Αιτία Πολέμου

Θηριώδεις εξάρσεις απάντηση στο σαμποτάζ αιματοχυσίων με διαμελισμένα πτώματα να διατυμπανίζουν την ζωική μας εξάρτηση. Αίμα και σπέρμα - θάνατος και ζωή, ανακατεύονται διαδραστικά σε μια ωκεάνια συνάφεια του οικοσυστήματος που μας απεμπολίζει με την ίδια ευκολία που μας ενστερνίζεται.
Ρημαγμένες, σαπισμένες, ξεσκισμένες περήφανες σημαίες με ξεθωριασμένα χρώματα και κοντάρια τίγκα στις εκδορές. Κάσους μπέλι στην πατριδογνωσία μας, σύνορα παντού, περιφραγμένες ιδέες και ακατάπαυστο μίσος για την αντίπερα όχθη. Θρησκείες και μυαλό κουκούτσι - ήθη, έθιμα και πατροπαράδοτοι χοροί διδάσκονται στα κατηχητικά ενδιάμεσα από σφαγές και καμένα τεμένη και εκκλησίες.
Φασιστικές απόψεις, υπεροψία χρώματος, ομαδοποίηση και κατηγοριοποίηση στα στενά πλαίσια των στερεότυπων. Πέραν όλων αυτών, κοινωνικός ρατσισμός στο συν άπειρο σε μια παρέλαση μηδενικής ανοχής στα πάντα έξω από τον εαυτό μας.
Κατακτητές, καταπατητές, θύματα, θύτες, σατράπηδες, μάρτυρες, νεκροί, ζωντανοί, άνθρωποι, κτήνη, ηγέτες, στρατιωτάκια, οβίδες, ελπίδες χαμένες στη σκόνη που κατακάθεται στο κεραμιδί μάγμα ξηραμένου αίματος - όλοι μας νικητές και χαμένοι στην τραμπάλα της ζωής και του θανάτου.

Μια χημική ανεπάρκεια

Αρνητική σύζευξη σπερματοζωαρίων που εξέπνευσαν σε έναν μικρόκοσμο που συνήθισε τις απώλειες. Μια χημική ανεπάρκεια στις ετοιμοθάνατες κλειδώσεις μου έρπεται ακάθεκτη με ακόρεστη όρεξη για καταστροφή. Νευρικά κύτταρα, νευρικά υπομένουν την επικείμενη διαστροφή των αναίτιων αιτιάσεων μου.
Εγκεφαλικοί ρύποι σκοτίζουν τις σκέψεις μου, απολειφάδια πληροφοριοδόχων μιτοχονδρίων λογικής παρεισφρύουν με ώση στην απύθμενα πειθήνια κοσμοθεωρία μου. Σαν σε ανέτοιμα ρυμοτομημένη διασταύρωση, προτεραιοποιούνται οι λάθος φραστικές συνέχειες στην στοματική μου κοιλότητα.
Στέκομαι για λίγο - προσηνής από ιδέες - άδειος από λογική και αιτίες - σε ένα πλαστικό σύμπαν δομημένο από πολυουρεθάνιο, νεοπρένιο και σιλικόνη, ανίκανο να ανακυκλωθεί. Σβήνουν τα φώτα, σβήνει η φλόγα, σβήνουν και οι σκέψεις μέσα απ' τις λέξεις. Ξεθυμασμένες - ξεψυχισμένες - κενές από ουσία - ανόητες και σκόρπιες.

Αρχέγονα νοσοκομειακά σοβατεπί

Ερημωμένοι κρυογονικοί θάλαμοι σε θηλυκή παράταξη στάζουν αμφεταμίνες περασμένων εποχών. Γλοιώδεις ανατομικά κρεββατάκια βρεφών με ανακατεμένα σκισμένα μπορντό σεντόνια φτύνουν αποπνικτικές μυρωδιές μπεταντίν ιώδιου. Μικροβιολογικά εργαστήρια με πεταμένες ολόγυρα λευκές ποδιές στιγματισμένες με ούρα ανάμεικτα με αίμα για καλλιέργεια. Συσπανσιόν σκουριασμένα ράντζα άδεια από ασθενείς και γεμάτα ασθένειες. Χειρουργεία με ανθρώπινα κοψίδια υπολείμματά βλέννας και μήτρας σε αλφαβητική σειρά δίπλα από το χειρουργικό κρεβάτι. Ολική αναισθησία στις νευρικές μας απολήξεις και υπόνοια λυτρώσεως στα σμπαραλιασμένα μας από βάλιουμ - μαντράξ - στεντόν - τριπτιζόλ νεύρα.

Τα μπλουζ του Μάρκετινγκ

Άψυχα κουφάρια προηγούμενων ερευνών αγοράς κείτονται σε προχωρημένη σήψη στα συρτάρια των βοηθών πρότζεκτ μάνατζερ. Τα τρεντς και οι συνήθειες του μέσου αστού απομαγνητοφωνούνται σε άκομψες εξελόπιτες και πολύχρωμα πάουερπόϊντς.
Ομαδική σπαμ αλληλογραφία κατακλύζει τους σέρβερς και τα ενημερωτικά έσεμες δίνουν και παίρνουν - η επόμενη μεγάλη προσφορά διαδέχεται την άλλη με χειρουργική ακρίβεια. Διαφημιστικές καμπάνιες που βουλώνουν τα αυτιά από την φασαρία που επιχειρεί να κρύψει άτεχνα την κενότητα της καταναλωτικής μας συνήθειας. Καλογυμνασμένα πλαστικά στήθια σε αντιπαραβολή με το προϊόν, για να φάμε μάτια ψάρια.
Πυρετώδεις πολύωρες διαβουλεύσεις μέσα σε στενάχωρα μήτινγκ ρουμς για την επόμενη ενέργεια που θα μεγαλώσει τον κύκλο εργασιών. Ιδεές που γεννιούνται και πεθαίνουν στα στενά πλαίσια των εγκεφαλικών κυττάρων του μαρκετίστα που γυρεύει εις μάτην το νεξτ μπεστ θινγκ.
Καινούργια τρανζίσιονς στην παρουσίαση δεκάδων λογιστικών σλάϊντς, δίνουν μια μουλτιμίντια νότα στον κατακεραυνωμένο από την βαρεμάρα πελάτη που επιδίδεται σε συνεχόμενα μήτινγκς για την πολιτική που θα ακολουθήσει η επιχείρηση του τη νέα χρονιά.
Μέσα σ' όλα αυτά ο καταναλωτής, ας τον πούμε για λίγο άνθρωπο, στέκει αποχαυνωμένος σε μια σκουπιδόμαζα από ήχους και εικόνες που σαν σειρήνες προσπαθούν να τον απεμπολίσουν, να τον παρασύρουν στην τάδε ή στην δείνα προωθητική ενέργεια για δέκα δωρεάν επισκέψεις στο ινστιτούτο αδυνατίσματος "Το Ζώον".

Μέρι Κρίστμας Έβριμπόντι

Τούτες τις μέρες λαμβάνω μέρος σιωπηλά στα εορταστικά χάπενινγκς που κατακλύζουν τις πόλεις. Είναι τούτη η γιορτή πιο καταναλωτική από κάθε άλλη και οι κατά τόπους αγορές σφύζουν από κόσμο που επιδίδεται σε μια ατέρμονη ασυδωσία δωροληψίας δώρων.
Αφουγκράζοντας για λίγο σε παγωμένη κίνηση την αιτίαση πίσω από τις συνήθειες, τα ήθη και τα έθιμα - γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε δηλαδή, οδηγούμαι ολοένα και πιο κοντά στο συμπέρασμα του αυτοματισμού των ενεργειών μας με βάση το πανταχού απών εορταστικό καλεντάρι.
Σημειώνοντας τα αποτελέσματα των ερευνών μου σε ένα κομμάτι ψηφιακό χαρτί, αφήνομαι να παρασυρθώ από το γιορτινό κλίμα. Με συνοδεία τις ντουντούκες, τα ανατολίτικα κρόταλα, τα φωτεινά μπιχλιμπίδια, τα σφαγιασμένα πριν την ώρα τους έλατα, τις νίον φάτνες και τους πλαστικούς τρεις μάγους με τα δώρα δρασκελίζουμε μία μία τις χρονιές μέχρι την επόμενη Πρωτοχρονιά που θα ακολουθήσει πειθήνια την προηγούμενη.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους :-P

Τεχνικόλορ ουρανός

Άτιμο Ωρόρα Μπορεάλις! Φαινόμενο μαινόμενο, τρύπα χρώματος στη πανωλεθρία παγετού που κοσμίζει το ξύσμα του πλανήτη. Τζάκι απόκοσμο που σιγοκαίει πίσω από την όχλη των παγετώνων, βαρσικολόθαμο αναψυχής στο πολικό θέρετρο στην άκρη της γης. Αποσχίζεις τη γήινη υπόσταση με έναν υπέρμετρα χρωματικό αχταρμά κοσμικών εντυπώσεων. Ξεμαυρίζεις την αρκτική νύχτα που αλυχτά από ασυδωσία, αιμοδοτώντας ακούραστα τον πυθμένα του ορίζοντα με φωσφορίζουσα έγχρωμη επάρκεια. Σηματοδοτείς την αυθύπαρξη των κοσμογονικών συνδιαλέξεων γιατί είσαι το αζιμούθιο ονειρικών υποκρούσεων που αντισταθμίζει επάξια τη πεζότητα των στερεότυπων της ανθρώπινης λογικής. Υποκλινόμενος στην μαγική σου παρουσία, ανθίσταμαι στην μονοτονία των ουρανικών μεσογειακών αποχρώσεων.

Μα, τί πίνεις;

Ψυχεδελικά εκτρώματα, παραισθησιογόνα φαρμακευτικά αντισώματα με καταδιώκουν ως του μυαλού μου την απώτερη άκρη. Εμφυσώντας την προοδευτική σάρωση στην εγκεφαλική μου απόπλεξη, διαχειρίζομαι ακέρια την εικόνα πλήρους ανάλυσης στην γιγαντοοθόνη των εγκεφαλικών μου πίξελς. Έρμαιο μιας χημικής αντίδρασης που ξερνάει αντενδείξεις, ολάκερες, σαϊεντολογικές, μαρσιποφόρες από τη λογική του παραλόγου, ενστερνίζομαι την άνοια που αποπνέει τούτη η χημική παραζάλη. Χαριτωμένα αποσιωπώντας τα τελευταία μιλιλίτρ νηφάλιας φαιάς ουσίας, διασκορπίζω απλόχερα την εμπεριστατωμένη κοσμική σύναξη σε ντουζίνες ομιχλώδων σκιών που κατακερματίζουν την κβαντοδυναμική τουτουνού του σύμπαντος. Στην μεγάλη αέναη σιωπή που κυβερνά την πλάση, στέκομαι γυμνός από αιτιάσεις, ρουθουνίζοντας το διαστημικό κενό που μαυρίζει με την απουσία του το αστρικό διάκενο τούτης της ασημένιας υπεργαλαξιακής υπόστασης. Απόκοσμα οσμίζοντας τα αποκόμματα της διανοητικής μου οκνηρίας, κοσμώ τον διάκοσμο του ασύγκριτα βαρετού υπαρκτόκοσμου.

Συλλεκτική σύνθλιψη συστηματικής σύρραξης

Χίλιων χήρων χοίρων σαλτιμπάγκων η αμνησία που έδεσε τον κάβο για το υπερωκεάνιο της ντροπής σου. Σοβαρή διολίσθηση, πνιγηρό απώγειο το εφαλτήριο της αλαφροϊσκιωτης απόρριψης ιδεών σου. Πριονίζεις λίγο - λίγο, καρατομείς κεφαλικά, απογειώνεσαι με πυρηνική σύντηξη, αναρτείς λευκή σημαία, συνερίζεσαι όσους πλήστους εχθρεύεσαι.
Ρημάζεις με συνέπεια την όψιμη πλευρά στο θεαθήναι θέατρο σκιών. Οι προφορικές σου υποσχέσεις σκέτος συρφετός κολασμένων σε αδειανά από ουσία ερμάρια τεχνικών επιμελητηρίων. Ρόγχος αυτομόλησης η οσιοποίηση των πράξεων σου, αποδυναμώνει μέσα από τις διακομματικές ανακατατάξεις το σωματείο των άκληρων πολύτεκνων.
Αποκαυκαλίζοντας τα αποτρόπαια άντια, διασταυρώνεσαι κάνοντας οχτάρια σε φυσιολατρικά συνέδρια ψωμωμένων θρησκόληπτων κυριών. Ατροφικά υστερήματα ηθελημένης αποχής τα καμώματα σου που ευνοούν την ενσωμάτωση των ψυχοσωματικών υποδομών της απομόνωσης σου.
Σε συνδυασμό με την φασκιωμένη σου εσωστρέφεια, πυρπολείς αέναα την αποκρυπτογραφημένη μου λεκτική αναπαράσταση. Είσαι ο φάρος στο πειρατικό καράβι, η μπουνάτσα στον αλκοολικό καπετάνιο, η ρωγμή που αποδιοργανώνει τον αυστηρό χωροχρόνο του αστροφυσικού. Λάριον η εποδομή, ασόφαγε τις υνιόξεις μου.

Το Σαραγλί του λαού

Μπαρμπούτσαλα ηθικής, σωριάζονται καταγής
με πάταγο θαρρείς, συθέμελα στο πάτωμα,
Ρυμοτομία πόλεων, αποτέλεσμα εκτρώσεων
μετατρέπουν την χλόη της γης σε φθηνό ανάγνωσμα

Τυχάρπαστοι ταχυδακτυλουργοί των λέξεων
αναβοσβήνουν γράμματα στις οθόνες του ποιμνίου
που αποκοιμιέται γαλήνια από πρωκτικές δηλώσεις
τάζοντας ευημερία και διαφάνεια στις σχέσεις
Πολίτη - Κράτους.

Τραγοκέφαλοι επικεφαλείς με λιμουζίνες περιοπής
και με δάχτυλα βρώμικα
Δουλεύουν ολημερίς, δίχως στάλα προκοπής
για να χτίσουν παλάτια επώδυνα

Δίνη χίρχιλης κουκουλοφορεμένης σύναξης
Βίαια ανακατεύεται στους νομοταγείς πολίτες
που επιδιώκουν το επόμενο καταναλωτικό δάνειο
που θα τους χαρίσει το δείνα τηλεοπτικό όνειρο

Ξεβαμμένα απορριματοφόρα του δήμου
μέσα σε τούτη τη φασαρία και τον κρότο
ξυπνούν την πόλη από την λήθη του ύπνου
που δεν υπέγραψε το πρωτόκολλο του Κυότο.

Πρώτοι πρωινοί προπαροξύτονοι προπυλακισμοί

Διχοτομώντας με μανία την μονοκοτυλήδονη εσωστρέφεια του παρείσακτου εγωισμού μου, διακατέχομαι από πλίθινες αντιφάσεις στις προφάσεις των ανίατων επαναστάσεων που λησμονήθηκαν όπως μια κρύα μέρα του Δεκέμβρη.
Συστρέφομαι γύρω από μια ξεπλυμένη αλήθεια που οι στηριχτές της έχουν από καιρό αναθεωρήσει. Αμφιταλλαντεύομαι αέναα σε μια κρύα εμμονή από συμπτώσεις που οδήγησε στην απώλεια των εσωτερικών μου απομαγνητοσκοπήσεων. Αφοσιώνομαι έμπρακτα στον εμπρησμό των ακατέργαστων λιανικών εκπτώσεων λογικής που εκμαυλίζει με τον χειρότερο τρόπο την παρουσία μου σε αυτό το πελώριο γεωστατικό κατασκεύασμα. Συνεργάζομαι ακούσια στην μετουσίωση των κονφετί αξιών σε επαναστατικό δόγμα που κατακυριαρχεί τα άνωθεν εγκεφαλικά ηλεκτρικά κύματα.
Δίχως λόγο και σκοπό, ελεύθερα δρώμενα από αιτιάσεις τρίτων, μια ακατέργαστη μανία με εξουσιάζει, με συμπιέζει, με προτρέπει να αφουγκραστώ με περιέργεια τους πρώτους πρωινούς προπαροξύτονους προπυλακισμούς κάποιου παράνομου παρκαρίσματος.

Τιρκουάζ ερωτική εξομολόγηση

Μπαμπαλίζοντας την αστραπόσκονη των ονειρικών σου φανταστικόκοσμων, απεμπολίζεις και απεμπολίζεσαι από την συνεχή διάρκεια των φρικιαστικών σου καταρκεματισμών. Διακτινίζεσαι σε μια στιγμή, στην μακρινή σου σφαίρα, σε αυτή που εξοστρακίζει αέναα το θωλό φως των καραντί κοινωνικών εκτρώσεων.
Σαν σαϊτα που κυματίζει στον αέρα, οι λιγότερες δυνατόν τριβές εξασφαλίζουν την μακρόσυρτη σου πτήση. Είσαι αερικό στις σκέψεις μου, είσαι μινιατούρα του εαυτού μου και το γνωρίζω καλά πως θα χαθείς αν η γραφή μου δε σε περιγράψει {όπως σου αξίζει}.
Λικνίζοντας το δυσθεώρατο σου σαρκίο στις αισθησιακές μου πλέξεις, ρυθμίζοντας τα γρανάζια της λίμπιντό μου κατά το δοκούν, αποσαφηνίζεις με τη μία τις έξεις της μέθεξης που σε περιτριγυρίζει. Είσαι η περίτρανη λοίμωξη, η αδιαμφισβήτητη ίωση που κουρελιάζει τη λογική της λογικής μου.
Ρημάζοντας βίαια την αύρα της ύλης που μας χωρίζει, γίνεσαι το οξύ στη βάση της χημικής μας αντίδρασης.

Αιών αρχών έρεσθαι

Εν άτι ες κεροσφόρο γίνεσθαι, εν μέσω σεψαλλίδας. Εις μάκρους στέσσοι φέρεσθαι αλλέως αρεσθέται. Των Αίνιων τα κύμματα εις βάθος και εις ύψος, συμφέρων δε αγίγνεσθαι εν είδει γυροσκόπου. Εις εκ ενός και λέμεισθων στα λέμεινκαν της μοίρας, ανχείαν χρεί ευάερον και δώκει Πεγλιανίδος . §

Μεθυσμένες νότες για μικροαστές κότες

Παρτιτούρες γιομάτες με μουσικά σύμβολα που δημιουργούν εδάφια για προκαθορισμένα ρεφρέν που χαϊδεύουν τα ώτα μιας ταχυφαγικής νεολαίας. Μπορντούρες με πλαίσια και συλλεκτικοί οπτικοί δίσκοι που λαμπυρίζουν στο σκοτάδι από κενότητα, ένας θρίαμβος πτώχευσης της ουσίας.
Στίχοι φαφλατάδες, επαναλαμβανόμενοι που κεκεδίζουν ασύστολα και αδιαμαρτύρητα λιμοκοντόρισσες στις πλατείες, στα λεοφωρεία. Πιασάρικα ρίνγκτοουνς από ψυχανεμισμούς αγράμματων, απαίδευτων μουσικάντηδων που ξεγελούν με τριτοκοσμικές παραγωγές τον κόσμο που συρρέει και γεμίζει τις μουσικές πίστες.
Ληστές της αισθητικής, βάρβαροι εκμαυλιστές καυλοπυρέσσοντες που απαντάσθε στη λαομάζα των πεσσόντων, λειψών από σκωπτική ματιά, χλιαρών από αξίες και χαλαρών από ενδιαφέροντα, θα σας ανάψω φλόγα μεγάλη που θα σας τσουρουφλίσει σαν μαδημένα κοτόπουλα.
Φασαριόζοι ακουλτουρέλ πυρπολημένοι μικροαστοί, οπαδοί του "ένα και στα γρήγορα", παύετε να υπάρχετε, να επηρρεάζετε με την ανέχεια σας τα εγκεφαλικά μου κυκλώματα, αυτά που με τόση χάρη σας αγνοούν. Είστε ένας κακοήθης όγκος στο χωροχρονικό συνεχές, μια αισθητική παραζάλη, μια αδιάφορη ασθένεια που η ίαση της είναι η άγνοια της επίγνωσης της σιωπής.

Ρετρό λουτρό αίματος

Μερικές φορές εύχομαι να ήμουν ήρωας, φοβερός και τρομερός - να παλεύω με τα θηρία, να καταξεσκίζω εχθρικά σαρκία με την ακονισμένη λεπίδα του σπαθιού μου. Να κατακρεουργώ αβασάνιστα, να διαμελίζω κορμιά, να δημιουργώ πτώματα και να κατακαίω παρίες που αρνούνται να συμβιβαστούν με τα δικά μου θέλω και τις κοινωνικές μου ηθικοπλαστικές επιδιώξεις. Μέσα στην άγρια λαίλαπα της μάχης - στο χαμό και στη κλάγγη των όπλων, οπλίζομαι με τη ζωηρή σπιρτάδα των αισθήσεων μου και στέλνω στην κόλαση τους κολασμένους αθεόφοβους. Δεν χωρά αμφιβολία, θα νικήσω το κακό και θα επιβληθώ με υπέρμετρο ηρωισμό σε αυτούς που εχθρεύομαι ασύστολα.

Ο εγκεφαλικά ακατάλληλος καταλύτης

Στα σύνορα της ευελιξίας - εκεί που συγκρούονται παροδικά οι έξεις των περασμένων μας μεθοδεύσεων - κείτονται ασάλευτα τα σμπαραλιασμένα μας από ανώδυνες εκμαιεύσεις, εγώ.
Ρυάκια από απωλεσμένες λέξεις και λιμνοπόταμοι από συντακτικά χάσματα, διακατέχουν την τυρρανισμένη μου σκέψη - αλλόκοτο μειδίαμα σχηματίζουν τα χείλη μου σε απάντηση των κοιμισμένων μου θέλω. Συντάσσω και ανασυντάσσομαι αποτινάζοντας τα αχρηστευμένα παρακείμενα όχι σε μια ύστατη προσπάθεια να απεμπολίσω την μέθεξη που με παρασέρνει ολοένα και πιο βαθιά στις εφηβικές μου ατελέσφορες από ασέλγεια, ονειρώξεις.
Πνίγοντας ένα ένα τα σκουριασμένα λουκέτα των χρονοτριβών μου, αποπειρούμαι να εκμαυλίσω την όποια σακατεμένη από ηθική, σκέψη μου, μερεμετίζοντας ανάλαφρα τον ελεύθερο σπόρο των μυστικών μου συγχίσεων.
Με όπλα μια αμαρθειά από νευρώσεις, ενστερνίζομαι την λογική των πολλών και την αποκυρήσσω με την ίδια ευκολία. Θα φύγω και θα χαθώ σαν πρωινός άνεμος σε μια ακατονόμαστη προσομείωση της εικονικής αναπαράστασης των ειδώλων σας.

Θεία Υπερευκρίνεια Εμπειρία

Τα φωτεινά εικονοστοιχεία της υπερευκρίνειας θολώνουν τις εγκεφαλικές παραστάσεις μου. Οι αλληλεπιδράσεις του λευκού και του μαύρου προκαλούν επιληπτικές διατάσεις και συσπάσεις στους μυώνες μου. Η ρυπογόνη πύλη των εκκωφαντικών προλότζικ ηχητικών εφέ συνταρράσουν τον φλοιό του εγκεφάλου μου. Από άκρη σε άκρη πίξελ στοιχιμένα - στρατιωτάκια φωτός και χρωμάτων κατατρών τις νευρικές απολήξεις μου. Δεν χρειάζομαι τρισδιάστατα μπλέ - κόκκινα γυαλιά για να απολαύσω τον ζωογόνο αέρα της επαρχίας που αναδύεται από την σαρανταδυάρα ελσιντί εϊτσντίτιβί μου σε ιδανικό μακρόστενο κάδρο. Σαράουντ πυροβολούν αέναα τους μπετονένιους τοίχους και σαμπγούφερ κροταλίζουν επικύνδυνα φλερτάροντας με την αστυνομία, ενώ οι επίπεδες εικονικές κηλίδες αναπαριστούν, ευκρινέστατα είναι η αλήθεια, μια μάχη επικών διαστάσεων. Μέσα σε όλα αυτά, μεσ' στο κοκκαλένιο μου κρανίο, συντίθενται και αποσυντίθενται κόσμοι σε ρυθμό 50 χέρτζ με εύρος ζώνης ~50 μεγκαμπιπιές.

Ο συνταξιούχος μηχανοδηγός και το σάπιο λιγνιτορυχείο

Πίσσα σκοτάδι και γράσσο αμολημένο παντού. Ο αέρας υγρός και τοξικός και το έδαφος μολυσμένο από χρόνια ταλαιπωρία και βασανισμό. Είναι εγκαταλελειμένο - ανενεργό - εδώ και περίπου δύο δεκαετίες. Μέσα στην εγκατάλειψη και τον παραγκωνισμό, βρήκε επιτέλους μια παρέα.
Ο συνταξιούχος μηχανοδηγός περνάει εδώ την ώρα του - όλους τους συνάδελφούς του θα τους βρεις στο καφενείο, σκοτώνοντας απρόθυμα την ώρα τους σε προμαγειρεμένα παιχνίδια πρέφας με χιλιοταλαιπωρημένες και ξεφτισμένες χάρτινες τράπουλες. Ο συνταξιούχος δεν έχει άλλη παρέα - ποτέ του δεν κολλούσε με κανέναν και πάντα ήταν κλεισμένος στο δικό του καβούκι. Όχι, δεν είναι μισάνθρωπος - απλά, ίσως, λίγο ντροπαλός.
Το λιγνιτορυχείο, ήταν πάντοτε εδώ από όταν ήταν μικρός. Ήταν η κινητήρια δύναμη τούτης της μικρής πόλης. Η μισή και παραπάνω πόλη δούλευε εδώ. Τώρα παραπαίει, στο τέλος του παλιού δρόμου - μια σκουριασμένη πινακίδα μόνο, προδίδει την ύπαρξη του.
Ανάμεσα στους δύο αυτούς και ολόγυρα, υπάρχει μια απόκοσμη αύρα, ένα μείγμα θειάφι και εδαφόσκονη. Δηλητήριο που η σκαμένη γη βγάζει, αναδύεται απλόχερα και εισπνέεται από τα πνευμόνια του μηχανοδηγού. Το κεφάλι του γίνεται ολοένα και πιο ελαφρύ και θα λιποθυμήσει 100~ μέτρα κάτω από τη γη. Ο λιγνίτης δρα σα μαγνήτης, αχρηστεύοντας την ελπίδα σωτηρίας του από μανιοκαταθλιπτικούς γέρους χαρτοπαίκτες. Πέφτοντας κάτω, δεν ξανασηκώνεται ποτέ.

Οι Σαφρακιασμένες Σακκούλες

Κείτονται στο περιθώριο των πεζοδρομίων
τσαλακωμένα πλαστικά κουβάρια αμμοβολημένης όχλης
Λογότυπα κοσμούν το άψυχό τους σαρκίο
μάρτυρες περασμένων καταναλωτικών δρώμενων
Σαφρακιασμένες σακκούλες στο περιθώριο των πεζοδρομίων

Ολόγυρα θα βρείτε πολλές - να στέκουν σιωπηλές
με έντονα χρώματα και σλόγκαν πιασάρικα
παρεισφρύουν στην εικαστική μας διείσδυση
παρεμποδίζουν την υλιστική μας συνείδηση
και χορογραφούν ατέρμονα την καταναλωτική μας μύηση

Πλαστική ύλη δομημένη στα πλαίσια της απρόσωπης κοινωνίας
Δεν έχουν όνειρα για ανακύκλωση - τούτες οι σακκούλες
Βρωμισμένες από τα βρωμόνερα της πολιτείας
Πεταμένες, πατημένες και σκισμένες
Άδειες από αγαθά και ουσία - σαφρακιασμένες σακκούλες.

Τα μουρλά μουχαμπέτια του μαχμουρλή μαχαραγιά

Φορώντας τα φιλντισένια του πασούμια, διέσχισε δέκα και κάτι μέτρα και βγήκε στο προαύλιο του ανάκτορου Β'. Τον βλέπεις, είναι βαρύθυμος και βαριεστημένος αλλά διόλου μα διόλου ευκαταφρόνητος στην όψη.
Υπολείματα χθεσινοβραδυνού Ιμάμ μπαϊλντί απαντά κανείς στις περίεργες διχάλες τριχών που σχηματίζονται στην άκρη του μακρόσυρτου μουσιού του. Κάτι τέτοιες μέρες ξυπνάει βαρύς, δίχως κέφι για χαμάμ ή πρωινό κους κους με τα χανουμάκια στο χαρέμι. Ο τζαναμπέτης βεζύρης, γνωρίζει πως να τον αποφεύγει όταν είναι έτσι. Ο μαχαραγίας πέρσι είχε μετατρέψει έναν, σε κεμπάμπ για τα λιοντάρια, επείδη θεώρησε ότι τον στραβοκοίταξε.
Σεργιανόντας άσκοπα εδώ κι εκεί, προσπερνάει μία μία τις ποικιλόμορφες αίθουσες στο παλάτι - γυρεύοντας προφανώς μια αφορμή για να γκρινιάξει. Άξαφνα, η υπομονή του χάνεται ολότελα και φωνάζει τον γκιαούρη διασκεδαστή του να του φτιάξει τα κέφια. Εκείνος κάνει την προσευχή του από μέσα του και πλησιάζει προς το μέρος του μαχαραγιά.
"Κάνε με αμέσως να γελάσω" φωνάζει επιτακτικά. Εκείνη τη στιγμή όλες οι σκέψεις του γκιαούρη εξαφανίζοναι μονομιάς - δεν έχει τι να πει - δεν έχει τι να κάνει - για να διασκεδάσει το θηρίο. Σε μια στιγμή που φαίνεται αιώνας, σηκώνει τις παλάμες του στο ύψος των ώμων του μαχαραγια και προτείνει τους δύο αντίχειρες του προς τα πάνω, ενώ λυγίζει τα δύο του γόνατα κοιτώντας το ένα αντίκρυ στο άλλο. Ανοίγει το στόμα του όσο μπορεί και πετάει έξω τη γλώσσα του, η οποία δείχνει τώρα καρφωμένη στη μύτη του μαχαραγιά. Στέκει ακίνητος για δύο - τρία δευτερόλεπτα ενώ με την άκρη των ματιών του κοιτάει το αμήχανο βλέμμα του μαχαραγιά που αναρωτιέται τι του έχει μόλις συμβεί. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που κάποιος δεν γέλασε με τα σαχλά αστεία του γκιαούρη διασκεδαστή.

Λαπαροσκόπηση στις εικονικές μας κονσόλες

Τυχάρπαστα αγριοκοιτάζοντας τον λανθασμένο πωλητή τεχνολογικών καινοτομίων γνωστής αλυσίδας καταστημάτων, δεν μπορώ παρά να διακατέχομαι από τον υποτυπώδη οίκτο που αισθάνεται κανείς για τον επόμενο ταλαίπωρο της βάρδιας. Είναι ασυγχώρητο κατ' εμέ να διατυμπανίζεις τα ευκόλως εννοούμενα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αναγνωρίσεις το σαθρό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζεις τα λεγόμενα σου.
Η ασχετοσύνη σου τσακίζει κόκκαλα, η ανόητη εμμονή σου μου ταλανίζει τον εγκέφαλο σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά σου λέω, αποτρόπαιες πράξεις σχηματίζονται επικίνδυνα γρήγορα στο μυαλό μου και στόχος γίνεται το εκμαυλισμένο σου κρανίο.
Οι ξερόλες υπάλληλοι μουδιάζουν την φαιά μου ουσία και φεύγω για άλλη μια φορά άπραγος από το εικονικό πλαίσιο των καταστημάτων που κάποια έρευνα υπέδειξε τον τρόπο λειτουργίας τους. Διατηρώ το δικαίωμα - αγοράζω την υποχρέωση - λαπαροσκοπώ τις εικονικές κονσόλες - αυτές που με τόση χάρη λιμνάζουν στο φουντωμένο ποτάμι από αίμα των φλεβών μου.

Φορμαλδεϋδη για τον ευπατρίδη

Δρασκελίζοντας τις εφηβικές μου ονειρώξεις που πνίγονται μέσα στα καλάθια της εμπιστοσύνης, απογειώνονται οι επιφυλάξεις που τρέφουν αλλότινοι άνθρωποι σε αλλότινες εποχές για το άτομο μου. Λαβύρινθος σκέψεων ο κουρασμένος μου εγκέφαλος, αποκοιμιέται στην ονειροχώρα, μακρυά από τις κοινωνικές επιπλήξεις των διαρθρωτικών αναδιοργανώσεων. Διαμαρτυρόμενος για την σημαντική αυτή απώλεια, στέκομαι προβληματισμένος από τον απίστευτο φαρισαϊσμό που διακατέχει τα θέλω μου.
Ο χρόνος κτυπάει ανελέητα, αντίστροφα μετρώντας σπέρνει τον πανικό στο χωροχρονικό μου συνεχές και διαστρεβλώνει την φυσική μου υπόσταση γερνώντας μου το DNA μέσα από αλλέπαλληλες χημικές αντιδράσεις. Είναι θέμα χρόνου η εσωστρέφεια των φορμαλιστικών μου επαναστάσεων να οδηγήσει στην πλήρη αποσταθεροποίηση των υποτυπωδών αποφάσεων μου γύρω από το θέμα που μας απασχολεί. Διακέιμενος αρνητικά των όποιων επιπτώσεων, παραμένω ουραγός των επιθυμιών και αποβλέψεών μου, στροβιλίζοντας ακατάπαυστα το λίκνο των Αντικυθήρων σε μια μάταιη προσπάθεια να παγώσω την φλόγα που καίει στην κόλαση μου.
Συρρικνώνοντας σημαντικά την χωρητικότητα των υπέργειων γεωφυλακίων μου, σιγουρεύω αν θέλετε, την ελπιδοφόρα προέλαση των αντικοινωνικών ρευμάτων που επιβουλεύονται τη νοημοσύνη μου.

Αέναο Ψυχολογικό Κροκοντελούξ

Μαύρα λέπρεκον κυκλοφορούν ανάμεσα μας, στις πλατείες, στούς δρόμους, στα μαγαζιά και στα σπίτια μας. Μυρηκάζουν τις ανάγκες μας, οσμίζονται τις ορέξεις μας, σπρώχνουν το αίμα μας να κυκλοφορεί πιο γρήγορα, αποδυναμώνουν τη λογική σε μια έξαρση βίαιων ενστίκτων. Με αναγκάζουν να κάνω φοβερά πράγματα - δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Είναι η δύναμη τους φοβερή και μας εξουσιάζει - όλοι έχουμε αδυναμίες και αυτά τα άτιμα μπασταρδάκια το εκμεταλλεύονται.
Προχθές, η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Αποφάσισα λοιπόν, να κάνω κάτι γι' αυτό: Χαμήλωσα την μουσική στο ελάχιστο, έκλεισα τα φώτα και έσφιξα τον σύρτη. Ξάπλωσα στον καναπέ και με σκόρπιες σκέψεις αποκοιμήθηκα σε ένα νηφάλιο ύπνο. Στο όνειρό μου εμφανίστηκαν σε συγκρούσεις φωτός με το σκοτάδι, ένα μικρό και ένα πιο στρουμπουλό και άγριο από δαύτα.
Τα ρώτησα γιατί με παρενοχλούν, γιατί μου κάνουν τη ζωή δύσκολη, γιατί δε μ' αφήνουν σε ησυχία και γεμίζουν το μυαλό μου με αλλόκοτες σκέψεις. Το στρουμπουλό απόρησε, δεν περίμενε ότι θα τους απήυθυνα τον λόγο - δεν ήξεραν ότι μπορούσα να τα δω. Το μικρό, με φωνή δυσανάλογη για το μποϊ του, μου απάντησε με το εξευγενισμένο ύφος που συναντά κανείς από τους ακαδημαϊκους λόγιους:
"Φίλε μου, εσύ και μεις είμαστε ένα. Η ουσία των πραγμάτων μας έστειλε -ρηξικέληυθους- σε μία εξορία που δε σου εύχομαι ποτέ να προϋπαντήσεις. Στο κατώφλι που ενώνει τους δύο κόσμους μας, εμείς και συ γινόμαστε πάλι ένα, ελεύθεροι και συνάμα δέσμιοι των κοινωνικών στάτους κβο που επινοήθηκαν για να μας σιωπήσουν. Αποστασιοποιημένοι καθώς είσαστε από τις θέλξεις, βαθιά βυθισμένοι στον ύπνο της ηθικής και της δικαιοσύνης - {παραμύθια για μεγάλα παιδιά} - χρειάζεστε εμάς, τα χωρισμένα στη γέννα αδέλφια σας, να σας οδηγούμε στο δρόμο που θέλετε αλλά είστε ανίκανοι από μόνοι σας να διαβείτε. Από την πλευρά μας, εσείς γίνεστε τροχοπέδη στα όνειρα μας και τις επιδιώξεις μας - είστε η σκοτεινή ύλη που αφαιρεί μυικό ιστό από τις ελπίδες και τα όνειρα μας."
Με αυτά τα λόγια, χάθηκαν κάτω από ένα ουράνιο τόξο χρωμάτων που έφτυσε μια σκοτοδίνη και εγώ έπαψα να αναρωτιέμαι ποιός είμαι και τι κάνω. Κάθε φορά που οι σκέψεις μου πέρνουν ανάστροφη πορεία, νοητά βλέπω τα δύο μαύρα λέπρεκον που με προστατεύουν αέναα από την κλισέ ηθικοπλαστική λογική μου.

Χόρορ Βάκουι

Έλα, ας μιλήσουμε λίγο για το κενό. Ένας διάλογος που περιλαμβάνει έναν ακροατή με μια διάτριτη αποστρέφεια για τα κοινωνικά υποστρώματα στα οποία ο ίδιος λαμβάνει μέρος. Κενό, απόλυτο κενό με μια κενότητα που δεν ορίζεται εύκολα. Για την ακρίβεια καθόλου. Πλήρης ανυπαρξία είναι το κενό και ολόγυρα του εσύ να στροβιλίζεσαι αδιάκοπα, εννοιολογικός δορυφόρος, εσύ που το ορίζεις μέσα στον κυκλώνα των παραισθήσεων σου. Διαδραματίζεις πρωταγωνιστικό ρόλο και γω πιο πέρα, κομπάρσος, συμπληρώνω το κενό. Φώτα και εκρήξεις χρώματος, παγωμένες μετοχές και φαρμακερές εκφάνσεις δολίων εκδουλεύσεων, εσύ, αμετροεπής συνήγορος να διακτινίζεσαι στα βάκουι ενώ εμένα να με γεμίζει τρόμο - ο φόβος του κενού. Κι εσύ να διατυμπανίζεις την παρουσία του κι εγώ να αποτραβιέμαι ολοένα πιο μακρυά από την ουσία του, αν και είναι αδύνατο να αποστασιωθώ, στο τέλος είναι θέμα χρόνου να καταβροχθισθώ από το απέραντο και σιωπηλό κενό. Χόρορ Βάκουι!

Εθνική εορτή

Σμήνη ελικοφόρα συνταράσουν τους βραδυνούς ουρανούς σε μια πλατεία από μεσόκοπους κυρίες και κύριους που παρακολουθούν τα καμάρια τους που κάνουν πατινάζ στην παγωμένη λίμνη. Δίπλα και δυτικά ορθώνεται απειλητικά η σκιά του βουνού, ενώ η θάλασσα σκοτεινή και κρύα παφλάζει στα βορειανατολικά - κανείς δεν κάνει μπάνιο αυτή την εποχή.
Θραυστικές στρατιωτικές ασκήσεις καμαρωτά σκίζουν τον ουρανό μες στα μαύρα πέπλα προωθητικών αερίων, οι πατριώτες βουλώνουν τα αυτιά τους [εκκωφαντικός θόρυβος] και τα λάβαρα κυματίζουν αμέριμνα από τις ρατσιστικές διαθέσεις των κατόχων τους. Είναι μέρες που η σιωπή δεν αποδίδει. Είναι μέρες που η φασαρία δεν καλμώνει τα πλήθη που γεμίζουν τις εξέδρες για την παρέλαση. Λόγια και παράτες, ένδοξο το παρελθόν και οπλάκια για στρατόκαβλους που εξασφαλίζουν το μέλλον, αλλά να! --> Οι μαθητές και οι μαθήτριες παρελαύνουν και αυτοί σε νεοφασιστικό σχηματισμό χαιρετώντας στις εξέδρες τα ιερά και τα όσια - τα έθιμα και τις παραδόσεις μας. Δεν πειράζει, θα μας περάσει σύντομα - άλλη μια εθνικιστική εορτή.

Αντάϊτλντ

Θεληματικά ζυγίζοντας τα πρέπει και τα θέλω των συναισθηματικών μας απολήξεων, νευρικά διαταράσσουμε τις όποιες ισορροπίες. Χαμένες για έτη στα συνόδινα τους συρτάρια, κρύβονται οι πιστοποιήσεις των ηλεκτρικών μας παρορμήσεων, σαν μια μισοαδειανή betamax κασσέτα που δεν έχεις που να την παίξεις.

Είκοσι Βλογιοκομμένα Αγγουράκια

Μιλούν για αστέρια μακρυνά - χαμένα στο θωλό φακό αποσυρμένων τηλεσκοπίων, στο νοσηρό μυαλό συνταξιούχων αστρονόμων, στα χιλιάδες ακυρωμένα διαστημικά ταξίδια απελπισμένων αστροναυτών. Δέκα-δέκα αποσύρρονται από τα ράφια, σκονισμένα με ξεθωριασμένα χρώματα, απούλητα και αγνοημένα τα μπασταρδεμένα όνειρα τους.
Στην κοσμική συναστρία εθελοντικών πορπών και μαύρων τρυπών, στην ζεύξη των αλλόκοτων επιδιώξεων τους, στο ριπάρισμα της αυτιστικής τους ομοιογένειας, καθίστασαι μάρτυρας βουβός, ατελέσφορος τελεστής των προδεδικασμένων γεγονότων.
Αποφεύγεις την αντιπαράθεση, χωμένος βαθιά στην επίφαση των πράξεων σου που μοιάζουν ξεπατικοσούρα από χλιαρές αναμοχλεύσεις περασμένων κλισέ. Χίλιες χιλιάδες μπουκαπόρτες και κεραυνοί της Βρέστης, θα σε διαλύσω όπως οι αμφιβολίες τον {απύθμενο είναι η αλήθεια} έρωτα του πρωτοετή ομογενή!

Το Αιδοίο και το Aids

Συρφετός συσχετισμών εκτοπλασματικών ανατροπών αποσκοπεί στην ατέρμονη έκλυση οιστρογόνων στον κόλπο της γυναικείας περπιτομής. Σίγουρη η σιωπή, διακυβεύει την ευκρίνεια των ατροφικών ρώτρων με τον ίδιο τρόπο που ο αγέρας κυματίζει μια ξένη σημαία στο δικό μας κρατίδιο λογικής.
Είναι θέμα χρόνου να οδηγηθούμε στα σημάδια της ζωής, μέσα από την συνένωση των δύο ανταγωνιστικών σπόρων της ζωής. Είναι θέμα χώρου να αναδειχθεί η νίκη σε αποτέλεσμα 6480 ωρών. Μακρυά από την σκόνη και τα θράψαλα, κάπου ενδιάμεσα της παράνοιας και της εκλογίκευσης των βασικών συστατικών της ζώσης, ανακοχλάζει μια αστείρευτη ουσία που αποτελεί το βασικό ματζούνι για την παρασκευή της ζωής.
Το σεξ είναι συνένωσης κατάποση φαντασιώσεων, χημικές αλληλεπιδράσεις εννοιολογικών εσχατολογικών κορεσμών ενός περίεργου νου, είναι η πυρηνική βόμβα λογικής, το κατάπλασμα που οδηγεί στην διάβρωση και στην έκπτωση της ζωής σε μια διάσπαση κορυφώσεων διασπαρμένο σε μερικές στιγμές.
Μυρηκάζοντας τις ασυνέπειες, αδιάσειστα προσκείμενος στην υπόσταση των εντυπώσεων, αποσκοπώ στην εκτόνωση του αλόγιστου κενού - διάκειμαι ανυπεράσπιστος σε μια θάλασσα χυμώσεων - υφίσταμαι και αμφίσταμαι - χωρίζω το οικείο από το αλλότινο - διαμοιράζω ισόποσα την απόσταση που χωρίζει τον εαυτό μου από εμένα.

Ένα ροπτροσκόπιο για τον λόκα

Είναι πιθανόν κάποιοι να παρεξηγηθούν από τα λεγόμενα μου, τα οποία σημειωτέον διανθίζονται από τιμίες προθέσεις και ας είσθε λόκες. Και τι θέλω να πω:
Τριαντά οκτώ ώρες ελαίωνε τον όκι - μήπως ελπίδα σωτηρίας πάραύτα αποσκοπούσε; Σε όσες μύριες ενάρξεις συμπόσεων και αν παρευρέθει, αδυνατούσε να ακτινοσκοπήσει την συνάφεια τους. Θέλετε πανικός, θέλετε μοίρα, η δυνατότητα που του παρείχε το σύστημα ήτο υποβαθμισμένη. Ένορκος βρέθηκε για τα δικά του ψήγματα, παρά την όποια αντίσταση προέβαλε η επάρκεια των νοσηρών του προσμίξεων. Είναι άσχημο να είσαι λόκας, σε μια βάρκα τεθλασμένη στον ορίζοντα χαμένη και στους τέσσερους ορίζοντους σκορπισμένη.
Ριγωτή κτένα έφθειρε το λιγδιασμένο του λογοπαίγνιο για την χήρα και τον ορφανό, αυτό που πάντοτε έκλεβε ένα χαμόγελο στις κηδείες, αυτό που πάντοτε προϋπόθετε μια αδυναμία ασφυξίας στην χαλαρωμένη από ευφράδεια δημαρχιακής λογοδιάρροιας, συνουσία.
Σπέκτρουμ αλαφροϊσκιωτων διαστρεβλώσεων αποδυναμώνει το κονσένσους των αισθήσεων. Είναι άτιμο να ισχυρίζεσαι πως γνωρίζεις τις συχνότητες μιας αέναης διαστροφολογικής συνήθειας που επιφέρει το μεταχειρισμένο ροπτροσκόπιο ενός λόκα.

Σου[ρεάλ] Σφηνάkey

Ινισιαλίζοντας την πλαστική εκτόξευση των φορμαλιστικών μου εμπνεύσεων, παραπαίω γωνιακά κείμενος στο κατώι των στραγγαλισμένων εξάρσεων. Είναι και δεν είναι σίγουρο πως θα διαπομπευτεί η λουμπρικάτη μου ανέχεια στο βωμό της συσσωρευμένης απόπλευσης.

Νο Μαόνι για την Ναόμι

Αρκετές φορές, συλλογιζόμενος την ευρεία συνισταμένη που εκπορεύτηκε από τα ταμεία της ανεργίας μας, από εμάς για μας, δεν μπορώ παρά να αφουγκράζομαι τις εσωτερικές μου παμπάλαιες στίξεις. Εκεί που η οικονομία του θέματος απαντάται με στοιχειώδη καρτεσιανή λογική, εκεί που η παρουσία του χρήματος είναι καταλύτης επιπτώσεων, δράτονται δόκτωρες με δόρατα από εξέλ σεντόνια και κιτς παρουσιάσεις ημιτελών πιτών.
Στην πασαρέλα των επιδείξεων που προβάλει αέναα το φάσιον τιβί στα σαλέ των κυριλέ ξενοδοχείων, ατενίζω τη σοκολατί Ναόμι με ένα εμπριμέ σεντόνι που αφήνει ακάλυπτα τα στήθια. Δεν μπορώ παρά να αναλογίζομαι την εκκωφαντική διάσπαση του ατόμου σε θερμοπυρηνικά μονωμένα τεράστια δωμάτια με τύπους καλυμένους με στολές αμίαντου, σαν σε κλίβανο πιεστηρίου. Δεν μπορώ παρά να υπεισέρχομαι σε καταιγιστικές λεπτομέρειες, τέτοιες που προσέχεις μόνο στην ανάπαυλα ενός τάλεντ σόου.
Το φλικάρισμα του μόνιτορ δραστηριοποιεί έντονα την ψυχοσύνθεση του ατόμου που βρίσκεται αντιμέτωπο με την λίμπιντο που πλασάρει η τηλεοπτική μας ανορεξία. Σε αυτή την περιοχή -ανάμεσα στις λέξεις- είμαστε μονάχοι.

Διαστημικές Παραπομπέυσεις Ιονιστικών Εκλάμψεων (Διζ Πιπολ)

Τυχάρπαστα διαιωνίζοντας την ουλή που απέκτησε η συνάφεια του Αετού, διακόπτωντας κάθε ικμάδα σωτηρίας η συνομωσία των παγανιστών έχει ξεκινήσει. Ντουρβουτζάς μεγάλος έμελλε να γίνει και αχός βαθύς ακούστηκε και όλα αυτά πριν της μία. Είναι πιθανόν να έχεις ταλαιπωρηθεί πολλές φορές από την ημιδιαφάνεια των ονειρικών πέπλων. Είναι δυνατόν να ασπάζεσαι τις ευπροσήγορες εντάσεις ενός νιχιλιστικού πεπρωμένου.
Ατέρμονα διατυμπανίζοντας τις φαντασιακές επιλογές ενός απύθμενου νου, αποσπασματικά ενστερνιζόμενος τις κυκλικές απαλλαγές, η διαδικασία αφαίμαξης θα μας πάρει λίγη ώρα.
Θυμηθείτε τον εαυτό σας στη θάλασσα, να βυθίζεται σε μια αγκαλιά γαλάζιου. Ολόγυρα σας φασαρία, παφλασμός από καρβουνικά όντα με παραπλήσια χαρακτηριστικά. Την προσομοίωση αυτή δεν θα την αντέξω, στο πανηγύρι αυτό στέκομαι απέξω. Διζ πίπολ αρ ίντιοτς.

Μόλωπες στους πρόποδες

Τεσσαρακοντίζοντας την αστυνόμευση της, συντήκομαι διατηρώντας το σπορτίβ ύφος μου. Λογομαχώ για να εκλιπαρώ τον έλκοτα - κερατοφέρνομαι για να έχω μύρια όσα τούτη η γης προσφέρει. Είναι αναπόφευκτο να συντριμίζω τα ώκα και να προσεταιρίζομαι τα μελανζέ λακάκια στα τασάκια. Υγιής δεν είμαι, ευπροσήγορος ουδέν, μακαρίζω τα τριάστε σε φαντεζί απόπειρες υποκριτικής ασυννενοησίας. Είμαι κρεμασμένος στο μπαλκόνι και έξω πυκνό σκοτάδι, το φώς της βεράντας απεμπολώ με ματόκυαλα φιμέ που μετριάζουν την έλξη του λευκού φωτός. Κέρινα απολείματα στα ρεσώ των βραδυνών αναζητήσεων, οίνινοι φελλοί απαρτίζουν τις χαμένες μας νύχτες, λυπημένους θα έρθει να μας προϋπαντήσει η αυγή με μόλωπες (στους πρόποδες) μιας ορεινής σκοτεινής συνωμοσίας.

Η Ωδή στον Κυκλοθάμωνα

Παρισσία και τόλμη χρειάζεται. Δοσολογία ικανή να αποτρέψει την εκ περιτροπής σοφιστία, μιας εικασίας που αποπαίρνει κάθε είδους λογική απόσταξη σε ένα μείγμα από χυλό και ασβέστη στην ονειροδιάβαση των εντυπωσιακών εκφάνσεων της συνεχούς ηλεκτροδότησης του εγκεφαλικού λοβού. Πατέρνες επαναλαμβάνονται στα χαωτικά κύματα της νευραλγίας ενώ οι ιδέες μετουσιώνονται σε μια ακραιφνή συνάντηση του οιστρογόνου με τις εκάστοτε επιθυμίες. Σημαδιακή πρωτοπορία μιας επικής διείσδυσης στον βλεννογόνο οϋκανθο της διαδραστικής χλέβης.
Σεναριακό εύρημα στη σιωπηλή συνύπαρξη σέκτων και φατριών πολυπλυθησμικών παραστάσεων. Η στρογγυλοποίηση των αποσχίσεων και η βραδύκαυστη λογική της αμαρτίας, συνυφάνει επιπόλαια την ασύστολη επιφάνεια που αποσχίζεται από μια σχεδόν ευλαβική αποστροφή στα κοινά.
Φανταστείτε την χώρα των νεκρών, σε μια διάσπαση ονειρική που επιφέρει τις απώλειες των ζωντανών στην στρατόσφαιρα της λογικής που διαποτίζεται από την εκάστοτε ευμάρεια των ηθών. Η τέρψη όλων αυτών, επέρχεται με την κατάποση του ανιατού δυσθεώρατου, του μικρού - μεγάλου Όμικρον. Συνδυασμός πορπής και αγκράφας, σύμπραξη υφής και μάζας σε μια σχετική υλοτομία των ελπίδων που συστρέφονται γύρω από μια ανεπαρκή αύρα.
Λαιμόκοψη που σιγοτρίζει από συστολή αιτιάσεων δοσμένων με μια ιατρική σημειολογία στα προτεκτοράτα των παραισθήσεων είναι τούτη η ωδή.

Διαστημικά Σκάφανδρα πλοίων που πήγαν αύτανδρα

Στριφογυρνώντας ολημερίς σε τροχία στους άνω δακτύλιους του Κρόνου, οι σκέψεις απογειώνουν τις αισθήσεις. Εκεί κείτονται ολότελα παρατημένα, στη σιωπή του κενού, τα κουφάρια της προηγούμενης χρονιάς διαστημικών εξερευνήσεων που δεν έμελλέ να έχουν μέλλον. Είναι ακριβά συντρίμμια, είναι πανάκριβα ανθρώπινα λείματα αυτά που αιωρούνται έτσι άσκοπα στο αέναο αέριο που αιχμαλωτίστηκε στην τροχιά. Η φυσική μετακίνηση μέσω προωθητικών αερίων σε μια γραμμική πορεία που το τέσσερα διαδέχεται το τρία, είναι πασέ. Στον αυλόγυρο των κυκλοθυμικών μας εξάρσεων ως γένος, φανταχτερά θρίψαλα αναμεμειγμένα ανοικιοθελώς με ανθρώπινες ύλες, μένουν να υπενθυμίζουν πως η κατάκτηση της γνώσης είναι μια πορεία που απαιτεί εμπειρία.

Διαδραστικός Δρασκελισμός Δρυοκολάπτη

Δράση και ανάδραση. Παύση και Ανάπαυση, σε μια προκαθορισμένη πορεία, σε μια βατή κοινωνία. Με τα θέλω και τα πρέπει ζυγισμένα σε μια αστείρευτη όψη που οδηγεί στην αποτελματωμένη κοινωνική προέκταση που συνορεύει με την ηττοπάθεια. Κάποιες φορές, έστω και σε απειροελάχιστο χρόνο dt (ντετέ), διαδραματίζονται φαιδρές υποψίες μακαρίζοντας τα ατέρμονα πάθη μιας ούτως ή άλλως φανφαρώδους και τρέντυ κοινωνίας.
Είναι ο ευτελισμός της ανθρώπινης δραστηριότητας μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δεδομένων που δύσκολα αποσαφηνίζονται στο στάτους κβο της πραγματικότητας; Είναι ο μετέωρος βηματισμός ανάμεσα στην εξατομίκευση και την ενσωμάτωση στη λαόμαζα, μια λειτουργία που δρα υπέρ η κατά του κοινωνικού περίγυρου; Υπάρχει αλήθεια κάποια φιλοσοφική διεύρυνση των άνωθεν ισχυρισμών που να μεταφράζεται αυτόματα σε μια απροβλημάτιστη λύση της ανίσωσης της ζωής;
Τέλος, ο δρασκελισμός του δρυοκολάπτη συσχετίζεται έμμεσα με την φαινομενολογία και την ίντριγκα του δεύτερου κύκλου της παράστασης της Θείας Κωμωδίας. Και όλα αυτά ενώ στέκεις αμέτοχος, αμήχανα διαβάζοντας την παράγραφο που κάποιος έγραψε χωρίς να αναρωτηθεί την πραγματική συνέπεια της ασυνέπειας του...

Ονειρώξεων Εσχατοπρίγκηπας

Βαθιά βαθιά μες στων ονείρων την σφίξη, πίσω από το cerebral cortex του ταλαίπωρου νου, κυβερνά για άλλη μια φορά ο διαρκής και παταγώδης βασιλιάς της μελαγχολίας. Είναι στη φαιά ουσία εμποτισμένος, βάρβαρος και οργισμένος, διαφεντεύει κάθε μας σκέψη και στον ύπνο έρχεται σαν αυλητής, σαν προεστός σε ονειρικό χορό μεγάλο όσο το δωμάτιο μουσικής του Βασιλιά.
Αυτές τις νύχτες γίνεται πιο δύσκολο να τον δεις, φεύγει στα χαμένα, συλλαμβάνεται στην άκρη της ματιάς μας, μόνο με τα πιο ουδέτερα χρώματα, μόνο στις πιο οξυδερκείς και παρατηρητικές μας σκέψεις. Κάποιοι αμ-φιβάλλουν ακόμα και για την ύπαρξη του, ακόμα και το ποιμνίο του δρα σαν σε ξέφραγο αμπέλι - ο Βασιλιάς πέθανε;
Στην σιγαλιά της νύχτας ακούγεται το θρόϊσμα των εντολών του, με φωνή που μοιάζει με ορθωμένο στάχυ, πολλές φορές γίνοντας αυτήκοος μάρτυρας της ύπαρξης του. Ναι. Είναι εκεί και βασιλεύει στον ύπνο και όταν ξυπνάς τον ξέχασες αμέσως, όμως υπάρχει (και θα υπάρχει), ο Βασιλιάς που έχασε το ποιμνιό του, ο Βασιλιάς που ακούει στο όνομα του και ας το ξέχασαν κι αυτό οι πιστοί του. Σε μια αμετροεπή αέναη σύγκρουση εγκεφαλικών φλοιών, θα τον βρεις ανάμεσα στα ημισφαίρια του μυαλού σου να σιγοκελαηδάει παλιές παράξενες μελωδίες, χαμηλές και χαμένες όσο ένα σκοτεινό Κυριακάτικο πρωινό.

Mars Iπποφόρος Κερατόσπορος

Τρενοκοιτάζοντας τις αέναες περιπτύξεις εγκωμιαστικών συνεπειών, διαφεύγω της αφάνειας που κατακυριεύει τις αισθησιακές απολήξεις μου. Μερικές φορές η αυθυποβολή των αποσπασματικών ενστάσεων οδηγεί στην απειλητική αγοραπωλησία ονείρων και ιδεών που απαγορεύει την έναρξη σοβαροφανούς απώλειας. Κλείνοντας, θα ήθελα να προσθέσω πως η διαμαρτυρία οδηγεί συχνά - πυκνά στο κατώφλι της σιωπής, εκείνης που διαδραματίζει με περίσσιο θάρρος στην οροφή των αληθινών συναισθημάτων. Καρδιοχτύπια συνεχόμενα, αποσπούν και διασπούν το κενό της λεγόμενης ύπαρξης, ό,τι και να κάνουμε το παρελθόν έχει επέλθει και το μέλλον είναι εγνωσμένο και αλλότινα προετοιμασμένο. Σαν από τσόντα προσκολλούμαστε, αγνοώντας την ουσία, εκείνη που μας οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα για τα προγενέστερα λάθη μας. Ναι, είναι αλήθεια, διάγουμε εύθυμον βίο ανάμεσα σε κλικς και κουμπάκια στη συνεχόμενη τηλεειδοποίηση των νέων μας ηλεκτρονικών μηνυμάτων (που σημειωτέον, είναι σπαμ). Σπαμ και στα μούτρα σου.

Τυρόσπερμα

Αγχωμένα διασχίζοντας το τρόμο της ρυμοτομίας μιας ατσούμπαλης αστυφοβίας, συνοφρυόνομαι σαν από ένστικτο συρροής αλφαβητικών εξάρσεων αμφισβητούμενης αξίας. Γλόμποι παντού, ακόμα και στο πάτωμα, μα δεν ανάβουν, λογική δεν συνάδουν και απομακρύνομαι. Φέηντ ιν στο δωμάτιο αποκαλύπτοντας με φρίκη πως δεν έχω που να μείνω, πώς δεν έχω, πού να μείνω; Στραβοκοιτώντας την κοπέλα πίσω από το χέλπντεσκ που σκαρφίζεται δικαιολογίες απόκρυψης της αδιαφορίας - γενικό φαινόμενο με τραβηγμένα τα μαλλια η απάντηση θα ήτο θετική. Ισονομία μαθηματικών πράξεων, θεωρήματα της διδαχής μας απόρροιες ενός τετράγωνου μυαλού αποσχίζονται από τον φλοιό της φαιάς της Αφαίας. Ο Ήλιος αν και φωτεινός, κατηγορείται για τη δημιουργία των σκιών που παρατηρούνται πίσω από τις γωνίες, εκεί που σε βρίσκω, στην άκρη μιας πρότασης, στις αμυγδαλές του υποσυνείδητου, στο σιάδι ενός ρέματος που δεν ρέει (για λίγο). Τυρόσπερμα.

Θερμοπυρηνικό Απόβλημα Χρόνου Παρακείμενου Αοιδός

Σε μια σύναξη φωτός, μακρυά στον ορίζοντα της συναστριακής μας απόληξης διασκευάζονται τα αδιαφανή μας πέπλα. Είν η απάντηση της, το ράμα στη πληγή που έγιανε. Σχεδόν χωρίς απλότητα κρεσέντου φλογοβόλου η άλμη, διοχετεύεται στην ελπίδα του στεφανιού της νίκης. Λοιπόν, δήθεν η εξώπορτα έχει εναλλακτική λύση. Λοιπόν, δήθεν η κερκόπορτα, ανοίγει και κλείνει. Προς τα έξω ή προς τα μέσα καθώς έρχεσαι απομακρύνεσαι χωρίς σημεία στίξης - κάθε κίνηση μια εικόνα. Λιμαίνοντας τη σοβαρότητα που ακμάζει από την εγκαθίδρυση των προβληματικών μας συναισθημάτων, αποσχίζεσαι από το συγκαιριακό μας είναι. Σαν σαϊτα ενός κιόχλη δωδεκάχρονου, η φαγούρα σκανδαλίζει στον βολβό της δεκαετίας του ογδόντα - Μα κη τος. Ήρθε η φωνή από τον πέρα κάμπο και είπε, ώρα να πάμε κατά κει - είναι καλύτερα, μα και απεριόριστα πιο κρύα. Η καρδιά είναι όπλο, η στιγμή που αφουγκράζει την άλμη της θάλασσας, του Αιγαίου, τα νησιά που βρέχονται - που λατρεύουμε. Μεταφράζοντας την απειρία μου σε έργο-χοίρων ασταμάτητα μπιτάκια αναβοσβήνουν στους νευρώνες της διαδικτυακής μας αποκερμάτησης. Σείρε φέρε το λάχανο από τον λαχανόκηπο, θα το χρειαστούμε το Σάββατοκύριακο. Τσιριχτά παίζοντας σκραμπλ, φερόμενος ως υποψήφιος ληστής της ευμάρειας των πολλών, διατίθεμαι να βοηθήσω - λείπει το κάππα. Κάποτε θα διαβάζονται φωναχτά τούτα τα λόγια με μια αντίχηση στην απόκοσμη θολούρα της αδιαπραγμάτευτα αμφισβητούμενης ύπαρξης μας. Κι όποταν ανεβάζοντας ηλεκτρονικά αυτή τη συλλογή λέξεων στην μπλογκόσφερα της ονειρικής αδιαφορίας μας, ελπίζοντας σε απογραφή προσκείμενη στα κρουστά μιας μεγάλης ορχήστρας, αντίκειμαι στο ρεύμα.