Μυαλωμένος Αυνανισμός

Ατροφικά λιμαίνοντας το οπιόσπορο της ευμάρειας, διακτινίζονται τούφες τούφες οι ελπίδες κορεσμού της απώλειας. Άνθρωποι πιο δίπλα -παντού ανθρωπίλα και οστοσαρκώματα- να αναπνέουν από ανελαστικά βράγχια με την χθεσινή αναπνοή τους. Στείρες φορφολώδεις κατρίνες αναταράσσουν την ανίερη ισορροπία της φύσης ενώ από πολύ μακρυά {κοίτα!} ο ορίζοντας μεταλλάσσει τα χρώματα του με ένα ξαφνικό σιφτ στον χρωματικό κύκλο και κάνει την ίριδα μου να αλλάξει όγκο και δομή.
Χωρίς περαιτέρω προειδοποίηση η κυκλοδομή των ανοσιουργημάτων αποσπάται με βία και ενισχύει τον μοχλό της λογικής μου που αναμοχλεύει με περίσσια ευκολία τον τιτάνιο βράχο της. Στέκω ασυμμέτοχος, εικονικά διακείμενος, απρόσιτα αόρατος, λεκτικά ελλειπής σε μία ανόσια σύμπραξη σκοταδιού και φωτός στην στιγμή ανάμεσα στην αστραπή και την σκιά της.
Απρόθυμα στην αρχή, διακατέχομαι από απανωτούς κυκλοθυμικούς αναδραματισμούς, συνέπεια της σύνθλιψης της σφαιρικής δομής του υπερπλανητικού μου σύμπαντος. Τιράζ αγκομαχητών - Ράστερ δηθενισμού σε μια φάσιον-βίκτιμ προσέγγιση στα κοινωνικά υποθέ(μα)τα.