Λαχταριστά αχνιστά σαχλαμαράκια

Παγκρεατικώς ανθυσπερμίζομαι σε διενέξεις τρίτων, αχώριστος προπομπός των ανατομικών εντύπων. Σε τέσσερις χώρους μανιακούς την όσση αποδέχομαι και σε φρεάτια αλλότρια, λάσπη και χιόνι στίβω. Με μια ανυποχώρητη καχυποψία στις διελκυνστίδες των αμοιβαδικών μας ενστάσεων, αμφίσταμαι της υποχρέωσης, εξίσταμαι της λογικής και απορώ με την θρασυδειλία των επίκαιρων εντυπώσεων.
Μερικές φορές μέσα στου μαχμουρλιού την μονοπυρήνωση, μέσα στην έξαρση των πολυφαντασμικών μας ιώσεων, ρεμβάζω απροσπέλαστος από ουσία και καταγίνομαι κεροσφόρος προδήμωνας των παράταιρων ονειρικών αποψιλώσεων. Καλλιεργώ την μέθεξη που μας προϊδεάζει σε μια ολοένα και πιο γοργή απόφαση παραδοχής την επερχόμενης ανισορροπίας. Στροβιλίζομαι αιώνια στις προπυλακισμένες μας ενστάσεις για ένα μέλλοντικό σπόρο αποδοχής σε μια ρατσιστικά κείμενη πνευματική ασθένεια. Ιάσης ανίκανη, απροσδόκητα ατελέσφορης ολκής, φολίδες φθονερές επίορκες από κλεμμένα χαμόγελα και απωλεσμένες αιτιάσεις.
Μέσα στου κουβά τον πάτο, στη γλίτσα που συναντά το πεζοδρόμιο με την άσφαλτο, στον ασβέστη που καλύπτει τις κακοτεχνίες μιας αμελητέας ορδής εργολάβων, αποσαφηνίζομαι με ευμάρεια και διασκορπίζω την γλοιώδη ουσία που χωρίζει το κρανιεγκεφαλικό μας βόρτεξ από τις αγέννητες μεγάλες ιδέες. Ερυών τα κύματα που σφίζουσιν εν τη ενώσει.