Σαν μια σπιθαμή, ένα τρέμουλο, στις σκέψεις

Σκαπανείς και φλύκταινες μιας απόδρασης που φαντάζει εγκραίμιο μιας πεσμένης νότας από τυχαία οκτάβα. Ενοχοποιητικά δακτυλικά αποτυπώματα στο βάζο με το μέλι, γιατί έγινες μια οικόσιτη αλεπού, ένα θλιβερό αστείο που ζεσταίνει το παγωμένο οικογενειακό δωμάτιο. Ένα δωμάτιο με βαριά διακόσμηση, γεμάτο από φωτογραφίες αλλοτινών εποχών. Χαρούμενα κεφάλια ανισοϋψή στέκονται δίπλα το ένα από το άλλο σε υπαίθριες συγκεντρώσεις, έρμαιο εορταστικών καλεντάριων.
Στέκεσαι και συ σαν το σπίρτο, καμένο και από το κεφάλι σου καπνός που ανεβαίνει βαρύθυμα στο κιτρινισμένο ταβάνι που είναι πνιγμένο από τις ωχρές όξεις μιας παράτολμης ελπίδας που μας ένωσε το αποτρόπαιο εκείνο βράδυ της Παρασκευής. Πίσω από το κοκκινωπό αμπαζούρ να τρεμοπαίζει κατά περιόδους η κίνηση των αυτοκινήτων σε ένα παράθυρο γεμάτο στάλες από την βροχή που δεν έπαψε να σιγοτραγουδά το δείλι. Το χαμένο αυτό δειλινό, 6000 χιλιόμετρα μακρυά από δω εκεί που δρουν οι σκέψεις σου, αφηρημένη, αποκαμωμένη και μόνη, καθώς παλεύει το πρωί να σηκώσει την άγρια νύχτα από πάνω του.