Blueblack

Ζαλάδα. Όλα στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, γιατί πάλι είναι βράδυ. Και το μπλε φως του χρόνου καθρεφτίζεται στο ταβάνι και τα βλέφαρα σφιχτά κλειστά μα τα μάτια από μέσα τους εξακολουθούν να βλέπουν καθαρά. Βαριέμαι να ακούω τις σκέψεις μου και νοητά χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, να σιάξει, να βάλει προτεραιότητες σωστές, να βγάλει το φις από την πρίζα που γεννά τούτες τις αλλόκοτες ηλεκτρικές εκκενώσεις του εγκεφάλου μου. Αν προσπαθήσω πολύ θα κοιμηθώ και είναι φορές που είμαι μισός ξύπνιος και μισός σε ύπνο βαθύ. Είναι εκείνες τις φορές που ολισθαίνει για λίγο το μυαλό μου από την default θέση του και ξεχύνεται σε έναν οργασμό από υγρά χρώματα και κυκλικές νότες και νιώθω πως είναι όταν η βαρύτητα έχει χάσει από πάνω σου την έλξη της.