Ο εγκεφαλικά ακατάλληλος καταλύτης

Στα σύνορα της ευελιξίας - εκεί που συγκρούονται παροδικά οι έξεις των περασμένων μας μεθοδεύσεων - κείτονται ασάλευτα τα σμπαραλιασμένα μας από ανώδυνες εκμαιεύσεις, εγώ.
Ρυάκια από απωλεσμένες λέξεις και λιμνοπόταμοι από συντακτικά χάσματα, διακατέχουν την τυρρανισμένη μου σκέψη - αλλόκοτο μειδίαμα σχηματίζουν τα χείλη μου σε απάντηση των κοιμισμένων μου θέλω. Συντάσσω και ανασυντάσσομαι αποτινάζοντας τα αχρηστευμένα παρακείμενα όχι σε μια ύστατη προσπάθεια να απεμπολίσω την μέθεξη που με παρασέρνει ολοένα και πιο βαθιά στις εφηβικές μου ατελέσφορες από ασέλγεια, ονειρώξεις.
Πνίγοντας ένα ένα τα σκουριασμένα λουκέτα των χρονοτριβών μου, αποπειρούμαι να εκμαυλίσω την όποια σακατεμένη από ηθική, σκέψη μου, μερεμετίζοντας ανάλαφρα τον ελεύθερο σπόρο των μυστικών μου συγχίσεων.
Με όπλα μια αμαρθειά από νευρώσεις, ενστερνίζομαι την λογική των πολλών και την αποκυρήσσω με την ίδια ευκολία. Θα φύγω και θα χαθώ σαν πρωινός άνεμος σε μια ακατονόμαστη προσομείωση της εικονικής αναπαράστασης των ειδώλων σας.