Ο Μέγας Υπερσονικός

Είναι τα ονείρατα παράδοξες οντότητες: σα μια επίφαση της πραγματικότητας αναδρούν στο firmware λογισμικό του μπριζομένου μας DNA. Σώσμα από κιτρικό οξύ και γεωλάσπη ταλανίζει την χολή μου, ενώ τα μάτια σφαλιστά ως εκεί που δεν πέρνουν παλινδρομούν σε αγχωμένο REM ρυθμό. Στα σκοτάδια και στις θυμωνιές του δάσους, του φανταστικού που φτιάχνεται μόνο από ονειρόσμιγμα, είδα μια μορφή αλλόκοτη. Και με πλησίασε από τις σκιές και με στόμα μισάνοιχτο και βλέμμα απολύτως πράο μου αποκρίθηκε: "Έλμεν τα έωτα των ότριων τα μάργιαλα εις νύξιν αμάρανθου τε σέσκουλουν στην βραδύπιοτην την κρίθα."

Γιατροί Χωρίς Ματοτσίνορα

Φιλική φυγή στις ενγενείς αποσπάσεις μιας μυωπικής διόρασης. Ένα καθεστώς με φατριές προυχόντων τιθασσευμένοι να ακούν, να μηρυκάζουν, να απολεπίζουν με γάρμπος τους μανικιουρισμένους όνυχες της πρότερης όμο σάπιενς νιότης μας. Σαν το κούτσουρο στέκουμαι σε αδειανό ξηρό λειβάδι, σας ορώ χλωμός, σε άδεια από ροή ποτάμια, αποσυνθέτωντας το σκηνικό μιας σπάταλης άνοιξης που ξώκειλε τον εαυτό της στο χειμώνα. Σαν τις τρίχες στο πάτωμα δημιουργώ εικονικα ρήγματα στο έδαφος που λιώνει το χώμα από την βροχή που έρχεται από τα σύννεφα που μου κρύβουν τον μειλίχιο ήλιο. Σήκω Φάντη συκοφάντη κι απόσχισε τον εύηχο ευνούχο νου σου!

Εντροπία, η χυδαία έχιδνα

Φλογίζοντας το όρινον, μαρσιποφορόντας την αλλαγή σε μια συστοιχία έμμηνων ελλείψεων κι απέξω η βροχή. Και μέσα εμείς κι οι σκιές μας, σαν νέοι κινούμενοι στόχοι, σαν υπολλείματα μιας οκνηρής σύζευξης που κινείται ατέρμονα χάρη στην φυγόκεντρο που μας σπρώχνει έξω από το σπιράλ μιας βωβής πραγματικότητας. Από τα ηχεία μου, δεν ακούω τίποτα μιας και ο ήχος βγαίνει από τα αυτιά μου.
Είμαστε τα αποτελέσματα μιας κρυφής συσχέτισης, μιας άτυπης μαθηματικής φόρμουλας, ενός άγνωστου γεωμετρικόύ σχήματος το ολοκλήρωμα και μιας τυχαίας χημικής συνεύρεσης το έκζεμα. Σαν μια αδειανή και βρώμικη πισίνα, έχουμε λερωμένα τα τοιχώματα μας από το χλώριο μιας φορμουλαϊκής, τιθασσευμένης λογικής.

Σαλιγκάρι, αιφνιδίασε!

Η φασαρία από τον παραθυρότοιχο με εκνευρίζει. Μου διακορεύει τα ώτα και τεμαχίζει σε μπλόκια την αποσπερματοποιημένη αναισθητέκκριση. Τσεκουρώνω βέβηλα τις άτευκτες γωνίες του, στον θαλασσί τον τοίχο, στο παιδικό δωμάτιο μιας έκφυλης σύγχισης. Ναι, κομπρεσσάρω ωστικά τους ανέπαφους εδώ και χρόνια ακροδέκτες σας - μαντάρω την τρύπια κάλτσα που χύθηκαν τα μυαλά σας, όλοι θύματα κινούμενων ροζ εικόνων. Προβλέπω διαβολόστροφες, αντίκειμαι στις εκπτώσεις που στενεύουν το εγκεφαλικό μου ώρυγμα - αυτό που έσκαψα για να σας χώσω μέσα. Γιατί σαν ανεκμετάλλευτα ωάρια, θρυψαλίζετε τους οπτικούς μου υπερκρύσταλλους.

Ποπ πίξελ

Είμαι μια κουκίδα σε έναν επίπεδο χάρτη που αέναα αναβοσβήνει. Ένα κολλημένο πίξελ είμαι, σε ένα φτηνό - μα γρήγορο - πάνελ που πολεμάει μια Πράσινη Ειρήνη του κέρδους. Κι αν και στερούμαι τον απαραίτητο οπίσθιο φωτισμό που μου αρμόζει, το ξέρω βαθιά μέσα μου πως είμαι ικανό για όλα τα χρώματα (χωρίς dithering). Αλλά δεν έχει σημασία - γιατί κανείς δεν θα το προσέξει στην κάτω αριστερή ακρούλα που μ' έχουν στιχίσει.
Δεν είμαι τα χρώματα που θέλετε να δείτε και ας με έχετε καλιμπράρει ανάλογα. Είμαι ένα ποπ πίξελ.

Τίποτα δεν μας αγγίζει όσο το φιλί της σιωπής

Θυμοσοφούν παστρικά τα γιατρικά για την προετοιμασία μιας -κατά το μέτρον του δυνατού- ανέξοδης κηδείας. Ανέπαφης από μονοπυρώσεις, αταίριαστης και απροσάρμοστης, άκυρης από συμπτώσεις, διώκεται κατά μήκος ενός εξωμβληματικού σχεδίου. Στόχο έχει μόνο την αποστασιοποίηση από τα εδώθε οπτικά κύματα.

Εκείνα που ακροβατούν - με τον μηδέν στον κατακόρυφο άξονα.

Νιώσε την σιωπή μιας δύστροπης έχιδνας και παραλλήλισε την με την φυγόκεντρο μιας ανελαστικής φύγης. Και μέσα σε όλα, και πάνω από αυτά, να θυμάσαι: Υπάρχουμε σαν τη συγκεντρωμένη σκόνη στις γωνιές των βρώμικων παραθύρων που ψεύτικα και αναίτια μα πάντα φευγαλέα, αντιφεγγίζουν την αυγή.

Λογικοκαυσόξυλα για ενoχοπροσάναμμα

Χίρχιλες εκπτώσεις ανεφάρμοστων μιασμάτων
και ξεραϊλας πανομοιότυπης εμφατικά δίχως λέξεις
διενεργούν αμφίσημες εύγλωτες μυρηκάσεις
διασκορπίζωντας ανηλεώς κλάστερς ξάστερης
άσπιλης, αμόλυντης, ασίγαστης ηθικοφρένειας.

Στροκάρω τις λέξεις στη μέση με ηχηρό πλατάγιασμα της γλώσσας
φρενάροντας απότομα στα χιαστή δίφθογγα που διακυβεύουν την ευμάρεια,
μιας ώσσας της γλώσσας και στα φαντεζί λουλόυδια που κρύβουν
τόσο πρόστυχα από κάτω τους το ίδιο τους το χώμα.

Γύρη απ' την ομήγυρη στην καθολική σύναξη των απόμαχων
μονίμως ατάλαντων απαίδευτων στην γλώσσα και στους ήχους
που παράγουν οι λέξεις όταν βρουν τον σωστό ρυθμό και χορέψουν
μεταξύ τους κάτω από χρώματα νοηματικής συγχισης.

Τραυλίζω επαινόντας τα υποκείμενα που φανερώθηκαν σε μια
αόριστη πρόταση χωρίς προθέσεις, δεχόμενη επιθέσεις,
εξ ορισμού πέφτωντας σε αντιφάσεις που ορίζουν οι αντιθέσεις
σαν μια καλογυαλισμένη γυάλα που δεν έχει νερό
παρά μόνο ψάρια.

Έκτοτε διαμένω πυρομανής, φόκο βάζοντας στην φόρμα και στους Τέκτονες
της Λογικής, της Σειράς, της Τάξεως, της εντιμότητας του σύμπαντος,
στον Ισημερινό μιας ανεστραμμένης γεωφυσικής, στον τουρλωτό τρούλο
μιας ανέφικτης θρησκείας. Πυρ.

Μεταμεσονύκτιο Έγκελ-φαλλικό κακάδι

Τεθλιμμένοι Καίκτυπες, λυμώνουν στα παρεξής έκεια. Διασταυρώνουν τα φινιριστά ρύγχη τους σε παγιωμένες κρις κρος αναμοχλεύσεις. Νοστιμίζουν τις φθονερές δίφθογγες επάλξεις των. Διαμένουν απυρόβλητοι, βιβλιοκρατούμενοι σα σύζευγοι, μονοετείς και φραστικά ανέντιμοι της γης πιλότοι. Δεν θα κτυπήσει πένθιμα η πόρτα της αυγής ως υποσχέθην. Μόνο θα στέκουν στις παρυφές μιας σκιάς, ανέκφραστοι, ασάλευτοι κι ανεπιτήδευτοι - σιωπηλοί λαπαροσκόποι μιας ανέντιμής διπλοτονιζούμενης κακεντρέχειας.

Η μορφή μου

Στην Σκιοχώρα θα με γνωρίσετε σαν την πιο παχιά σκιά. Σαν το μαύρο στο γκρι ενός απέραντου σύμπαντος. Δεν θυμάσαι, που ήμαστε φίλοι; Είμαι του φωτός η ουρά - η αύρα μιας παρένθεσης και ο σπασμένος καθρέφτης που κοίταξε {για λίγο} με αναίδεια την αλήθεια. Δεν διαχωρίζομαι από όρια και χρίζομαι αυτομάτως ο καπνός που ξέφυγε {για λίγο} από τη Λέσχη με τα Αίσχη.

Το τριπλοπαίξιμο του μονοδικτύου

Η μανία του μανιοκαταθλιπτικού με σπρώχνει μέσα και τα βλέπω όλα black να στροβιλίζονται σαν σε ψυχεδελικές αναμνήσεις σε πλυντήριο. Ορυμαγδός φωτογραφιών μας κολλημένων στο ψυγείο. Η απόσταση που χωρίζει τα μάτια μου από το αντικείμενο που προσπίπτει το φως, βασίζεται στην προοπτική και την εμπειρία που ορίζεται από την συνισταμένη του βάθους πεδίου και πολύπλοκων μαθηματικών εξισώσεων που λαμβάνουν χώρα ασυνείδητα στο βάθος του νου μου.

Γεοετικέττες - σαν GPS μηχαναματάκι με web2 ορέξεις - και όπου πάω όλα μηχανογραφημένα σε delicious λίστες του μυαλού μου. Οι εικόνες από το μυαλό μου έγιναν flickrοράματα σε ομαδικά group με διοξίνες των bytes και οι σκέψεις μου στο Blogger διακτινίζονται με atom feeds που ακολουθούν μια υφιστάμενη χρονική ανανέωση στα RSS Reader του μυαλού σας. Χύμα η κίνηση μου, σε χείριστη ποιότητα, youtubάρεται φλασάροντας στο σύμπαν και διασκορπίζεται άμεσα σε μια λαοθάλασσα leechers και seeders στο Μεγάλο Torrent του Σύμπαντος σε ένα public tracker που καταδιώκεται αέναα από την MPAA της λογικής σας.

Το κρασί μου είναι και η αμβροσία, που διαμοιράζεται με αρχικό διαμοιρασμό χάρη σε ένα απύθμενο upload limit, δημιουργώντας απίστευτα πολλούς εν δυνάμει seeders της παραβατικότητας των σκέψεων μου.

Blueblack

Ζαλάδα. Όλα στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, γιατί πάλι είναι βράδυ. Και το μπλε φως του χρόνου καθρεφτίζεται στο ταβάνι και τα βλέφαρα σφιχτά κλειστά μα τα μάτια από μέσα τους εξακολουθούν να βλέπουν καθαρά. Βαριέμαι να ακούω τις σκέψεις μου και νοητά χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, να σιάξει, να βάλει προτεραιότητες σωστές, να βγάλει το φις από την πρίζα που γεννά τούτες τις αλλόκοτες ηλεκτρικές εκκενώσεις του εγκεφάλου μου. Αν προσπαθήσω πολύ θα κοιμηθώ και είναι φορές που είμαι μισός ξύπνιος και μισός σε ύπνο βαθύ. Είναι εκείνες τις φορές που ολισθαίνει για λίγο το μυαλό μου από την default θέση του και ξεχύνεται σε έναν οργασμό από υγρά χρώματα και κυκλικές νότες και νιώθω πως είναι όταν η βαρύτητα έχει χάσει από πάνω σου την έλξη της.

Πήδα γελοίε!

Να κοιτάς τόσο έντονα που να θολώνει το μάτι και στην κόγχη των ματιών σου να τυπώνεται για πάντα η οκνηρή απόχρωση μιας αλγεινής εντύπωσης, τα τελευταία χρώματα, τα στερνά σχήματα. Να πέφτεις και να πέφτεις από ψηλά κτίρια, ξανά και ξανά και πάλι από την αρχή και λίγο πριν σκάσεις στο έδαφος να ανοίγει ο αόριστος κύκλος και μέσα του να πήζει το χαρμάνι από πέτρα και μέταλλο και χρόνο. Είναι νωρίς; Είναι αργά; Δεν υπάρχει ώρα, σημείο αναφοράς στο χωροχρονικό συνεχές απλά δεν υφίσταται, καθώς βουλιάζεις και ενοποιείσαι στην τρύπα που ενσωματώνει τις φωνές σου με την σιωπή. Και εφόσον το timeline το επιτρέπει, η λούπα σβήνει με ένα απαλό fade to black. Και cut!