Αέναο Ψυχολογικό Κροκοντελούξ

Μαύρα λέπρεκον κυκλοφορούν ανάμεσα μας, στις πλατείες, στούς δρόμους, στα μαγαζιά και στα σπίτια μας. Μυρηκάζουν τις ανάγκες μας, οσμίζονται τις ορέξεις μας, σπρώχνουν το αίμα μας να κυκλοφορεί πιο γρήγορα, αποδυναμώνουν τη λογική σε μια έξαρση βίαιων ενστίκτων. Με αναγκάζουν να κάνω φοβερά πράγματα - δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Είναι η δύναμη τους φοβερή και μας εξουσιάζει - όλοι έχουμε αδυναμίες και αυτά τα άτιμα μπασταρδάκια το εκμεταλλεύονται.
Προχθές, η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Αποφάσισα λοιπόν, να κάνω κάτι γι' αυτό: Χαμήλωσα την μουσική στο ελάχιστο, έκλεισα τα φώτα και έσφιξα τον σύρτη. Ξάπλωσα στον καναπέ και με σκόρπιες σκέψεις αποκοιμήθηκα σε ένα νηφάλιο ύπνο. Στο όνειρό μου εμφανίστηκαν σε συγκρούσεις φωτός με το σκοτάδι, ένα μικρό και ένα πιο στρουμπουλό και άγριο από δαύτα.
Τα ρώτησα γιατί με παρενοχλούν, γιατί μου κάνουν τη ζωή δύσκολη, γιατί δε μ' αφήνουν σε ησυχία και γεμίζουν το μυαλό μου με αλλόκοτες σκέψεις. Το στρουμπουλό απόρησε, δεν περίμενε ότι θα τους απήυθυνα τον λόγο - δεν ήξεραν ότι μπορούσα να τα δω. Το μικρό, με φωνή δυσανάλογη για το μποϊ του, μου απάντησε με το εξευγενισμένο ύφος που συναντά κανείς από τους ακαδημαϊκους λόγιους:
"Φίλε μου, εσύ και μεις είμαστε ένα. Η ουσία των πραγμάτων μας έστειλε -ρηξικέληυθους- σε μία εξορία που δε σου εύχομαι ποτέ να προϋπαντήσεις. Στο κατώφλι που ενώνει τους δύο κόσμους μας, εμείς και συ γινόμαστε πάλι ένα, ελεύθεροι και συνάμα δέσμιοι των κοινωνικών στάτους κβο που επινοήθηκαν για να μας σιωπήσουν. Αποστασιοποιημένοι καθώς είσαστε από τις θέλξεις, βαθιά βυθισμένοι στον ύπνο της ηθικής και της δικαιοσύνης - {παραμύθια για μεγάλα παιδιά} - χρειάζεστε εμάς, τα χωρισμένα στη γέννα αδέλφια σας, να σας οδηγούμε στο δρόμο που θέλετε αλλά είστε ανίκανοι από μόνοι σας να διαβείτε. Από την πλευρά μας, εσείς γίνεστε τροχοπέδη στα όνειρα μας και τις επιδιώξεις μας - είστε η σκοτεινή ύλη που αφαιρεί μυικό ιστό από τις ελπίδες και τα όνειρα μας."
Με αυτά τα λόγια, χάθηκαν κάτω από ένα ουράνιο τόξο χρωμάτων που έφτυσε μια σκοτοδίνη και εγώ έπαψα να αναρωτιέμαι ποιός είμαι και τι κάνω. Κάθε φορά που οι σκέψεις μου πέρνουν ανάστροφη πορεία, νοητά βλέπω τα δύο μαύρα λέπρεκον που με προστατεύουν αέναα από την κλισέ ηθικοπλαστική λογική μου.