Νο Μαόνι για την Ναόμι

Αρκετές φορές, συλλογιζόμενος την ευρεία συνισταμένη που εκπορεύτηκε από τα ταμεία της ανεργίας μας, από εμάς για μας, δεν μπορώ παρά να αφουγκράζομαι τις εσωτερικές μου παμπάλαιες στίξεις. Εκεί που η οικονομία του θέματος απαντάται με στοιχειώδη καρτεσιανή λογική, εκεί που η παρουσία του χρήματος είναι καταλύτης επιπτώσεων, δράτονται δόκτωρες με δόρατα από εξέλ σεντόνια και κιτς παρουσιάσεις ημιτελών πιτών.
Στην πασαρέλα των επιδείξεων που προβάλει αέναα το φάσιον τιβί στα σαλέ των κυριλέ ξενοδοχείων, ατενίζω τη σοκολατί Ναόμι με ένα εμπριμέ σεντόνι που αφήνει ακάλυπτα τα στήθια. Δεν μπορώ παρά να αναλογίζομαι την εκκωφαντική διάσπαση του ατόμου σε θερμοπυρηνικά μονωμένα τεράστια δωμάτια με τύπους καλυμένους με στολές αμίαντου, σαν σε κλίβανο πιεστηρίου. Δεν μπορώ παρά να υπεισέρχομαι σε καταιγιστικές λεπτομέρειες, τέτοιες που προσέχεις μόνο στην ανάπαυλα ενός τάλεντ σόου.
Το φλικάρισμα του μόνιτορ δραστηριοποιεί έντονα την ψυχοσύνθεση του ατόμου που βρίσκεται αντιμέτωπο με την λίμπιντο που πλασάρει η τηλεοπτική μας ανορεξία. Σε αυτή την περιοχή -ανάμεσα στις λέξεις- είμαστε μονάχοι.