Τι είναι αυτό που είναι;

Σε μια στίβα παλιά εφημεριδόχαρτα ξεδιάλυνα μια σφαίρα. Όχι από αυτές που σκοτώνουν αλλά μια σφαίρα σφαίρα. Από ατόφιο σίδερο ήταν και βαριά για το μέγεθος της. Σφαίρα που καταστρέφει τις γωνίες που λειαίνει τις μαθηματικές φόρμουλες του χώρου σε βέρες ημιτονικές παραστάσεις. Στο πι στο μυαλό μου σιγοφέρνει το αχανές άπειρο, αυτό που δεν ορίζεται και αυτό που διαφεύγει της νοητικής σύλληψης + διαστρεβλώνει την λογική που της λείπει οποιαδήποτε οριοθέτηση. Σαν ένα ανένταχτο σκιάχτρο που σου καταστρέφει τη θέα ενός πίνακα που ακόμα οι μπογιές του δεν στέγνωσαν και τα χρώματα ακόμα λάμπουν ωσότου ο άερας τα ξηράνει και η υγρή δομή τους αποκτήσει όγκο. Μέσα στη σφαίρα δεν υπάρχει τίποτα, έξω από αυτή είναι όλος ο κόσμος που απωθείται από την αντανάκλαση του, σαν όλη η πλάση να παραχωρεί χώρο για αυτήν. Στέκομαι και την κοιτάζω σαν χαζός, νωθρά περιδιαβαίνουν τα μάτια μου πάνω της και η απάντηση της είναι ένα έιδωλο που μου μοιάζει πάντα όταν βρέχει.
Βασανισμένη χλόη που καταπατήθηκε είναι η φαντασία. "Ο κάθε άνθρωπος είναι αυτό που είναι - ο κάθε άνθρωπος είναι αυτό που είναι!" αναφώνησε πανηγυρικά ο χαζός. Ο χαζός, που είναι αυτός που κάθε έξυπνος είναι.