Ο Μέγας Υπερσονικός

Είναι τα ονείρατα παράδοξες οντότητες: σα μια επίφαση της πραγματικότητας αναδρούν στο firmware λογισμικό του μπριζομένου μας DNA. Σώσμα από κιτρικό οξύ και γεωλάσπη ταλανίζει την χολή μου, ενώ τα μάτια σφαλιστά ως εκεί που δεν πέρνουν παλινδρομούν σε αγχωμένο REM ρυθμό. Στα σκοτάδια και στις θυμωνιές του δάσους, του φανταστικού που φτιάχνεται μόνο από ονειρόσμιγμα, είδα μια μορφή αλλόκοτη. Και με πλησίασε από τις σκιές και με στόμα μισάνοιχτο και βλέμμα απολύτως πράο μου αποκρίθηκε: "Έλμεν τα έωτα των ότριων τα μάργιαλα εις νύξιν αμάρανθου τε σέσκουλουν στην βραδύπιοτην την κρίθα."

Γιατροί Χωρίς Ματοτσίνορα

Φιλική φυγή στις ενγενείς αποσπάσεις μιας μυωπικής διόρασης. Ένα καθεστώς με φατριές προυχόντων τιθασσευμένοι να ακούν, να μηρυκάζουν, να απολεπίζουν με γάρμπος τους μανικιουρισμένους όνυχες της πρότερης όμο σάπιενς νιότης μας. Σαν το κούτσουρο στέκουμαι σε αδειανό ξηρό λειβάδι, σας ορώ χλωμός, σε άδεια από ροή ποτάμια, αποσυνθέτωντας το σκηνικό μιας σπάταλης άνοιξης που ξώκειλε τον εαυτό της στο χειμώνα. Σαν τις τρίχες στο πάτωμα δημιουργώ εικονικα ρήγματα στο έδαφος που λιώνει το χώμα από την βροχή που έρχεται από τα σύννεφα που μου κρύβουν τον μειλίχιο ήλιο. Σήκω Φάντη συκοφάντη κι απόσχισε τον εύηχο ευνούχο νου σου!

Σαλιγκάρι, αιφνιδίασε!

Η φασαρία από τον παραθυρότοιχο με εκνευρίζει. Μου διακορεύει τα ώτα και τεμαχίζει σε μπλόκια την αποσπερματοποιημένη αναισθητέκκριση. Τσεκουρώνω βέβηλα τις άτευκτες γωνίες του, στον θαλασσί τον τοίχο, στο παιδικό δωμάτιο μιας έκφυλης σύγχισης. Ναι, κομπρεσσάρω ωστικά τους ανέπαφους εδώ και χρόνια ακροδέκτες σας - μαντάρω την τρύπια κάλτσα που χύθηκαν τα μυαλά σας, όλοι θύματα κινούμενων ροζ εικόνων. Προβλέπω διαβολόστροφες, αντίκειμαι στις εκπτώσεις που στενεύουν το εγκεφαλικό μου ώρυγμα - αυτό που έσκαψα για να σας χώσω μέσα. Γιατί σαν ανεκμετάλλευτα ωάρια, θρυψαλίζετε τους οπτικούς μου υπερκρύσταλλους.

Ποπ πίξελ

Είμαι μια κουκίδα σε έναν επίπεδο χάρτη που αέναα αναβοσβήνει. Ένα κολλημένο πίξελ είμαι, σε ένα φτηνό - μα γρήγορο - πάνελ που πολεμάει μια Πράσινη Ειρήνη του κέρδους. Κι αν και στερούμαι τον απαραίτητο οπίσθιο φωτισμό που μου αρμόζει, το ξέρω βαθιά μέσα μου πως είμαι ικανό για όλα τα χρώματα (χωρίς dithering). Αλλά δεν έχει σημασία - γιατί κανείς δεν θα το προσέξει στην κάτω αριστερή ακρούλα που μ' έχουν στιχίσει.
Δεν είμαι τα χρώματα που θέλετε να δείτε και ας με έχετε καλιμπράρει ανάλογα. Είμαι ένα ποπ πίξελ.

Η μορφή μου

Στην Σκιοχώρα θα με γνωρίσετε σαν την πιο παχιά σκιά. Σαν το μαύρο στο γκρι ενός απέραντου σύμπαντος. Δεν θυμάσαι, που ήμαστε φίλοι; Είμαι του φωτός η ουρά - η αύρα μιας παρένθεσης και ο σπασμένος καθρέφτης που κοίταξε {για λίγο} με αναίδεια την αλήθεια. Δεν διαχωρίζομαι από όρια και χρίζομαι αυτομάτως ο καπνός που ξέφυγε {για λίγο} από τη Λέσχη με τα Αίσχη.

Blueblack

Ζαλάδα. Όλα στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, γιατί πάλι είναι βράδυ. Και το μπλε φως του χρόνου καθρεφτίζεται στο ταβάνι και τα βλέφαρα σφιχτά κλειστά μα τα μάτια από μέσα τους εξακολουθούν να βλέπουν καθαρά. Βαριέμαι να ακούω τις σκέψεις μου και νοητά χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, να σιάξει, να βάλει προτεραιότητες σωστές, να βγάλει το φις από την πρίζα που γεννά τούτες τις αλλόκοτες ηλεκτρικές εκκενώσεις του εγκεφάλου μου. Αν προσπαθήσω πολύ θα κοιμηθώ και είναι φορές που είμαι μισός ξύπνιος και μισός σε ύπνο βαθύ. Είναι εκείνες τις φορές που ολισθαίνει για λίγο το μυαλό μου από την default θέση του και ξεχύνεται σε έναν οργασμό από υγρά χρώματα και κυκλικές νότες και νιώθω πως είναι όταν η βαρύτητα έχει χάσει από πάνω σου την έλξη της.

Πήδα γελοίε!

Να κοιτάς τόσο έντονα που να θολώνει το μάτι και στην κόγχη των ματιών σου να τυπώνεται για πάντα η οκνηρή απόχρωση μιας αλγεινής εντύπωσης, τα τελευταία χρώματα, τα στερνά σχήματα. Να πέφτεις και να πέφτεις από ψηλά κτίρια, ξανά και ξανά και πάλι από την αρχή και λίγο πριν σκάσεις στο έδαφος να ανοίγει ο αόριστος κύκλος και μέσα του να πήζει το χαρμάνι από πέτρα και μέταλλο και χρόνο. Είναι νωρίς; Είναι αργά; Δεν υπάρχει ώρα, σημείο αναφοράς στο χωροχρονικό συνεχές απλά δεν υφίσταται, καθώς βουλιάζεις και ενοποιείσαι στην τρύπα που ενσωματώνει τις φωνές σου με την σιωπή. Και εφόσον το timeline το επιτρέπει, η λούπα σβήνει με ένα απαλό fade to black. Και cut!

Σαν σαρκοφάγο σαλιγκάρι

Είμαι σαν τις διάφανες εικόνες, από εκείνες που βλέπεις παράξενα από μέσα τους. Από εκείνες που απεικονίζουν απρόθυμα μελιστάλλαχτες πόζες, γλυκερές οπτασίες και αδιάφορες επιχρωματισμένες φωτογραφικές συνθέσεις (εν είδει καρτ ποστάλ που ξέρει να υπερτονίζει την πάντα χλιαρή πραγματικότητα).
Δεν είμαι τέκνο της υπερβολής, όχι, είμαι οπαδός της μετριότητας, δεν είμαι μετριόφρων αλλά φιλαλήθης, αν και θαυμαστής του ψέμματος. Χρησιμοποιούμαι επίκαιρα όπως ένα κλισέ που δεν έγινε κλισέ ακόμα. Ανατρέχομαι αδιάφορα στα κατάστιχα μιας εβδομαδιαίας φυλλάδας με περιορισμένη κυκλοφορία. Στο κακοτυπωμένο φαν ζιν που δεν έχει ούτε μία διαφήμιση και στα σκουπίδια που δεν μάζεψε ο σκουπιδιάρης ακόμα, θα με βρείτε μέσα. Αποτελούμαι 100% από το περιεχόμενο μιας λάμπας που δεν άναψε ποτέ. Σαν σαρκοφάγο σαλιγκάρι θα έρπω και θα σέρνομαι και αργά-αργά θα τρώγω και θα με κατατρώει το σαράκι μου.

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε (και εις άλλα με υγεία)

Βουβάλια που εκσπερματώνουν από συνήθεια στην έρημο, κόκκορες που χάνουν το κεφάλι τους κι αναβλύζει αίμα αντί για την λαλιά τους, δέρμα κολλημένο με τρίχες ταλαιπωρημένες και γκρίζες, ένας ασταμάτητος ποδόγυρος, το τέλος μιας βαρετής τελετής και η λάσπη που κολλάει ανούσια στα παπούτσια μας από την θλιβερή βροχή.
Φως υπόλευκο, απείθαρχο όπως οι παράλληλες γραμμές που τέμνονται τελικά στο άπειρο. Ρεύματα λόγω ηλικίας και αποσύνθεση της μάζας, μετασχηματισμός κατάφορος ύλης και ενέργειας σε μία βουβή πομπή από την αρχή ως το τέλος. Αυτή η λογοδιάρροια δε θα μας σώσει, το αντίθετο μάλιστα: Μυρίζει σαν καμένο χαρτί, φτυαρίζεται σαν βρώμικο χιόνι και φεύγει και λιώνει όπως διώχνουμε μακριά τα λεπτα, τις ώρες και τις μέρες ώσπου να 'ρθει εκείνο το πρωινό στο οποίο εγώ ή εσύ δεν θα είμαστε παρόντες.

Το διάστιχο του κέρσορα

Θρόμβωση εγκεφάλου από αποτροπιαστικές ιδέες που μου πνίγουν τον νου και με ρημάζουν και με πετούν στην ανακύκλωση αφού με αποσυνθέσουν στα πρωτογενή μου υλικά. Κόλαση και ασυγχώρητα σφάλματα όλες οι επιλογές μου, κάνω γραμμές και χιόνια σαν μια πολυκαιρισμένη βιντεοκασέτα στο τεχνικολόρ της ζωής μου.
Κι αν στα σύρματα που εκπέμπουν ασύρματα τις σκέψεις μου, παρεισφρύσετε και κλέψετε πακέτα και αποκρυπτογραφήσετε όλους τους κωδικούς μου, θα καταλάβετε, θα το νιώσετε και δεν θα μπορείτε παρά να συμφωνήσετε μαζί μου:
Διαρκούμε, υπάρχουμε και ζούμε, όσο είμαστε παρέα ή μόνοι στην πρίζα, στον μεγάλο διάκενο, στολίδι μιας εφήμερης ζώσης. Σαν ένας σπινθήρας, σαν μια απειροελάχιστη ηλεκτρική εκκένωση που βρίσκουμε πρόσκαιρη κι ασήμαντη, αναβοσβήνουν και χαλνάνε άξαφνα σαν χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια οι ζωές μας.

Κανουλοφλογίστρα

Σύρθηκα στο δάπεδο, σαν από μίασμα, σαν ξέφτι
χειρότερα κι από τη σιωπή - και μ' έλουζε η ματιά τους
στα πρόχειρα τετράδια της γνώσης έγινα η μουντζούρα,
ένας λεκές από μελάνι,
στα ξεφτισμένα {από την χρήση} περιθώρια τους
και μπήκα σε ένα φάκελο χωρίς τίτλο, ατελέσφορος, ατελής,
σατανοθλιμμένος.

Ευτυχώς, έχω την κανουλοφλογίστρα μου,
την χρησιμοποιώ πάντα αντί για μαύρη μουσική
Λούζομαι με αυτή και νοιώθω πάντα μόνος.
Τέλος, σωριάζομαι στο έδαφος και έπειτα τίποτα:
Κενό, μηδέν, μαύρο και τίτλοι τέλους χωρίς γράμματα.

Βλέπετε, για μένα, δεν αρκεί παρά μόνο η παρουσία:
στα όνειρα, στις ώξεις και στα άκυρα θαύματα
που γεννούν μειλίχια το επόμενο πρωί.

Το δάσος με τα εγώδενδρα

Χιονόπτωση μέσα στα βλέφαρα μου που έπαψαν πια να ανοιγοκλείνουν από το λευκό, που χάνει την υφή του και το νόημα του και γίνεται ένα σαδιστικό μαύρο που με κλείνει ακόμα μια φορά στις σκέψεις μου:

Είναι σημαντικό να μη κρυώνεις και το δάσος γύρω σου να έχει την υπόσταση που του αρμόζει οριζόμενο από τον κάθετο άξονα που διαγράφει η δική σου υποτείνουσα που ορίζεται από τις δύο κάθετες τομές που διασταυρώνονται πάνω σου.
Και είσαι στο κέντρο του δάσους και είναι νύχτα και δεν είναι τρομακτικά να ακούς τους ήχους του δάσους, το θρόισμα των φύλλων, τις πατημασιές του ζωικού βασιλείου και τις φωνές (όχι τα τιτιβίσματα) των πουλιών, σε ένα ατέρμονο έκο στα τύμπανα μιας ακουστικής κοιλότητας που διαμοιράζει, αναλύει και αποκρυπτογραφεί το κείμενο τους στο κεφάλι σου, μια σειρά ηλεκτρικών κυμάτων που διαθλώνται και προσπίπτουν στο cerebris vortex σου και αποκτούν νόημα και γίνονται απάντηση στο απέραντο ερωτηματικό που κρύβει την ύπαρξη σου;

Σε αυτό το δάσος βλέπεις, τα δένδρα είναι πανύψηλα και μας κρύψαν τον ουρανό. Για πάντα. Κοιτούμε όλοι κάτω γιατί ευθεία βλέπουμε μόνο ο ένας τον άλλο. Και είναι αδιανόητο, το εμπόδιο που με εμποδίζει από το να δω καθαρά μπροστά μου {γιατί δεν μπορώ να δω πια επάνω}, να είσαι εσυ.

Σαν μια σπιθαμή, ένα τρέμουλο, στις σκέψεις

Σκαπανείς και φλύκταινες μιας απόδρασης που φαντάζει εγκραίμιο μιας πεσμένης νότας από τυχαία οκτάβα. Ενοχοποιητικά δακτυλικά αποτυπώματα στο βάζο με το μέλι, γιατί έγινες μια οικόσιτη αλεπού, ένα θλιβερό αστείο που ζεσταίνει το παγωμένο οικογενειακό δωμάτιο. Ένα δωμάτιο με βαριά διακόσμηση, γεμάτο από φωτογραφίες αλλοτινών εποχών. Χαρούμενα κεφάλια ανισοϋψή στέκονται δίπλα το ένα από το άλλο σε υπαίθριες συγκεντρώσεις, έρμαιο εορταστικών καλεντάριων.
Στέκεσαι και συ σαν το σπίρτο, καμένο και από το κεφάλι σου καπνός που ανεβαίνει βαρύθυμα στο κιτρινισμένο ταβάνι που είναι πνιγμένο από τις ωχρές όξεις μιας παράτολμης ελπίδας που μας ένωσε το αποτρόπαιο εκείνο βράδυ της Παρασκευής. Πίσω από το κοκκινωπό αμπαζούρ να τρεμοπαίζει κατά περιόδους η κίνηση των αυτοκινήτων σε ένα παράθυρο γεμάτο στάλες από την βροχή που δεν έπαψε να σιγοτραγουδά το δείλι. Το χαμένο αυτό δειλινό, 6000 χιλιόμετρα μακρυά από δω εκεί που δρουν οι σκέψεις σου, αφηρημένη, αποκαμωμένη και μόνη, καθώς παλεύει το πρωί να σηκώσει την άγρια νύχτα από πάνω του.

Στο τέλος μας το χάλασε...

Θερμοκλίβανοι εργάζονται στο μάξιμουμ, παράγοντας καύσεις σε ειδικά ηχομονωμένα δωμάτια σε ανήλιαγα κρυφά υπόγεια κάτω από ένα λιβάδι ζαχαρότευτλα σε μία θεωρητικά εγκαταλελειμμένη φάρμα δίπλα σε έναν βάλτο κάπου στην Νέα Ορλεάνη.
Που και που, ανεπαίσθητες εδαφικές δονήσεις εν είδει μικρών μετασεισμών και ασυναίσθητες μεταπτώσεις της τάσεως στην ηλεκτρική ενέργεια της γύρω περιοχής, δρουν σαν ειδοποιήση για τα ανυπόφορα τεκταινόμενα, άμεση συνέπεια των εν λόγω καύσεων.
Οι χειριστές των, είναι δύο κοντόχοντροι άσχημοι αδελφοί που μεγάλωσαν όλη τους τη ζωή με την μητέρα τους κι ο ένας από δαύτους, ο "Ντόγκυ" Ρότζερ, έχει ένα χέρι λειψό, συνέπεια μιας ανυπακοής στην τρυφερή ηλικία των 8 ετών.
Αν ξέρουν και οι δύο να κάνουν κάτι καλά, είναι να χειρίζονται αυτή τη μηχανή - συστοιχία κλιβάνων, που λειτουργεί ασταμάτητα εδώ και 26 χρόνια! Για την ακρίβεια, είναι το μόνο πράγμα με το οποίο καταγίνονται και "Θεός φυλάξει" αν κάποια στιγμή οι θερμοκλίβανοι χαλάσουν.
Γιατί τότε θα πρέπει να βγουν από το θαμμένο υπόγειο στη μέση του πουθενά και θα πρέπει με γρήγορους δρασκελισμούς και χωρίς να τους αντιληφθεί κανείς μες στην μαύρη νύχτα, να πηδήξουν την μάντρα, να περάσουν την εθνική οδό, να πάρουν το μονοπάτι που οδηγεί στο παρακείμενο χωριό και μετά από 15 λεπτά να χτυπήσουν την πόρτα του "Λέμονυ" Φρεντ του ηλεκτρολόγου.
Και αυτό είναι κάτι που εύχονται να μη χρειαστούν να κάνουν ποτέ και αν τους ξέρατε καλά, ούτε εσείς.

Απ' όλα, κρατάω τις Κυριακές

Θυμάσαι τις Κυριακές; Κάτι θυμάμαι. Την λιακάδα που έπεφτε πάνω μας από το πρωί και μας έλουζε και ξέραμε, πρωί πρωί, ότι ήταν Κυριακή. Δεν χρειαζόταν να κάνουμε τίποτα. Όλα ήταν κερδισμένα a priori, μια συμμετοχή διαρκείας σε ένα γαλάζιο εικοσιτετράωρο, ένα οικειοθελές παρόν και ένα απόσταγμα κολώνιας 4711, ένα γιουσουρούμ (αν ήμαστε τυχεροί) και για μεσημέρι γαύροι και χόρτα στο τραπέζι και μια Ελληνική ταινία. Και σαν σουρούπωνε και έπιανε κι η σοροκάδα και μιζεριάζαμε στην ανοικιοθελή προσμονή μιας νέας βδομάδας, που, ναι η ελπίδα το'χει, θα φέρει ξανά κοντά μας την επόμενη Κυριακή και αυτή με τη σειρά της, θα φέρει ξανά κοντά εμάς.

Αόρατος Σκύλος

Βία, γέλια μωρών και σκιές στις γωνίες σε ημίφως από πορτατίφ με ριγμένες πάνω τους κόκκινες ξεβαμμένες μπλούζες. Ηχητικοί αυτοσχεδιασμοί ονειρικών μεθέξεων σαν ήχοι από αδειανά μπουκάλια που πετροβολούν σε βρώμικους διαδρόμους μιας ξεφλουδισμένης από αιτιάσεις οικοδομής στο κέντρο της πόλης. Μέσα σε όλον αυτό τον ωρυμαγδό, βαθιά στη σχάση, κείτεται η απόλυτη σύζευξη, η μαγική συναστρία των απατηλών μας έξεων. Δώσε τους τροφή, τάϊσε τους μόρια, κίνησε τους το ρουν, αυτό που τους δίνει οσφρήσεις πικρές στα ιγμόρροια και τους μεταλλάσσει σε βάναυσους δικτάτορες των αισθήσεων. Ένα τσίρκο είναι η ζωή μας, μια παράσταση, στη καλύτερη περίπτωση η πρώτη απογευματινή, ένα αέναο κάρουζελ, ένας αόρατος σκύλος που γαβγίζει κλειδωμένος σε κάποιο μπαλκόνι και τον ακούς μονάχα εσύ.

Κατηγορώ τους ανθρώπους

Κάποιος με κατηγόρησε ευθέως ότι σουρεαλίζομαι τα μάλλα. Έγω έγινα έξαλλος και προσπάθησα με λογικοφανείς αιτιάσεις να του αποδείξω ότι ο κύκλος που ως τώρα είχε ένα μόνο κέντρο είναι μια πιθανότητα από μόνη της για αναθέωρηση των αξιωμάτων και παραδοχών και δες την έλλειψη και πόσο καλά τα κατάφερε αυτή. Του είπα επίσης ότι το άσπρο και το μαύρο φαντάζουν αντίθετες έννοιες, εμπεριέχονται όμως στην ίδια κοσμική παραδοχή της ενότητας και πως το ένα εκμηδενίζει το άλλο τέλεια, σαν να πρόκειται για σφάλμα του δημιουργού τους. Και όταν άρχισε να παραπονιέται πως δεν βγάζω νόημα, του θύμισα πως το μυστήριο του τριγώνου των βερμούδων έγκειται ξεκάθαρα στο τρίγωνο ως γεωμετρικό σχήμα και όχι στις βερμούδες. Για να μη πούμε για τις Πυραμίδες. Με τέτοια επιχειρήματα πώς να μη πείσεις κάποιον ότι τα έχεις ολότελα χαμένα;

Εντοξόπλασμα

Μάζεψα όλη τη σκοτεινή ύλη χθες και τη χώρεσα σε ένα βαζάκι με υπολλείματα καφέ. Την έβαλα στο πάνω ράφι για εύκολη χρήση αλλά και για να μη μπορούν να την φθάσουν κατά λάθος τα παιδιά και την ανοίξουν και γίνει η μέρα νύχτα και πέσουν ολονών μας τα μαλλιά και τα όργανα και γίνουμε μυτοχόνδρια σε μια πισίνα αποσυντιθεμένης ύλης που παλεύει για τη ζωή της από άτιμα μόρια αντιύλης. Ξέρετε, αυτά που γυρίζουν πίσω τον χρόνο σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Καλά δεν έκανα;

Χαίρε υπέρτατο Off

"Libræ mortalis vacui!" μέσα από το χωνί κάποιος μου είπε ή το φαντάστηκα. Και ήταν αργά το βράδυ όταν ήρθε μέσα σε ένα σύννεφο από μπλέ και πράσινες σκιερές αποχρώσεις που λαμπύριζαν στο σκοτάδι του δωματίου μου. Και δεν υπήρξε προειδοποίηση, παρά μόνο το κουρνιαχτό και το αίμα στην άκρη του τραπεζιού που έσταζε ομόκεντρους κύκλους στο πάτωμα.

Για μια στιγμή μονάχα, φως!

Χρώματα από αυτά που πολιορκούν τους αμφιβληστροειδείς και διαφοροποιούν σε ένταση το βάθος πεδίου. Αυτού που διαχωρίζει τα αντικείμενα στο χώρο και διαγράφει σαν ραπιντογράφος την μορφή τους, μακρυά από όγκο, μακρυά από σκιές, γραμμικό, ξερό και δυσδιάστατο. Κοίτα: ένα μαύρο δίπλα σε κόκκινο και να πιο δίπλα, μπόλικο πράσινο παντού αρκεί για να διαμορφώσει ένα εικονικό στάβλο που τρέφονται οι οπταισθήσεις μας. Χρώματα από αυτά που φτιάχνουμε τις λέξεις. Πίσσα στην αίσθηση σιωπής, λευκό σαν από ουρανό γεμάτο χιόνι που κρύβει το σκοτάδι-πίσσα της νύχτας.
Και το χρώμα βιολετί είμαι εγώ γιατί το πρόλαβα, γιατί το είπα πρώτος και όρισα μόνος μου τον χρωματικό κύκλο και σε ένα άχρωμο τοίχο εξαπλώθηκα και έβαψα μόνος μου μια επιφάνεια και την έκανα δική μου. Ένα μικρό τοιχίο σε ένα στενό δωμάτιο που ανοίγει μια πόρτα ανάμεσα σε αναρίθμητες άλλες που αποτελούν μέρος ενός ατελείωτου σκοτεινού διαδρόμου, χωρίς φώτα, χωρίς χρώματα, κενό.