Προσοχή, σε βλέπω

Αλλόφρονες παρελαύνουν οι ναυλωμένοι εξουσιαστές παρίες. Μαστιγώνουν τις απολήξεις μας με ζήλο και ρημάζουν ασύστολα τις έξεις μας. Είναι ωσεί παρόν στις σκέψεις μας, στη στροφή που πρόκειται να πάρουμε και πίσω από τις πόρτες που θα διαβούμε. Διαβάζουν τα βιβλία μας, βλέπουν τις οικογενειακές μας στιγμές, ακούν τις συνομιλίες μας. Καταδιωκόμαστε αέναα από μία δοσίλογη λαομάζα. Παρακολουθούμαστε βλέπετε - μας βλέπουν - αυτή τη στιγμή - διαβάζουν αυτά τα λόγια ενώ γράφονται - στέκονται πίσω από τις σκιές, κρύβονται και καταδίδουν. Παρίες με παράσημα για ανδραγαθήματα και υπηρεσίες. Παρίες μιας χρήσεως σε οικογενειακή συσκευασία - μια ντουζίνα δώρο. Παρασκευάσματα μιας κοινωνίας που έμαθε να ανέχεται μόνο τον εαυτό της. Ταιρίαζοντας σε ένα άτεμπτο αμετάβλητο προφίλ στερεοτύπων γίνεσαι αόρατος από τα μάτια τους - χαμαιλεοντίζεις και επιβιώνεις στη ζούγκλα των. Γίνεσαι μέλος του συρφετού τους και βγάζεις κεραίες και αναμεταδίδεις τα τεκταινόμενα του μπροστινού σου σε μια ατελέιωτη κοχλιωτή ουρά που οδηγεί στο κενό που η κοινωνία δεν ορίζεται και οι συμβάσεις θρυψαλίζονται στην αβεβαιότητα μιας ευμετάβλητης χαοτικής διάστασης. Χανόμαστε και γινόμαστε προϊοντα της κοινωνίας μας.

Αλλότριων έπη μάχεσθαι

Άει σκόνης όχλων κεροσφόρων,
λακίζειν πάρρεσθαι έτη επί ετών {επί ετών των}
Ρέμβος ατελέσφορος σωρών σωρεία
και πάροδος ελπίδος, τέχνης ανομβρία

Τειχών η τύχη αβέβαιη
Χρήζουσα ζώση - μάρμαρου επιλυκκίδας
Στενόν, στενότατον αρμόριον οικνήδας

Λέκτωρος μώρος πάσει θνήσκου γίγνεσθαι
Σύβδηλλης απροσπέλαστης τα αίτια αμβλύνεσθαι

Όχι των όσων έσωσον
'Οχι των εν ταφιάσθέντων
Μα των δειλών την άδολη καρδίαν..

Λογικοφανής νοητικοί ψυχανεμισμοί του Εγώ

Τροπική καταιγίδα πλήττει τις σκόρπιες σκέψεις μου. Συλλογίζομαι και παραλογίζομαι. Σκοτίζομαι από ενδοεπικοινωνιακές συστροφές και αφήνομαι να παρασυρθώ σε ένα κύμα από δισύλλαβες λέξεις που καταποντίζουν το εύθραυστο άϊκιού μου.
Γίνομαι η αιτία να πεθάνουν τα χθεσινά σου λόγια. Αφιλότιμα λακτίζοντας παραπλεύρα αφουγκράζοντας την αιτία πίσω από την σιωπηλή σου αντιμετώπιση, γίνομαι χώμα που φροντίζει τις πολύπλοκες ρίζες σου και νερό που γλύφει τα αυλάκια τους.
Σκοποβολή σε όσα χρόνια απομείναν με έναν στόχο να καταρρίψω ακόμα - αδιάκοπα ασφυκτιόντας για μια ολάκερη κατακερμάτιση των εφήμερων μου θέλω. Πυρηνοκίνητος αριστερόστροφος κοχλίας παγιδεύει την ήδη θολή μου κρίση και απομακρύνομαι ολοένα και πιο γρήγορα από τον στρόβιλο της δίνης που οδηγεί στο κεντρικό μου είναι.
Σε μια στιγμιαία ηλεκτροδότηση ορισμένων εγκεφαλικών μου κυττάρων, διαχωρίζομαι από την αποσπασμένη μου προσοχή (που με στρέφει αέναα στην αφηρημένη θέαση των πραγμάτων) και αντιλαμβάνομαι την πραγματική ουσία των πραγμάτων. Ύστερα, πάλι τα ίδια.

Λαχταριστά αχνιστά σαχλαμαράκια

Παγκρεατικώς ανθυσπερμίζομαι σε διενέξεις τρίτων, αχώριστος προπομπός των ανατομικών εντύπων. Σε τέσσερις χώρους μανιακούς την όσση αποδέχομαι και σε φρεάτια αλλότρια, λάσπη και χιόνι στίβω. Με μια ανυποχώρητη καχυποψία στις διελκυνστίδες των αμοιβαδικών μας ενστάσεων, αμφίσταμαι της υποχρέωσης, εξίσταμαι της λογικής και απορώ με την θρασυδειλία των επίκαιρων εντυπώσεων.
Μερικές φορές μέσα στου μαχμουρλιού την μονοπυρήνωση, μέσα στην έξαρση των πολυφαντασμικών μας ιώσεων, ρεμβάζω απροσπέλαστος από ουσία και καταγίνομαι κεροσφόρος προδήμωνας των παράταιρων ονειρικών αποψιλώσεων. Καλλιεργώ την μέθεξη που μας προϊδεάζει σε μια ολοένα και πιο γοργή απόφαση παραδοχής την επερχόμενης ανισορροπίας. Στροβιλίζομαι αιώνια στις προπυλακισμένες μας ενστάσεις για ένα μέλλοντικό σπόρο αποδοχής σε μια ρατσιστικά κείμενη πνευματική ασθένεια. Ιάσης ανίκανη, απροσδόκητα ατελέσφορης ολκής, φολίδες φθονερές επίορκες από κλεμμένα χαμόγελα και απωλεσμένες αιτιάσεις.
Μέσα στου κουβά τον πάτο, στη γλίτσα που συναντά το πεζοδρόμιο με την άσφαλτο, στον ασβέστη που καλύπτει τις κακοτεχνίες μιας αμελητέας ορδής εργολάβων, αποσαφηνίζομαι με ευμάρεια και διασκορπίζω την γλοιώδη ουσία που χωρίζει το κρανιεγκεφαλικό μας βόρτεξ από τις αγέννητες μεγάλες ιδέες. Ερυών τα κύματα που σφίζουσιν εν τη ενώσει.

Οι πέντε αι στύσεις

Χαμόσαρκα τρεκλίζουν τα απιονισμένα πάθη τους σε μια γαλήνια διμέθεξη των ανίατων σέρκο. Βαραίνουν τα βήματα τους, μαυρίζει κι άλλο η σκιά τους, ξεγλιστρούν από την όχλη, ρεμβάζουν στις πορπές των μπρούτζινων παραθυρόφυλλων μιας προηγούμενης δεκαετίας. Αποδυναμώνουν χωροταξικά τις ελπίδες και χάνονται με πάταγο στο μάτι του κυκλώνα της ανήλιας μαρμαρυγής. Είναι μάρτυρες, είναι κύκλωπες, είναι η γεννεσιουργός αιτία των πρωινών μας δραπετεύσεων και αφήνονται να μας αφήνουν ολοένα και ταχύτερα σε μια ειρηνική επανάσταση των αισθήσεων.
Γλυκιά και αψιά η γεύση που αφήνουν στο στόμα, ρογχίζουν ακατάπαυστα στο σέβραντον της νευρικής μας απόληξης. Ροκ μονόκλ - συνδυασμός ενεργητικών κιθάρων και αβανταδόρικου μπάσσου στην ακουστική μας κοιλότητα στο ηχητικό βόρτεξ που ρουφιέται σαν σε δίνη στα γρανάζια και στους προσέσσορες του εγκεφάλου μας. Τάδε ή η δείνα σιωπή που χάνεται σκυταλίζοντας τα ντεσιμπέλ με εκρήξεις ατίθασων φωτονίων, είμαστε μια συλλογή από στερεότυπα είμαστε.

Φαντασμογέννεση

Απομακρυσμένη σύρραξη εσύ, σύνδρομο αντιδιαστολής αποσαφηνίζεσαι με μια γοητευτική ευκρίνεια στις κουρασμένες σκέψεις μου. Γίνεσαι, στέκεσαι, είσαι η αιτία που καταναλώνομαι στις ακτίνες - αυτές που καίνε και πυρπολούν τις αισθητικές μου απολήξεις. Καίομαι και τσουρουφλίζομαι, ζεματιέμαι και απορρόφω θερμότητα από την κοντινή σαν ήλιο θέρμη. Στα ρυμοτομημένα καλντερίμια του μυαλού μου γίνεσαι η άσφαλτος που στρώνεται και καλύπτει τις λογικές μου γούβες. Ανασυντάσσομαι ευθαρσώς, σαν το επόμενο μουντό πρωινό πέφτω σε μια φασματική φαντασμογέννεση από αυτές που κερνά η αποσύνθεση όταν γίνεται φαρμάκι.

Χάρτινοι ήρωες σε έναν παραλληλεπίπεδο κόσμο

Δισδιάστατα όντα εγκλοβίζονται καρέ καρέ σε κινηματογραφικές σεκάνς δράσης και αλλεπάλληλης καταδιώξης. Μερντ τετραχρωμίας σε χαρτί 120 γραμμαρίων που απεντομώνει για τα καλά τις σκέψεις. Μεγαλύτεροι από τη ζωή, ακούραστοι από τα χρόνια, μιλάτε με μπαλόνια και επικοινωνείτε με άηχα ηχητικά εφέ.
Εσείς εκεί! Χάρτινοι ήρωες που κατοικοεδρεύετε σε δεκαεξασέλιδα κασέ και μου αφαιρείτε το μυαλό λίγο λίγο - σας χρωστώ πολλά!
Σαν ζωγραφιά μπολιασμένη με υπέρμετρο σατουρέϊσιον χρωμάτων, υπερσκελίζετε την πραγματικότητα μου μέσα από ευρυγώνια καρέ. Με τον Τεν Τεν, τον Σκρουτζ, τον Αστερίξ, τον Σπάϊντερ-μαν και τα άλλα παιδιά, δρασκελίζω ένα ένα το ψυχονειρικά μονοπάτια ενός χαρτοπολτού που εξομειώνει περιπετειώδεις φαντασιώσεις καθαρής δραπέτευσης. Όχημα εκπλήξεων σε μια συμβατική αλληλουχία γεγονότων γιομάτη από κλισέ συμβάσεις - ψυχανεμίζομαι τις αντιδράσεις σας στις υπερρεαλιστικές μου αποδράσεις - ψυχοτρόπες ουσίες γίνεστε - τροφή για το παιδικό μου μυαλό.

Θετικά Αρνητικό

Φασματικά ασύμφορη διανυσματική συμφορά

Λογιδρικά άμφια ρυμοτομημένων εκπτώσεων πριονίζουν λίγο λίγο την πονεμένη μας ψυχή. Αμέτοχα λογαριάζοντας την πριοπική μας σχέση, διστάζουμε να προβούμε σε πράξεις που αμφισβητούν τον έκλυτο βίο. Κοινώς το λαϊφστάϊλ μας ορίζει να δρούμε σε ένα μιγαδικό υποσύνολο απόλυτων ακέραιων αξιών. Χαριεντίζουμε τη μέθεξη της, ζούμε στην κατάληξη της και δρούμε σαν συνένοχοι τις ντιρεκτίβες ενός ασύμφορου μορατόριουμ.
Το μέγεθος της δεν εσωκλείεται, τουναντίον διασκορπίζεται και χάνεται στο υπερδιάστημα των σκέψεων που την ορίζουν.

Mακάρια, των ημιονιγών τα ζύγια

Αμφίσταμαι στων αίνιων τη ζώση, προκύωται τε άλλιων αμβλώσει
Εις μάτην δήθεν έρρεσθαι τε Λιώρρειων τη φάρα
Δι' όκων ρει όνεσθαι εις έτη τετρακόσσια

Καίριον γάμμα Ελληνικόν, αλλότριων δήω έλλειπων
Ας έχουσιν τέρψιν οι τέλωνες σε όσα αυτοί ζητώσιν (δις)

Μακαρίζεσθαι ώτα - Αναγκαλίωση πρώτα
Εις άρριων αμβλύνουσι σε τέρρει μέρη Ιώτα

Τεκμαρτόν ουν το γίγνεσθαι, ενάερον το Λώττι
Απύθμενο, βάθος, μερικών, χιλίων, δέκαπόδων...

Τα φιμέ κολυμπηθρόξυλα της ανοικειοθελής πορπής

Φετιχιστική απόσχιση απωλεσμένων άρτιφακτς μιας εικονικής πραγματικότητας, έρχονται σε άμεση εννοιολογική αντιδιαστολή με την πτητική μας έξη. Διασκορπισμένα ρινίσματα πλίθινης ηθικής που αποσπασματικά εγκαθιδρούν την όση, φαφλατίζουν αέναα το γοερό μας παρόν. Μέσα σε μια ρομβοειδή πισίνα αίμα και θειάφι ανακατεύονται σε ένα αποκρουστικό γαρνίρισμα τρόμου.

Μυαλωμένος Αυνανισμός

Ατροφικά λιμαίνοντας το οπιόσπορο της ευμάρειας, διακτινίζονται τούφες τούφες οι ελπίδες κορεσμού της απώλειας. Άνθρωποι πιο δίπλα -παντού ανθρωπίλα και οστοσαρκώματα- να αναπνέουν από ανελαστικά βράγχια με την χθεσινή αναπνοή τους. Στείρες φορφολώδεις κατρίνες αναταράσσουν την ανίερη ισορροπία της φύσης ενώ από πολύ μακρυά {κοίτα!} ο ορίζοντας μεταλλάσσει τα χρώματα του με ένα ξαφνικό σιφτ στον χρωματικό κύκλο και κάνει την ίριδα μου να αλλάξει όγκο και δομή.
Χωρίς περαιτέρω προειδοποίηση η κυκλοδομή των ανοσιουργημάτων αποσπάται με βία και ενισχύει τον μοχλό της λογικής μου που αναμοχλεύει με περίσσια ευκολία τον τιτάνιο βράχο της. Στέκω ασυμμέτοχος, εικονικά διακείμενος, απρόσιτα αόρατος, λεκτικά ελλειπής σε μία ανόσια σύμπραξη σκοταδιού και φωτός στην στιγμή ανάμεσα στην αστραπή και την σκιά της.
Απρόθυμα στην αρχή, διακατέχομαι από απανωτούς κυκλοθυμικούς αναδραματισμούς, συνέπεια της σύνθλιψης της σφαιρικής δομής του υπερπλανητικού μου σύμπαντος. Τιράζ αγκομαχητών - Ράστερ δηθενισμού σε μια φάσιον-βίκτιμ προσέγγιση στα κοινωνικά υποθέ(μα)τα.

Ρημαδοχώρος λεπροκανούμενος αορτικώς εξασφαιρίζοντας

Σχετικά με τον αντικειμενοστραφή ισολογισμό της εξαπτέρωσης:
Κάποτε μάζευα τυροπιτόσκονες στης σοσοράδας το ικρύωμα, με μία ανώφελη λουφοκηδεία περονόσπορου έλουζα την επί χρήμασσοι τυμβονυμία μου. Λικνιζόμενος στο έσαστραι, ραβουλιάζω την ανία μενικοίζοντας τα σπάργανα των. Ρόγχοι ρηχοί και ήχοι χειλικοί που ασημοσκονίζουν το εράνιον, δραπετεύουν λαίμαργα πισινίζοντας λιάκατα στα αγράμπελα. Ρούθουνας της νιότης μου, λουναπάρκ κυράσφερου το ριόνι της κιότας από το περιπτέρι του άσπερου. Σαγανάκι μαρινάτο μανιτάρι στο παρκάκι της εμβληματικής απουσίας για το τεχνολογικό αστεοκαφάκιασμα. Κράμπελ στρικιότης πριονωτής φιοδερδικής απύθμενης λεβεντόδενδρης και σιαβανιμένης λιλιπούπολης. Έσασθαι στα ερμάρια της απόκοτης λογιβριδικής μας.

Πρώτη μέρα αυτού του χρόνου

Συστηματική προοδευτική απόπλεξη οριζόντια σκαναρισμένων πιξελωτών γραμμών σε ένα αέναο κύμα σάρωσης τηλεοπτικών σημάτων. Αφρώδης οίνος μπαμπαλίζει στα κολωνάτα ποτήρια μας, τοξικώνει τις αισθήσεις και η λογοδιάρροια πήρε πάλι μορφή μομφής. Χρησιμοποιημένες σύριγγες με νερό και αέρα, ανακυκλωμένες και ανακατωμένες. Επιστημονική εξήγηση δεν υπάρχει, υπό το βάρος των απολύσεων, ο επαγγελματικός τομέας της ζωής μου διέρχεται άλλη μια κρίση.