Πήδα γελοίε!

Να κοιτάς τόσο έντονα που να θολώνει το μάτι και στην κόγχη των ματιών σου να τυπώνεται για πάντα η οκνηρή απόχρωση μιας αλγεινής εντύπωσης, τα τελευταία χρώματα, τα στερνά σχήματα. Να πέφτεις και να πέφτεις από ψηλά κτίρια, ξανά και ξανά και πάλι από την αρχή και λίγο πριν σκάσεις στο έδαφος να ανοίγει ο αόριστος κύκλος και μέσα του να πήζει το χαρμάνι από πέτρα και μέταλλο και χρόνο. Είναι νωρίς; Είναι αργά; Δεν υπάρχει ώρα, σημείο αναφοράς στο χωροχρονικό συνεχές απλά δεν υφίσταται, καθώς βουλιάζεις και ενοποιείσαι στην τρύπα που ενσωματώνει τις φωνές σου με την σιωπή. Και εφόσον το timeline το επιτρέπει, η λούπα σβήνει με ένα απαλό fade to black. Και cut!