Κανουλοφλογίστρα

Σύρθηκα στο δάπεδο, σαν από μίασμα, σαν ξέφτι
χειρότερα κι από τη σιωπή - και μ' έλουζε η ματιά τους
στα πρόχειρα τετράδια της γνώσης έγινα η μουντζούρα,
ένας λεκές από μελάνι,
στα ξεφτισμένα {από την χρήση} περιθώρια τους
και μπήκα σε ένα φάκελο χωρίς τίτλο, ατελέσφορος, ατελής,
σατανοθλιμμένος.

Ευτυχώς, έχω την κανουλοφλογίστρα μου,
την χρησιμοποιώ πάντα αντί για μαύρη μουσική
Λούζομαι με αυτή και νοιώθω πάντα μόνος.
Τέλος, σωριάζομαι στο έδαφος και έπειτα τίποτα:
Κενό, μηδέν, μαύρο και τίτλοι τέλους χωρίς γράμματα.

Βλέπετε, για μένα, δεν αρκεί παρά μόνο η παρουσία:
στα όνειρα, στις ώξεις και στα άκυρα θαύματα
που γεννούν μειλίχια το επόμενο πρωί.