Και τώρα κάτι ελαφρύ

Σφριγηρή γραββάτα λαιμητόμος απεμπολίζει την οπτική μου σφαγιάζοντας τις νευρικές μου απολήξεις σε ένα μιαρό σύμπλεγμα αιματηρών μυόνων ανίκανων να εκμαιεύσουν και να μεταφράσουν την πληροφορία. Αυτήν που αποσυμπιέζεται από ένα κομμάτι αριθμών και διαχέεται στο χώρο σε υψισυχνότητες ασύλληπτες στο νου.

Σιωπηρή παρτέντζα πίσω από τον τοίχο σε μια πόρτα κλειστή σε ένα σπίτι άδειο σε ένα ερείπιο κάτω από το χώμα σε μια αποφορτισμένη από αιώνες ηλεκτρική εκκένωση στο μυαλό ενός κονιορτοποιημένου ζώου.

Φλύαρη εκπωμάτωσις που εκκενώθηκε στο διαστημόκενο του σκοταδόχωρου, μέσα σε ένα σούπερ νόβα λίγο πριν μια γιγαντιαία μαύρη τρύπα πνιγμένης με σκοτεινή ύλη. Φύσημα στην ηχογράφηση αναφοράς ενός super audio cd μιας κλασσικής συμφωνίας, ελαφριά κόφωση στ΄αυτιά μας από το δρασκέλισμα του χρόνου και από το ποτάμι ακουστικών σκουπιδιών που εν είδει σπαμ γεμίζουν τη χωρητικότητα του νου μας και τον φραγκμεντίζουν για τα καλά και μεις ψάχνουμε μέσα σε όλα αυτά να βρούμε τον εαυτό μας.

Αυτόν που αναχωρεί από την οπτική μου απόληξη καθώς απομακρύνομαι από τον καθρέφτη, μόνος σε μια μονή παράταξη - συνομοταξία ενός παρενθεντικού χωροχρονικού αστείου, αποτέλεσμα συνένωσης της αλυσίδας DNA, αυτού που αποκωδικοποιήθηκε και τοποθετήθηκε στη RAM/ROM ενός σούπερ υπολογιστή που εμπερικλείεται σε ένα τεράστιο δωμάτιο χωμένο μέσα σε μια στέππα που όλο βρέχει και φυσάει θλιβρή αμμόσκονη. Σαν ένα τρίγωνο τετράγωνο στον ομφάλιο λώρο μιας κρυοπηκτικής απόσταξης, διακατέχομαι από λούμπεν ψυχοσωματικούς συναισθηματισμούς κι ας είμαι ένα απλό κουφάρι με 50 δράμια αίμα.