Ονειρώξεων Εσχατοπρίγκηπας

Βαθιά βαθιά μες στων ονείρων την σφίξη, πίσω από το cerebral cortex του ταλαίπωρου νου, κυβερνά για άλλη μια φορά ο διαρκής και παταγώδης βασιλιάς της μελαγχολίας. Είναι στη φαιά ουσία εμποτισμένος, βάρβαρος και οργισμένος, διαφεντεύει κάθε μας σκέψη και στον ύπνο έρχεται σαν αυλητής, σαν προεστός σε ονειρικό χορό μεγάλο όσο το δωμάτιο μουσικής του Βασιλιά.
Αυτές τις νύχτες γίνεται πιο δύσκολο να τον δεις, φεύγει στα χαμένα, συλλαμβάνεται στην άκρη της ματιάς μας, μόνο με τα πιο ουδέτερα χρώματα, μόνο στις πιο οξυδερκείς και παρατηρητικές μας σκέψεις. Κάποιοι αμ-φιβάλλουν ακόμα και για την ύπαρξη του, ακόμα και το ποιμνίο του δρα σαν σε ξέφραγο αμπέλι - ο Βασιλιάς πέθανε;
Στην σιγαλιά της νύχτας ακούγεται το θρόϊσμα των εντολών του, με φωνή που μοιάζει με ορθωμένο στάχυ, πολλές φορές γίνοντας αυτήκοος μάρτυρας της ύπαρξης του. Ναι. Είναι εκεί και βασιλεύει στον ύπνο και όταν ξυπνάς τον ξέχασες αμέσως, όμως υπάρχει (και θα υπάρχει), ο Βασιλιάς που έχασε το ποιμνιό του, ο Βασιλιάς που ακούει στο όνομα του και ας το ξέχασαν κι αυτό οι πιστοί του. Σε μια αμετροεπή αέναη σύγκρουση εγκεφαλικών φλοιών, θα τον βρεις ανάμεσα στα ημισφαίρια του μυαλού σου να σιγοκελαηδάει παλιές παράξενες μελωδίες, χαμηλές και χαμένες όσο ένα σκοτεινό Κυριακάτικο πρωινό.