Οι πέντε αι στύσεις

Χαμόσαρκα τρεκλίζουν τα απιονισμένα πάθη τους σε μια γαλήνια διμέθεξη των ανίατων σέρκο. Βαραίνουν τα βήματα τους, μαυρίζει κι άλλο η σκιά τους, ξεγλιστρούν από την όχλη, ρεμβάζουν στις πορπές των μπρούτζινων παραθυρόφυλλων μιας προηγούμενης δεκαετίας. Αποδυναμώνουν χωροταξικά τις ελπίδες και χάνονται με πάταγο στο μάτι του κυκλώνα της ανήλιας μαρμαρυγής. Είναι μάρτυρες, είναι κύκλωπες, είναι η γεννεσιουργός αιτία των πρωινών μας δραπετεύσεων και αφήνονται να μας αφήνουν ολοένα και ταχύτερα σε μια ειρηνική επανάσταση των αισθήσεων.
Γλυκιά και αψιά η γεύση που αφήνουν στο στόμα, ρογχίζουν ακατάπαυστα στο σέβραντον της νευρικής μας απόληξης. Ροκ μονόκλ - συνδυασμός ενεργητικών κιθάρων και αβανταδόρικου μπάσσου στην ακουστική μας κοιλότητα στο ηχητικό βόρτεξ που ρουφιέται σαν σε δίνη στα γρανάζια και στους προσέσσορες του εγκεφάλου μας. Τάδε ή η δείνα σιωπή που χάνεται σκυταλίζοντας τα ντεσιμπέλ με εκρήξεις ατίθασων φωτονίων, είμαστε μια συλλογή από στερεότυπα είμαστε.