Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2007

Έχετε τίποτα να δηλώσετε;


Γοερό το κλάμα των αλλοδαπών μας σέσσιον κουρελιασμένων στην άλγητα των εγωκεντρικών μας διενέξεων. Ο καθένας χαμένος για τα καλά στον κόσμο του και συ αποσυντονίζεσαι από την όποια βαρύτητα φυγοκεντρίζει τις λυπητερές σου σκέψεις. Είναι καπνός το προπέτασμα στα φυλακισμένα μας συναισθήματα, έρμαια του μονότονου μπιτ, έρμαια των ρωγμών στις κρυψίνους ενδελεχείς σχισμές των χειρότερων επιθυμιών.
Άπωση και απόσυρση - στρέψη γεωκεντρική σε αλλότινα μονοπάτια φευγαλέων πρώτων εντυπώσεων που απομυζούν την οκνηρή ουσία και αποστειρώνουν με τον χειρότερο τρόπο τη λογική μας. Δεν είναι παραμύθι, είναι εφιάλτης!
Μασκαράδες με φιλντισένιες μύτες με καταδιώκουν - τρέχοντας για να ξεφύγω σε ολοένα και πιο απόμερα ανήλιαγα καλντερίμια, θα χαθώ και θα νικήσουν. Κλείνω για λίγο τα μάτια μου σφιχτά και η μουσική των ποδοπατητών τους κατακυριεύει τις αισθήσεις μου - με μια μαχαιριά για ανάσα, σφαδάζω συγκρατώντας την σιωπή μου - και αυτό θα περάσει.
Ορυμαγδός σμπαραλιασμένων πλαστικοποιημένων τηλεφωνικών διενέξεων για μια αρμαθειά νοητικές ταλαιπωρίες. Υπερευρυγώνια και μόνη κείτεται η σύμπτυξη λοβοτομημένων παράταιρων λέξεων που δεν κλυδώνισαν ποτέ τις κλονισμένες μου φωνητικές χορδές - ξεκούρδιστες και αυτές κιθάρες.