Σαν σαρκοφάγο σαλιγκάρι

Είμαι σαν τις διάφανες εικόνες, από εκείνες που βλέπεις παράξενα από μέσα τους. Από εκείνες που απεικονίζουν απρόθυμα μελιστάλλαχτες πόζες, γλυκερές οπτασίες και αδιάφορες επιχρωματισμένες φωτογραφικές συνθέσεις (εν είδει καρτ ποστάλ που ξέρει να υπερτονίζει την πάντα χλιαρή πραγματικότητα).
Δεν είμαι τέκνο της υπερβολής, όχι, είμαι οπαδός της μετριότητας, δεν είμαι μετριόφρων αλλά φιλαλήθης, αν και θαυμαστής του ψέμματος. Χρησιμοποιούμαι επίκαιρα όπως ένα κλισέ που δεν έγινε κλισέ ακόμα. Ανατρέχομαι αδιάφορα στα κατάστιχα μιας εβδομαδιαίας φυλλάδας με περιορισμένη κυκλοφορία. Στο κακοτυπωμένο φαν ζιν που δεν έχει ούτε μία διαφήμιση και στα σκουπίδια που δεν μάζεψε ο σκουπιδιάρης ακόμα, θα με βρείτε μέσα. Αποτελούμαι 100% από το περιεχόμενο μιας λάμπας που δεν άναψε ποτέ. Σαν σαρκοφάγο σαλιγκάρι θα έρπω και θα σέρνομαι και αργά-αργά θα τρώγω και θα με κατατρώει το σαράκι μου.

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε (και εις άλλα με υγεία)

Βουβάλια που εκσπερματώνουν από συνήθεια στην έρημο, κόκκορες που χάνουν το κεφάλι τους κι αναβλύζει αίμα αντί για την λαλιά τους, δέρμα κολλημένο με τρίχες ταλαιπωρημένες και γκρίζες, ένας ασταμάτητος ποδόγυρος, το τέλος μιας βαρετής τελετής και η λάσπη που κολλάει ανούσια στα παπούτσια μας από την θλιβερή βροχή.
Φως υπόλευκο, απείθαρχο όπως οι παράλληλες γραμμές που τέμνονται τελικά στο άπειρο. Ρεύματα λόγω ηλικίας και αποσύνθεση της μάζας, μετασχηματισμός κατάφορος ύλης και ενέργειας σε μία βουβή πομπή από την αρχή ως το τέλος. Αυτή η λογοδιάρροια δε θα μας σώσει, το αντίθετο μάλιστα: Μυρίζει σαν καμένο χαρτί, φτυαρίζεται σαν βρώμικο χιόνι και φεύγει και λιώνει όπως διώχνουμε μακριά τα λεπτα, τις ώρες και τις μέρες ώσπου να 'ρθει εκείνο το πρωινό στο οποίο εγώ ή εσύ δεν θα είμαστε παρόντες.

Το διάστιχο του κέρσορα

Θρόμβωση εγκεφάλου από αποτροπιαστικές ιδέες που μου πνίγουν τον νου και με ρημάζουν και με πετούν στην ανακύκλωση αφού με αποσυνθέσουν στα πρωτογενή μου υλικά. Κόλαση και ασυγχώρητα σφάλματα όλες οι επιλογές μου, κάνω γραμμές και χιόνια σαν μια πολυκαιρισμένη βιντεοκασέτα στο τεχνικολόρ της ζωής μου.
Κι αν στα σύρματα που εκπέμπουν ασύρματα τις σκέψεις μου, παρεισφρύσετε και κλέψετε πακέτα και αποκρυπτογραφήσετε όλους τους κωδικούς μου, θα καταλάβετε, θα το νιώσετε και δεν θα μπορείτε παρά να συμφωνήσετε μαζί μου:
Διαρκούμε, υπάρχουμε και ζούμε, όσο είμαστε παρέα ή μόνοι στην πρίζα, στον μεγάλο διάκενο, στολίδι μιας εφήμερης ζώσης. Σαν ένας σπινθήρας, σαν μια απειροελάχιστη ηλεκτρική εκκένωση που βρίσκουμε πρόσκαιρη κι ασήμαντη, αναβοσβήνουν και χαλνάνε άξαφνα σαν χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια οι ζωές μας.

Κανουλοφλογίστρα

Σύρθηκα στο δάπεδο, σαν από μίασμα, σαν ξέφτι
χειρότερα κι από τη σιωπή - και μ' έλουζε η ματιά τους
στα πρόχειρα τετράδια της γνώσης έγινα η μουντζούρα,
ένας λεκές από μελάνι,
στα ξεφτισμένα {από την χρήση} περιθώρια τους
και μπήκα σε ένα φάκελο χωρίς τίτλο, ατελέσφορος, ατελής,
σατανοθλιμμένος.

Ευτυχώς, έχω την κανουλοφλογίστρα μου,
την χρησιμοποιώ πάντα αντί για μαύρη μουσική
Λούζομαι με αυτή και νοιώθω πάντα μόνος.
Τέλος, σωριάζομαι στο έδαφος και έπειτα τίποτα:
Κενό, μηδέν, μαύρο και τίτλοι τέλους χωρίς γράμματα.

Βλέπετε, για μένα, δεν αρκεί παρά μόνο η παρουσία:
στα όνειρα, στις ώξεις και στα άκυρα θαύματα
που γεννούν μειλίχια το επόμενο πρωί.

για την θάλασσα, τα έχω ξαναπεί:

Ρημαδότοπος, ατελέσφορος από οσμή και κίνηση, καταδικασμένος να βρίσκεται για πάντα στο αρνητικό πρόσημο μιας ημιτονοειδούς γραφικής παράστασης. Ένα ερωτικό τρίο υδρογόνου και οξυγόνου και υδρογόνου, το ανακόλουθο ατύχημα της αγενούς πρόσμιξης βάσεως και οξέως. Μέσα σ' αυτή, βρίσκονται R+τι κολυμβητές, μούσκεμα, σε ένα interstellar τοπίο καλυμμένο από φύκια και απιθανόστρακα και ψάρια, μα πολλά ψάρια σου λέω, με περίεργα ρύγχη και μουστάκια και μεταξένιες εσάρπες με πολλαπλές επίχρυσες πορπές.
Και αν με ρωτήσατε, αν μέσα σε αυτό το χαμό, κάποιος από τούτους τους κολυμβητές είμαι και εγώ - Όχι, δεν ρέπω εν κατακόμβιον εγκλεισμόν, εξ αδοκήτω θαλασσοκυρίαρχος μιας λασπύγρινης λαίλαπας δεν είμαι εγώ ο κουστωδός. Τουναντίον, διακείτομαι σιωπηλός παρατηρητής της σχάσεως των ατόμων, τηρώντας από μακριά, ως όφειλα, τοποτηρητής των αμφίβιων μειλίχιων αναμοχλεύσεων.

Το δάσος με τα εγώδενδρα

Χιονόπτωση μέσα στα βλέφαρα μου που έπαψαν πια να ανοιγοκλείνουν από το λευκό, που χάνει την υφή του και το νόημα του και γίνεται ένα σαδιστικό μαύρο που με κλείνει ακόμα μια φορά στις σκέψεις μου:

Είναι σημαντικό να μη κρυώνεις και το δάσος γύρω σου να έχει την υπόσταση που του αρμόζει οριζόμενο από τον κάθετο άξονα που διαγράφει η δική σου υποτείνουσα που ορίζεται από τις δύο κάθετες τομές που διασταυρώνονται πάνω σου.
Και είσαι στο κέντρο του δάσους και είναι νύχτα και δεν είναι τρομακτικά να ακούς τους ήχους του δάσους, το θρόισμα των φύλλων, τις πατημασιές του ζωικού βασιλείου και τις φωνές (όχι τα τιτιβίσματα) των πουλιών, σε ένα ατέρμονο έκο στα τύμπανα μιας ακουστικής κοιλότητας που διαμοιράζει, αναλύει και αποκρυπτογραφεί το κείμενο τους στο κεφάλι σου, μια σειρά ηλεκτρικών κυμάτων που διαθλώνται και προσπίπτουν στο cerebris vortex σου και αποκτούν νόημα και γίνονται απάντηση στο απέραντο ερωτηματικό που κρύβει την ύπαρξη σου;

Σε αυτό το δάσος βλέπεις, τα δένδρα είναι πανύψηλα και μας κρύψαν τον ουρανό. Για πάντα. Κοιτούμε όλοι κάτω γιατί ευθεία βλέπουμε μόνο ο ένας τον άλλο. Και είναι αδιανόητο, το εμπόδιο που με εμποδίζει από το να δω καθαρά μπροστά μου {γιατί δεν μπορώ να δω πια επάνω}, να είσαι εσυ.

Σαν μια σπιθαμή, ένα τρέμουλο, στις σκέψεις

Σκαπανείς και φλύκταινες μιας απόδρασης που φαντάζει εγκραίμιο μιας πεσμένης νότας από τυχαία οκτάβα. Ενοχοποιητικά δακτυλικά αποτυπώματα στο βάζο με το μέλι, γιατί έγινες μια οικόσιτη αλεπού, ένα θλιβερό αστείο που ζεσταίνει το παγωμένο οικογενειακό δωμάτιο. Ένα δωμάτιο με βαριά διακόσμηση, γεμάτο από φωτογραφίες αλλοτινών εποχών. Χαρούμενα κεφάλια ανισοϋψή στέκονται δίπλα το ένα από το άλλο σε υπαίθριες συγκεντρώσεις, έρμαιο εορταστικών καλεντάριων.
Στέκεσαι και συ σαν το σπίρτο, καμένο και από το κεφάλι σου καπνός που ανεβαίνει βαρύθυμα στο κιτρινισμένο ταβάνι που είναι πνιγμένο από τις ωχρές όξεις μιας παράτολμης ελπίδας που μας ένωσε το αποτρόπαιο εκείνο βράδυ της Παρασκευής. Πίσω από το κοκκινωπό αμπαζούρ να τρεμοπαίζει κατά περιόδους η κίνηση των αυτοκινήτων σε ένα παράθυρο γεμάτο στάλες από την βροχή που δεν έπαψε να σιγοτραγουδά το δείλι. Το χαμένο αυτό δειλινό, 6000 χιλιόμετρα μακρυά από δω εκεί που δρουν οι σκέψεις σου, αφηρημένη, αποκαμωμένη και μόνη, καθώς παλεύει το πρωί να σηκώσει την άγρια νύχτα από πάνω του.

Στο τέλος μας το χάλασε...

Θερμοκλίβανοι εργάζονται στο μάξιμουμ, παράγοντας καύσεις σε ειδικά ηχομονωμένα δωμάτια σε ανήλιαγα κρυφά υπόγεια κάτω από ένα λιβάδι ζαχαρότευτλα σε μία θεωρητικά εγκαταλελειμμένη φάρμα δίπλα σε έναν βάλτο κάπου στην Νέα Ορλεάνη.
Που και που, ανεπαίσθητες εδαφικές δονήσεις εν είδει μικρών μετασεισμών και ασυναίσθητες μεταπτώσεις της τάσεως στην ηλεκτρική ενέργεια της γύρω περιοχής, δρουν σαν ειδοποιήση για τα ανυπόφορα τεκταινόμενα, άμεση συνέπεια των εν λόγω καύσεων.
Οι χειριστές των, είναι δύο κοντόχοντροι άσχημοι αδελφοί που μεγάλωσαν όλη τους τη ζωή με την μητέρα τους κι ο ένας από δαύτους, ο "Ντόγκυ" Ρότζερ, έχει ένα χέρι λειψό, συνέπεια μιας ανυπακοής στην τρυφερή ηλικία των 8 ετών.
Αν ξέρουν και οι δύο να κάνουν κάτι καλά, είναι να χειρίζονται αυτή τη μηχανή - συστοιχία κλιβάνων, που λειτουργεί ασταμάτητα εδώ και 26 χρόνια! Για την ακρίβεια, είναι το μόνο πράγμα με το οποίο καταγίνονται και "Θεός φυλάξει" αν κάποια στιγμή οι θερμοκλίβανοι χαλάσουν.
Γιατί τότε θα πρέπει να βγουν από το θαμμένο υπόγειο στη μέση του πουθενά και θα πρέπει με γρήγορους δρασκελισμούς και χωρίς να τους αντιληφθεί κανείς μες στην μαύρη νύχτα, να πηδήξουν την μάντρα, να περάσουν την εθνική οδό, να πάρουν το μονοπάτι που οδηγεί στο παρακείμενο χωριό και μετά από 15 λεπτά να χτυπήσουν την πόρτα του "Λέμονυ" Φρεντ του ηλεκτρολόγου.
Και αυτό είναι κάτι που εύχονται να μη χρειαστούν να κάνουν ποτέ και αν τους ξέρατε καλά, ούτε εσείς.

Η Σχεδία (we've got to get out of this place)

Καινοφανείς εκρήξεις αναταράσουν το σύμπαν. Αλλεπάλληλες σούπερ νόβα αυξομειώνουν το διαστρικό κάρμα. Η σοφία και το ζεν της αρμονίας, της βαρύτητας, της απόστασης και της κοσμικής σχάσης διαχέουν πολύ μακρυά από μας το νόημα της ασημαντότητας μας.
Και ενώ επιλέγουμε να αναλωνόμαστε σε ποικιλόμορφες ασημαντότητες, δείγμα ενός έμφυτου micromanagement - αναλύω αυτό που καταλαβαίνω και μπορώ να επηρεάσω - ξοδεύοντας το οξυγόνο μας σε βρύα και λειχήνες, εκατομμύρια έτη φωτός μακρυά μας, άπειρες απιθανομμύριες κοσμικές καταρρεύσεις ύλης ή σκοτεινής ύλης καταναλώνονται από μια απύθμενη μαύρη τρύπα.
Απίστευτοι μαθηματικοί συνδυασμοί που κερδίζουν εκατομμύρια Λόττο, επαληθεύονται και αναπαράγονται διαρκώς και γεννούν ανθρώπους και πολιτισμούς και κοινωνικές συμπεριφορές που μπορούν να επεξηγηθούν με πάναπλες εξισώσεις διπλών μεταβλητών σε ένα χωροχρονικό stream που δεν γνωρίζει αρχή και τέλος.
Μυώνες, μπράτσα, νεύρα, απολήξεις, αίμα, πολύ αίμα, καρδιές και αδύνατο συκώτι. Ιδρώτας, σφύξη, πίεση υψηλή σε μία οσμωτική πίεση πρωτεϊνων. Μέταλλο, χώμα και ήλιος οδηγός σε μία ευθεία που οδηγεί στο τέλος του ορίζοντα, σε ένα Event Horizon που όλα γίνονται πιθανά, που καταρρίπτονται όλες οι φυσικές και μαθηματικές πιθανότητες.
Μια ανωμαλία, ένα κοσμικό λάθος, η σμίξη δύο παράταιρων υλικών στο λυκόφως ενός καταστροφικού σεισμού. Και όλα αυτά σε μια πλάση που χωράει όχι έναν, αλλά πολλούς θεούς - και ανθρώπους.

Απ' όλα, κρατάω τις Κυριακές

Θυμάσαι τις Κυριακές; Κάτι θυμάμαι. Την λιακάδα που έπεφτε πάνω μας από το πρωί και μας έλουζε και ξέραμε, πρωί πρωί, ότι ήταν Κυριακή. Δεν χρειαζόταν να κάνουμε τίποτα. Όλα ήταν κερδισμένα a priori, μια συμμετοχή διαρκείας σε ένα γαλάζιο εικοσιτετράωρο, ένα οικειοθελές παρόν και ένα απόσταγμα κολώνιας 4711, ένα γιουσουρούμ (αν ήμαστε τυχεροί) και για μεσημέρι γαύροι και χόρτα στο τραπέζι και μια Ελληνική ταινία. Και σαν σουρούπωνε και έπιανε κι η σοροκάδα και μιζεριάζαμε στην ανοικιοθελή προσμονή μιας νέας βδομάδας, που, ναι η ελπίδα το'χει, θα φέρει ξανά κοντά μας την επόμενη Κυριακή και αυτή με τη σειρά της, θα φέρει ξανά κοντά εμάς.

Αόρατος Σκύλος

Βία, γέλια μωρών και σκιές στις γωνίες σε ημίφως από πορτατίφ με ριγμένες πάνω τους κόκκινες ξεβαμμένες μπλούζες. Ηχητικοί αυτοσχεδιασμοί ονειρικών μεθέξεων σαν ήχοι από αδειανά μπουκάλια που πετροβολούν σε βρώμικους διαδρόμους μιας ξεφλουδισμένης από αιτιάσεις οικοδομής στο κέντρο της πόλης. Μέσα σε όλον αυτό τον ωρυμαγδό, βαθιά στη σχάση, κείτεται η απόλυτη σύζευξη, η μαγική συναστρία των απατηλών μας έξεων. Δώσε τους τροφή, τάϊσε τους μόρια, κίνησε τους το ρουν, αυτό που τους δίνει οσφρήσεις πικρές στα ιγμόρροια και τους μεταλλάσσει σε βάναυσους δικτάτορες των αισθήσεων. Ένα τσίρκο είναι η ζωή μας, μια παράσταση, στη καλύτερη περίπτωση η πρώτη απογευματινή, ένα αέναο κάρουζελ, ένας αόρατος σκύλος που γαβγίζει κλειδωμένος σε κάποιο μπαλκόνι και τον ακούς μονάχα εσύ.

Κατηγορώ τους ανθρώπους

Κάποιος με κατηγόρησε ευθέως ότι σουρεαλίζομαι τα μάλλα. Έγω έγινα έξαλλος και προσπάθησα με λογικοφανείς αιτιάσεις να του αποδείξω ότι ο κύκλος που ως τώρα είχε ένα μόνο κέντρο είναι μια πιθανότητα από μόνη της για αναθέωρηση των αξιωμάτων και παραδοχών και δες την έλλειψη και πόσο καλά τα κατάφερε αυτή. Του είπα επίσης ότι το άσπρο και το μαύρο φαντάζουν αντίθετες έννοιες, εμπεριέχονται όμως στην ίδια κοσμική παραδοχή της ενότητας και πως το ένα εκμηδενίζει το άλλο τέλεια, σαν να πρόκειται για σφάλμα του δημιουργού τους. Και όταν άρχισε να παραπονιέται πως δεν βγάζω νόημα, του θύμισα πως το μυστήριο του τριγώνου των βερμούδων έγκειται ξεκάθαρα στο τρίγωνο ως γεωμετρικό σχήμα και όχι στις βερμούδες. Για να μη πούμε για τις Πυραμίδες. Με τέτοια επιχειρήματα πώς να μη πείσεις κάποιον ότι τα έχεις ολότελα χαμένα;

Εντοξόπλασμα

Μάζεψα όλη τη σκοτεινή ύλη χθες και τη χώρεσα σε ένα βαζάκι με υπολλείματα καφέ. Την έβαλα στο πάνω ράφι για εύκολη χρήση αλλά και για να μη μπορούν να την φθάσουν κατά λάθος τα παιδιά και την ανοίξουν και γίνει η μέρα νύχτα και πέσουν ολονών μας τα μαλλιά και τα όργανα και γίνουμε μυτοχόνδρια σε μια πισίνα αποσυντιθεμένης ύλης που παλεύει για τη ζωή της από άτιμα μόρια αντιύλης. Ξέρετε, αυτά που γυρίζουν πίσω τον χρόνο σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Καλά δεν έκανα;