτινίζονται τούφες τούφες οι ελπίδες κορεσμού της απώλειας. Άνθρωποι πιο δίπλα -παντού ανθρωπίλα και οστοσαρκώματα- να αναπνέουν από ανελαστικά βράγχια με την χθεσινή αναπνοή τους. Στείρες φορφολώδεις κατρίνες αναταράσσουν την ανίερη ισορροπία της φύσης ενώ από πολύ μακρυά {κοίτα!} ο ορίζοντας μεταλλάσσει τα χρώματα του με ένα ξαφνικό σιφτ στον χρωματικό κύκλο και κάνει την ίριδα μου να αλλάξει όγκο και δομή.
Χωρίς περαιτέρω προειδοποίηση η κυκλοδομή των ανοσιουργημάτων αποσπάται με βία και ενισχύει τον μοχλό της λογικής μου που αναμοχλεύει με περίσσια ευκολία τον τιτάνιο βράχο της. Στέκω ασυμμέτοχος, εικονικά διακείμενος, απρόσιτα αόρατος, λεκτικά ελλειπής σε μία ανόσια σύμπραξη σκοταδιού και φωτός στην στιγμή ανάμεσα στην αστραπή και την σκιά της.
Απρόθυμα στην αρχή, διακατέχομαι από απανωτούς κυκλοθυμικούς αναδραματισμούς, συνέπεια της σύνθλιψης της σφαιρικής δομής του υπερπλανητικού μου σύμπαντος. Τιράζ αγκομαχητών - Ράστερ δηθενισμού σε μια φάσιον-βίκτιμ προσέγγιση στα κοινωνικά υποθέ(μα)τα.

Ρημαδοχώρος λεπροκανούμενος αορτικώς εξασφαιρίζοντας

Σχετικά με τον αντικειμενοστραφή ισολογισμό της εξαπτέρωσης:
Κάποτε μάζευα τυροπιτόσκονες στης σοσοράδας το ικρύωμα, με μία ανώφελη λουφοκηδεία περονόσπορου έλουζα την επί χρήμασσοι τυμβονυμία μου. Λικνιζόμενος στο έσαστραι, ραβουλιάζω την ανία μενικοίζοντας τα σπάργανα των. Ρόγχοι ρηχοί και ήχοι χειλικοί που ασημοσκονίζουν το εράνιον, δραπετεύουν λαίμαργα πισινίζοντας λιάκατα στα αγράμπελα. Ρούθουνας της νιότης μου, λουναπάρκ κυράσφερου το ριόνι της κιότας από το περιπτέρι του άσπερου. Σαγανάκι μαρινάτο μανιτάρι στο παρκάκι της εμβληματικής απουσίας για το τεχνολογικό αστεοκαφάκιασμα. Κράμπελ στρικιότης πριονωτής φιοδερδικής απύθμενης λεβεντόδενδρης και σιαβανιμένης λιλιπούπολης. Έσασθαι στα ερμάρια της απόκοτης λογιβριδικής μας.

Πρώτη μέρα αυτού του χρόνου

Συστηματική προοδευτική απόπλεξη οριζόντια σκαναρισμένων πιξελωτών γραμμών σε ένα αέναο κύμα σάρωσης τηλεοπτικών σημάτων. Αφρώδης οίνος μπαμπαλίζει στα κολωνάτα ποτήρια μας, τοξικώνει τις αισθήσεις και η λογοδιάρροια πήρε πάλι μορφή μομφής. Χρησιμοποιημένες σύριγγες με νερό και αέρα, ανακυκλωμένες και ανακατωμένες. Επιστημονική εξήγηση δεν υπάρχει, υπό το βάρος των απολύσεων, ο επαγγελματικός τομέας της ζωής μου διέρχεται άλλη μια κρίση.