Λογικοφανής νοητικοί ψυχανεμισμοί του Εγώ

Τροπική καταιγίδα πλήττει τις σκόρπιες σκέψεις μου. Συλλογίζομαι και παραλογίζομαι. Σκοτίζομαι από ενδοεπικοινωνιακές συστροφές και αφήνομαι να παρασυρθώ σε ένα κύμα από δισύλλαβες λέξεις που καταποντίζουν το εύθραυστο άϊκιού μου.
Γίνομαι η αιτία να πεθάνουν τα χθεσινά σου λόγια. Αφιλότιμα λακτίζοντας παραπλεύρα αφουγκράζοντας την αιτία πίσω από την σιωπηλή σου αντιμετώπιση, γίνομαι χώμα που φροντίζει τις πολύπλοκες ρίζες σου και νερό που γλύφει τα αυλάκια τους.
Σκοποβολή σε όσα χρόνια απομείναν με έναν στόχο να καταρρίψω ακόμα - αδιάκοπα ασφυκτιόντας για μια ολάκερη κατακερμάτιση των εφήμερων μου θέλω. Πυρηνοκίνητος αριστερόστροφος κοχλίας παγιδεύει την ήδη θολή μου κρίση και απομακρύνομαι ολοένα και πιο γρήγορα από τον στρόβιλο της δίνης που οδηγεί στο κεντρικό μου είναι.
Σε μια στιγμιαία ηλεκτροδότηση ορισμένων εγκεφαλικών μου κυττάρων, διαχωρίζομαι από την αποσπασμένη μου προσοχή (που με στρέφει αέναα στην αφηρημένη θέαση των πραγμάτων) και αντιλαμβάνομαι την πραγματική ουσία των πραγμάτων. Ύστερα, πάλι τα ίδια.