Θερμοπυρηνικό Απόβλημα Χρόνου Παρακείμενου Αοιδός

Σε μια σύναξη φωτός, μακρυά στον ορίζοντα της συναστριακής μας απόληξης διασκευάζονται τα αδιαφανή μας πέπλα. Είν η απάντηση της, το ράμα στη πληγή που έγιανε. Σχεδόν χωρίς απλότητα κρεσέντου φλογοβόλου η άλμη, διοχετεύεται στην ελπίδα του στεφανιού της νίκης. Λοιπόν, δήθεν η εξώπορτα έχει εναλλακτική λύση. Λοιπόν, δήθεν η κερκόπορτα, ανοίγει και κλείνει. Προς τα έξω ή προς τα μέσα καθώς έρχεσαι απομακρύνεσαι χωρίς σημεία στίξης - κάθε κίνηση μια εικόνα. Λιμαίνοντας τη σοβαρότητα που ακμάζει από την εγκαθίδρυση των προβληματικών μας συναισθημάτων, αποσχίζεσαι από το συγκαιριακό μας είναι. Σαν σαϊτα ενός κιόχλη δωδεκάχρονου, η φαγούρα σκανδαλίζει στον βολβό της δεκαετίας του ογδόντα - Μα κη τος. Ήρθε η φωνή από τον πέρα κάμπο και είπε, ώρα να πάμε κατά κει - είναι καλύτερα, μα και απεριόριστα πιο κρύα. Η καρδιά είναι όπλο, η στιγμή που αφουγκράζει την άλμη της θάλασσας, του Αιγαίου, τα νησιά που βρέχονται - που λατρεύουμε. Μεταφράζοντας την απειρία μου σε έργο-χοίρων ασταμάτητα μπιτάκια αναβοσβήνουν στους νευρώνες της διαδικτυακής μας αποκερμάτησης. Σείρε φέρε το λάχανο από τον λαχανόκηπο, θα το χρειαστούμε το Σάββατοκύριακο. Τσιριχτά παίζοντας σκραμπλ, φερόμενος ως υποψήφιος ληστής της ευμάρειας των πολλών, διατίθεμαι να βοηθήσω - λείπει το κάππα. Κάποτε θα διαβάζονται φωναχτά τούτα τα λόγια με μια αντίχηση στην απόκοσμη θολούρα της αδιαπραγμάτευτα αμφισβητούμενης ύπαρξης μας. Κι όποταν ανεβάζοντας ηλεκτρονικά αυτή τη συλλογή λέξεων στην μπλογκόσφερα της ονειρικής αδιαφορίας μας, ελπίζοντας σε απογραφή προσκείμενη στα κρουστά μιας μεγάλης ορχήστρας, αντίκειμαι στο ρεύμα.