για την θάλασσα, τα έχω ξαναπεί:

Ρημαδότοπος, ατελέσφορος από οσμή και κίνηση, καταδικασμένος να βρίσκεται για πάντα στο αρνητικό πρόσημο μιας ημιτονοειδούς γραφικής παράστασης. Ένα ερωτικό τρίο υδρογόνου και οξυγόνου και υδρογόνου, το ανακόλουθο ατύχημα της αγενούς πρόσμιξης βάσεως και οξέως. Μέσα σ' αυτή, βρίσκονται R+τι κολυμβητές, μούσκεμα, σε ένα interstellar τοπίο καλυμμένο από φύκια και απιθανόστρακα και ψάρια, μα πολλά ψάρια σου λέω, με περίεργα ρύγχη και μουστάκια και μεταξένιες εσάρπες με πολλαπλές επίχρυσες πορπές.
Και αν με ρωτήσατε, αν μέσα σε αυτό το χαμό, κάποιος από τούτους τους κολυμβητές είμαι και εγώ - Όχι, δεν ρέπω εν κατακόμβιον εγκλεισμόν, εξ αδοκήτω θαλασσοκυρίαρχος μιας λασπύγρινης λαίλαπας δεν είμαι εγώ ο κουστωδός. Τουναντίον, διακείτομαι σιωπηλός παρατηρητής της σχάσεως των ατόμων, τηρώντας από μακριά, ως όφειλα, τοποτηρητής των αμφίβιων μειλίχιων αναμοχλεύσεων.