Για μια στιγμή μονάχα, φως!

Χρώματα από αυτά που πολιορκούν τους αμφιβληστροειδείς και διαφοροποιούν σε ένταση το βάθος πεδίου. Αυτού που διαχωρίζει τα αντικείμενα στο χώρο και διαγράφει σαν ραπιντογράφος την μορφή τους, μακρυά από όγκο, μακρυά από σκιές, γραμμικό, ξερό και δυσδιάστατο. Κοίτα: ένα μαύρο δίπλα σε κόκκινο και να πιο δίπλα, μπόλικο πράσινο παντού αρκεί για να διαμορφώσει ένα εικονικό στάβλο που τρέφονται οι οπταισθήσεις μας. Χρώματα από αυτά που φτιάχνουμε τις λέξεις. Πίσσα στην αίσθηση σιωπής, λευκό σαν από ουρανό γεμάτο χιόνι που κρύβει το σκοτάδι-πίσσα της νύχτας.
Και το χρώμα βιολετί είμαι εγώ γιατί το πρόλαβα, γιατί το είπα πρώτος και όρισα μόνος μου τον χρωματικό κύκλο και σε ένα άχρωμο τοίχο εξαπλώθηκα και έβαψα μόνος μου μια επιφάνεια και την έκανα δική μου. Ένα μικρό τοιχίο σε ένα στενό δωμάτιο που ανοίγει μια πόρτα ανάμεσα σε αναρίθμητες άλλες που αποτελούν μέρος ενός ατελείωτου σκοτεινού διαδρόμου, χωρίς φώτα, χωρίς χρώματα, κενό.