Φορμαλδεϋδη για τον ευπατρίδη

Δρασκελίζοντας τις εφηβικές μου ονειρώξεις που πνίγονται μέσα στα καλάθια της εμπιστοσύνης, απογειώνονται οι επιφυλάξεις που τρέφουν αλλότινοι άνθρωποι σε αλλότινες εποχές για το άτομο μου. Λαβύρινθος σκέψεων ο κουρασμένος μου εγκέφαλος, αποκοιμιέται στην ονειροχώρα, μακρυά από τις κοινωνικές επιπλήξεις των διαρθρωτικών αναδιοργανώσεων. Διαμαρτυρόμενος για την σημαντική αυτή απώλεια, στέκομαι προβληματισμένος από τον απίστευτο φαρισαϊσμό που διακατέχει τα θέλω μου.
Ο χρόνος κτυπάει ανελέητα, αντίστροφα μετρώντας σπέρνει τον πανικό στο χωροχρονικό μου συνεχές και διαστρεβλώνει την φυσική μου υπόσταση γερνώντας μου το DNA μέσα από αλλέπαλληλες χημικές αντιδράσεις. Είναι θέμα χρόνου η εσωστρέφεια των φορμαλιστικών μου επαναστάσεων να οδηγήσει στην πλήρη αποσταθεροποίηση των υποτυπωδών αποφάσεων μου γύρω από το θέμα που μας απασχολεί. Διακέιμενος αρνητικά των όποιων επιπτώσεων, παραμένω ουραγός των επιθυμιών και αποβλέψεών μου, στροβιλίζοντας ακατάπαυστα το λίκνο των Αντικυθήρων σε μια μάταιη προσπάθεια να παγώσω την φλόγα που καίει στην κόλαση μου.
Συρρικνώνοντας σημαντικά την χωρητικότητα των υπέργειων γεωφυλακίων μου, σιγουρεύω αν θέλετε, την ελπιδοφόρα προέλαση των αντικοινωνικών ρευμάτων που επιβουλεύονται τη νοημοσύνη μου.

Αέναο Ψυχολογικό Κροκοντελούξ

Μαύρα λέπρεκον κυκλοφορούν ανάμεσα μας, στις πλατείες, στούς δρόμους, στα μαγαζιά και στα σπίτια μας. Μυρηκάζουν τις ανάγκες μας, οσμίζονται τις ορέξεις μας, σπρώχνουν το αίμα μας να κυκλοφορεί πιο γρήγορα, αποδυναμώνουν τη λογική σε μια έξαρση βίαιων ενστίκτων. Με αναγκάζουν να κάνω φοβερά πράγματα - δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Είναι η δύναμη τους φοβερή και μας εξουσιάζει - όλοι έχουμε αδυναμίες και αυτά τα άτιμα μπασταρδάκια το εκμεταλλεύονται.
Προχθές, η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Αποφάσισα λοιπόν, να κάνω κάτι γι' αυτό: Χαμήλωσα την μουσική στο ελάχιστο, έκλεισα τα φώτα και έσφιξα τον σύρτη. Ξάπλωσα στον καναπέ και με σκόρπιες σκέψεις αποκοιμήθηκα σε ένα νηφάλιο ύπνο. Στο όνειρό μου εμφανίστηκαν σε συγκρούσεις φωτός με το σκοτάδι, ένα μικρό και ένα πιο στρουμπουλό και άγριο από δαύτα.
Τα ρώτησα γιατί με παρενοχλούν, γιατί μου κάνουν τη ζωή δύσκολη, γιατί δε μ' αφήνουν σε ησυχία και γεμίζουν το μυαλό μου με αλλόκοτες σκέψεις. Το στρουμπουλό απόρησε, δεν περίμενε ότι θα τους απήυθυνα τον λόγο - δεν ήξεραν ότι μπορούσα να τα δω. Το μικρό, με φωνή δυσανάλογη για το μποϊ του, μου απάντησε με το εξευγενισμένο ύφος που συναντά κανείς από τους ακαδημαϊκους λόγιους:
"Φίλε μου, εσύ και μεις είμαστε ένα. Η ουσία των πραγμάτων μας έστειλε -ρηξικέληυθους- σε μία εξορία που δε σου εύχομαι ποτέ να προϋπαντήσεις. Στο κατώφλι που ενώνει τους δύο κόσμους μας, εμείς και συ γινόμαστε πάλι ένα, ελεύθεροι και συνάμα δέσμιοι των κοινωνικών στάτους κβο που επινοήθηκαν για να μας σιωπήσουν. Αποστασιοποιημένοι καθώς είσαστε από τις θέλξεις, βαθιά βυθισμένοι στον ύπνο της ηθικής και της δικαιοσύνης - {παραμύθια για μεγάλα παιδιά} - χρειάζεστε εμάς, τα χωρισμένα στη γέννα αδέλφια σας, να σας οδηγούμε στο δρόμο που θέλετε αλλά είστε ανίκανοι από μόνοι σας να διαβείτε. Από την πλευρά μας, εσείς γίνεστε τροχοπέδη στα όνειρα μας και τις επιδιώξεις μας - είστε η σκοτεινή ύλη που αφαιρεί μυικό ιστό από τις ελπίδες και τα όνειρα μας."
Με αυτά τα λόγια, χάθηκαν κάτω από ένα ουράνιο τόξο χρωμάτων που έφτυσε μια σκοτοδίνη και εγώ έπαψα να αναρωτιέμαι ποιός είμαι και τι κάνω. Κάθε φορά που οι σκέψεις μου πέρνουν ανάστροφη πορεία, νοητά βλέπω τα δύο μαύρα λέπρεκον που με προστατεύουν αέναα από την κλισέ ηθικοπλαστική λογική μου.

Χόρορ Βάκουι

Έλα, ας μιλήσουμε λίγο για το κενό. Ένας διάλογος που περιλαμβάνει έναν ακροατή με μια διάτριτη αποστρέφεια για τα κοινωνικά υποστρώματα στα οποία ο ίδιος λαμβάνει μέρος. Κενό, απόλυτο κενό με μια κενότητα που δεν ορίζεται εύκολα. Για την ακρίβεια καθόλου. Πλήρης ανυπαρξία είναι το κενό και ολόγυρα του εσύ να στροβιλίζεσαι αδιάκοπα, εννοιολογικός δορυφόρος, εσύ που το ορίζεις μέσα στον κυκλώνα των παραισθήσεων σου. Διαδραματίζεις πρωταγωνιστικό ρόλο και γω πιο πέρα, κομπάρσος, συμπληρώνω το κενό. Φώτα και εκρήξεις χρώματος, παγωμένες μετοχές και φαρμακερές εκφάνσεις δολίων εκδουλεύσεων, εσύ, αμετροεπής συνήγορος να διακτινίζεσαι στα βάκουι ενώ εμένα να με γεμίζει τρόμο - ο φόβος του κενού. Κι εσύ να διατυμπανίζεις την παρουσία του κι εγώ να αποτραβιέμαι ολοένα πιο μακρυά από την ουσία του, αν και είναι αδύνατο να αποστασιωθώ, στο τέλος είναι θέμα χρόνου να καταβροχθισθώ από το απέραντο και σιωπηλό κενό. Χόρορ Βάκουι!

Εθνική εορτή

Σμήνη ελικοφόρα συνταράσουν τους βραδυνούς ουρανούς σε μια πλατεία από μεσόκοπους κυρίες και κύριους που παρακολουθούν τα καμάρια τους που κάνουν πατινάζ στην παγωμένη λίμνη. Δίπλα και δυτικά ορθώνεται απειλητικά η σκιά του βουνού, ενώ η θάλασσα σκοτεινή και κρύα παφλάζει στα βορειανατολικά - κανείς δεν κάνει μπάνιο αυτή την εποχή.
Θραυστικές στρατιωτικές ασκήσεις καμαρωτά σκίζουν τον ουρανό μες στα μαύρα πέπλα προωθητικών αερίων, οι πατριώτες βουλώνουν τα αυτιά τους [εκκωφαντικός θόρυβος] και τα λάβαρα κυματίζουν αμέριμνα από τις ρατσιστικές διαθέσεις των κατόχων τους. Είναι μέρες που η σιωπή δεν αποδίδει. Είναι μέρες που η φασαρία δεν καλμώνει τα πλήθη που γεμίζουν τις εξέδρες για την παρέλαση. Λόγια και παράτες, ένδοξο το παρελθόν και οπλάκια για στρατόκαβλους που εξασφαλίζουν το μέλλον, αλλά να! --> Οι μαθητές και οι μαθήτριες παρελαύνουν και αυτοί σε νεοφασιστικό σχηματισμό χαιρετώντας στις εξέδρες τα ιερά και τα όσια - τα έθιμα και τις παραδόσεις μας. Δεν πειράζει, θα μας περάσει σύντομα - άλλη μια εθνικιστική εορτή.

Αντάϊτλντ

Θεληματικά ζυγίζοντας τα πρέπει και τα θέλω των συναισθηματικών μας απολήξεων, νευρικά διαταράσσουμε τις όποιες ισορροπίες. Χαμένες για έτη στα συνόδινα τους συρτάρια, κρύβονται οι πιστοποιήσεις των ηλεκτρικών μας παρορμήσεων, σαν μια μισοαδειανή betamax κασσέτα που δεν έχεις που να την παίξεις.

Είκοσι Βλογιοκομμένα Αγγουράκια

Μιλούν για αστέρια μακρυνά - χαμένα στο θωλό φακό αποσυρμένων τηλεσκοπίων, στο νοσηρό μυαλό συνταξιούχων αστρονόμων, στα χιλιάδες ακυρωμένα διαστημικά ταξίδια απελπισμένων αστροναυτών. Δέκα-δέκα αποσύρρονται από τα ράφια, σκονισμένα με ξεθωριασμένα χρώματα, απούλητα και αγνοημένα τα μπασταρδεμένα όνειρα τους.
Στην κοσμική συναστρία εθελοντικών πορπών και μαύρων τρυπών, στην ζεύξη των αλλόκοτων επιδιώξεων τους, στο ριπάρισμα της αυτιστικής τους ομοιογένειας, καθίστασαι μάρτυρας βουβός, ατελέσφορος τελεστής των προδεδικασμένων γεγονότων.
Αποφεύγεις την αντιπαράθεση, χωμένος βαθιά στην επίφαση των πράξεων σου που μοιάζουν ξεπατικοσούρα από χλιαρές αναμοχλεύσεις περασμένων κλισέ. Χίλιες χιλιάδες μπουκαπόρτες και κεραυνοί της Βρέστης, θα σε διαλύσω όπως οι αμφιβολίες τον {απύθμενο είναι η αλήθεια} έρωτα του πρωτοετή ομογενή!

Το Αιδοίο και το Aids

Συρφετός συσχετισμών εκτοπλασματικών ανατροπών αποσκοπεί στην ατέρμονη έκλυση οιστρογόνων στον κόλπο της γυναικείας περπιτομής. Σίγουρη η σιωπή, διακυβεύει την ευκρίνεια των ατροφικών ρώτρων με τον ίδιο τρόπο που ο αγέρας κυματίζει μια ξένη σημαία στο δικό μας κρατίδιο λογικής.
Είναι θέμα χρόνου να οδηγηθούμε στα σημάδια της ζωής, μέσα από την συνένωση των δύο ανταγωνιστικών σπόρων της ζωής. Είναι θέμα χώρου να αναδειχθεί η νίκη σε αποτέλεσμα 6480 ωρών. Μακρυά από την σκόνη και τα θράψαλα, κάπου ενδιάμεσα της παράνοιας και της εκλογίκευσης των βασικών συστατικών της ζώσης, ανακοχλάζει μια αστείρευτη ουσία που αποτελεί το βασικό ματζούνι για την παρασκευή της ζωής.
Το σεξ είναι συνένωσης κατάποση φαντασιώσεων, χημικές αλληλεπιδράσεις εννοιολογικών εσχατολογικών κορεσμών ενός περίεργου νου, είναι η πυρηνική βόμβα λογικής, το κατάπλασμα που οδηγεί στην διάβρωση και στην έκπτωση της ζωής σε μια διάσπαση κορυφώσεων διασπαρμένο σε μερικές στιγμές.
Μυρηκάζοντας τις ασυνέπειες, αδιάσειστα προσκείμενος στην υπόσταση των εντυπώσεων, αποσκοπώ στην εκτόνωση του αλόγιστου κενού - διάκειμαι ανυπεράσπιστος σε μια θάλασσα χυμώσεων - υφίσταμαι και αμφίσταμαι - χωρίζω το οικείο από το αλλότινο - διαμοιράζω ισόποσα την απόσταση που χωρίζει τον εαυτό μου από εμένα.

Ένα ροπτροσκόπιο για τον λόκα

Είναι πιθανόν κάποιοι να παρεξηγηθούν από τα λεγόμενα μου, τα οποία σημειωτέον διανθίζονται από τιμίες προθέσεις και ας είσθε λόκες. Και τι θέλω να πω:
Τριαντά οκτώ ώρες ελαίωνε τον όκι - μήπως ελπίδα σωτηρίας πάραύτα αποσκοπούσε; Σε όσες μύριες ενάρξεις συμπόσεων και αν παρευρέθει, αδυνατούσε να ακτινοσκοπήσει την συνάφεια τους. Θέλετε πανικός, θέλετε μοίρα, η δυνατότητα που του παρείχε το σύστημα ήτο υποβαθμισμένη. Ένορκος βρέθηκε για τα δικά του ψήγματα, παρά την όποια αντίσταση προέβαλε η επάρκεια των νοσηρών του προσμίξεων. Είναι άσχημο να είσαι λόκας, σε μια βάρκα τεθλασμένη στον ορίζοντα χαμένη και στους τέσσερους ορίζοντους σκορπισμένη.
Ριγωτή κτένα έφθειρε το λιγδιασμένο του λογοπαίγνιο για την χήρα και τον ορφανό, αυτό που πάντοτε έκλεβε ένα χαμόγελο στις κηδείες, αυτό που πάντοτε προϋπόθετε μια αδυναμία ασφυξίας στην χαλαρωμένη από ευφράδεια δημαρχιακής λογοδιάρροιας, συνουσία.
Σπέκτρουμ αλαφροϊσκιωτων διαστρεβλώσεων αποδυναμώνει το κονσένσους των αισθήσεων. Είναι άτιμο να ισχυρίζεσαι πως γνωρίζεις τις συχνότητες μιας αέναης διαστροφολογικής συνήθειας που επιφέρει το μεταχειρισμένο ροπτροσκόπιο ενός λόκα.

Σου[ρεάλ] Σφηνάkey

Ινισιαλίζοντας την πλαστική εκτόξευση των φορμαλιστικών μου εμπνεύσεων, παραπαίω γωνιακά κείμενος στο κατώι των στραγγαλισμένων εξάρσεων. Είναι και δεν είναι σίγουρο πως θα διαπομπευτεί η λουμπρικάτη μου ανέχεια στο βωμό της συσσωρευμένης απόπλευσης.

Νο Μαόνι για την Ναόμι

Αρκετές φορές, συλλογιζόμενος την ευρεία συνισταμένη που εκπορεύτηκε από τα ταμεία της ανεργίας μας, από εμάς για μας, δεν μπορώ παρά να αφουγκράζομαι τις εσωτερικές μου παμπάλαιες στίξεις. Εκεί που η οικονομία του θέματος απαντάται με στοιχειώδη καρτεσιανή λογική, εκεί που η παρουσία του χρήματος είναι καταλύτης επιπτώσεων, δράτονται δόκτωρες με δόρατα από εξέλ σεντόνια και κιτς παρουσιάσεις ημιτελών πιτών.
Στην πασαρέλα των επιδείξεων που προβάλει αέναα το φάσιον τιβί στα σαλέ των κυριλέ ξενοδοχείων, ατενίζω τη σοκολατί Ναόμι με ένα εμπριμέ σεντόνι που αφήνει ακάλυπτα τα στήθια. Δεν μπορώ παρά να αναλογίζομαι την εκκωφαντική διάσπαση του ατόμου σε θερμοπυρηνικά μονωμένα τεράστια δωμάτια με τύπους καλυμένους με στολές αμίαντου, σαν σε κλίβανο πιεστηρίου. Δεν μπορώ παρά να υπεισέρχομαι σε καταιγιστικές λεπτομέρειες, τέτοιες που προσέχεις μόνο στην ανάπαυλα ενός τάλεντ σόου.
Το φλικάρισμα του μόνιτορ δραστηριοποιεί έντονα την ψυχοσύνθεση του ατόμου που βρίσκεται αντιμέτωπο με την λίμπιντο που πλασάρει η τηλεοπτική μας ανορεξία. Σε αυτή την περιοχή -ανάμεσα στις λέξεις- είμαστε μονάχοι.

Διαστημικές Παραπομπέυσεις Ιονιστικών Εκλάμψεων (Διζ Πιπολ)

Τυχάρπαστα διαιωνίζοντας την ουλή που απέκτησε η συνάφεια του Αετού, διακόπτωντας κάθε ικμάδα σωτηρίας η συνομωσία των παγανιστών έχει ξεκινήσει. Ντουρβουτζάς μεγάλος έμελλε να γίνει και αχός βαθύς ακούστηκε και όλα αυτά πριν της μία. Είναι πιθανόν να έχεις ταλαιπωρηθεί πολλές φορές από την ημιδιαφάνεια των ονειρικών πέπλων. Είναι δυνατόν να ασπάζεσαι τις ευπροσήγορες εντάσεις ενός νιχιλιστικού πεπρωμένου.
Ατέρμονα διατυμπανίζοντας τις φαντασιακές επιλογές ενός απύθμενου νου, αποσπασματικά ενστερνιζόμενος τις κυκλικές απαλλαγές, η διαδικασία αφαίμαξης θα μας πάρει λίγη ώρα.
Θυμηθείτε τον εαυτό σας στη θάλασσα, να βυθίζεται σε μια αγκαλιά γαλάζιου. Ολόγυρα σας φασαρία, παφλασμός από καρβουνικά όντα με παραπλήσια χαρακτηριστικά. Την προσομοίωση αυτή δεν θα την αντέξω, στο πανηγύρι αυτό στέκομαι απέξω. Διζ πίπολ αρ ίντιοτς.

Μόλωπες στους πρόποδες

Τεσσαρακοντίζοντας την αστυνόμευση της, συντήκομαι διατηρώντας το σπορτίβ ύφος μου. Λογομαχώ για να εκλιπαρώ τον έλκοτα - κερατοφέρνομαι για να έχω μύρια όσα τούτη η γης προσφέρει. Είναι αναπόφευκτο να συντριμίζω τα ώκα και να προσεταιρίζομαι τα μελανζέ λακάκια στα τασάκια. Υγιής δεν είμαι, ευπροσήγορος ουδέν, μακαρίζω τα τριάστε σε φαντεζί απόπειρες υποκριτικής ασυννενοησίας. Είμαι κρεμασμένος στο μπαλκόνι και έξω πυκνό σκοτάδι, το φώς της βεράντας απεμπολώ με ματόκυαλα φιμέ που μετριάζουν την έλξη του λευκού φωτός. Κέρινα απολείματα στα ρεσώ των βραδυνών αναζητήσεων, οίνινοι φελλοί απαρτίζουν τις χαμένες μας νύχτες, λυπημένους θα έρθει να μας προϋπαντήσει η αυγή με μόλωπες (στους πρόποδες) μιας ορεινής σκοτεινής συνωμοσίας.

Η Ωδή στον Κυκλοθάμωνα

Παρισσία και τόλμη χρειάζεται. Δοσολογία ικανή να αποτρέψει την εκ περιτροπής σοφιστία, μιας εικασίας που αποπαίρνει κάθε είδους λογική απόσταξη σε ένα μείγμα από χυλό και ασβέστη στην ονειροδιάβαση των εντυπωσιακών εκφάνσεων της συνεχούς ηλεκτροδότησης του εγκεφαλικού λοβού. Πατέρνες επαναλαμβάνονται στα χαωτικά κύματα της νευραλγίας ενώ οι ιδέες μετουσιώνονται σε μια ακραιφνή συνάντηση του οιστρογόνου με τις εκάστοτε επιθυμίες. Σημαδιακή πρωτοπορία μιας επικής διείσδυσης στον βλεννογόνο οϋκανθο της διαδραστικής χλέβης.
Σεναριακό εύρημα στη σιωπηλή συνύπαρξη σέκτων και φατριών πολυπλυθησμικών παραστάσεων. Η στρογγυλοποίηση των αποσχίσεων και η βραδύκαυστη λογική της αμαρτίας, συνυφάνει επιπόλαια την ασύστολη επιφάνεια που αποσχίζεται από μια σχεδόν ευλαβική αποστροφή στα κοινά.
Φανταστείτε την χώρα των νεκρών, σε μια διάσπαση ονειρική που επιφέρει τις απώλειες των ζωντανών στην στρατόσφαιρα της λογικής που διαποτίζεται από την εκάστοτε ευμάρεια των ηθών. Η τέρψη όλων αυτών, επέρχεται με την κατάποση του ανιατού δυσθεώρατου, του μικρού - μεγάλου Όμικρον. Συνδυασμός πορπής και αγκράφας, σύμπραξη υφής και μάζας σε μια σχετική υλοτομία των ελπίδων που συστρέφονται γύρω από μια ανεπαρκή αύρα.
Λαιμόκοψη που σιγοτρίζει από συστολή αιτιάσεων δοσμένων με μια ιατρική σημειολογία στα προτεκτοράτα των παραισθήσεων είναι τούτη η ωδή.

Διαστημικά Σκάφανδρα πλοίων που πήγαν αύτανδρα

Στριφογυρνώντας ολημερίς σε τροχία στους άνω δακτύλιους του Κρόνου, οι σκέψεις απογειώνουν τις αισθήσεις. Εκεί κείτονται ολότελα παρατημένα, στη σιωπή του κενού, τα κουφάρια της προηγούμενης χρονιάς διαστημικών εξερευνήσεων που δεν έμελλέ να έχουν μέλλον. Είναι ακριβά συντρίμμια, είναι πανάκριβα ανθρώπινα λείματα αυτά που αιωρούνται έτσι άσκοπα στο αέναο αέριο που αιχμαλωτίστηκε στην τροχιά. Η φυσική μετακίνηση μέσω προωθητικών αερίων σε μια γραμμική πορεία που το τέσσερα διαδέχεται το τρία, είναι πασέ. Στον αυλόγυρο των κυκλοθυμικών μας εξάρσεων ως γένος, φανταχτερά θρίψαλα αναμεμειγμένα ανοικιοθελώς με ανθρώπινες ύλες, μένουν να υπενθυμίζουν πως η κατάκτηση της γνώσης είναι μια πορεία που απαιτεί εμπειρία.

Διαδραστικός Δρασκελισμός Δρυοκολάπτη

Δράση και ανάδραση. Παύση και Ανάπαυση, σε μια προκαθορισμένη πορεία, σε μια βατή κοινωνία. Με τα θέλω και τα πρέπει ζυγισμένα σε μια αστείρευτη όψη που οδηγεί στην αποτελματωμένη κοινωνική προέκταση που συνορεύει με την ηττοπάθεια. Κάποιες φορές, έστω και σε απειροελάχιστο χρόνο dt (ντετέ), διαδραματίζονται φαιδρές υποψίες μακαρίζοντας τα ατέρμονα πάθη μιας ούτως ή άλλως φανφαρώδους και τρέντυ κοινωνίας.
Είναι ο ευτελισμός της ανθρώπινης δραστηριότητας μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δεδομένων που δύσκολα αποσαφηνίζονται στο στάτους κβο της πραγματικότητας; Είναι ο μετέωρος βηματισμός ανάμεσα στην εξατομίκευση και την ενσωμάτωση στη λαόμαζα, μια λειτουργία που δρα υπέρ η κατά του κοινωνικού περίγυρου; Υπάρχει αλήθεια κάποια φιλοσοφική διεύρυνση των άνωθεν ισχυρισμών που να μεταφράζεται αυτόματα σε μια απροβλημάτιστη λύση της ανίσωσης της ζωής;
Τέλος, ο δρασκελισμός του δρυοκολάπτη συσχετίζεται έμμεσα με την φαινομενολογία και την ίντριγκα του δεύτερου κύκλου της παράστασης της Θείας Κωμωδίας. Και όλα αυτά ενώ στέκεις αμέτοχος, αμήχανα διαβάζοντας την παράγραφο που κάποιος έγραψε χωρίς να αναρωτηθεί την πραγματική συνέπεια της ασυνέπειας του...

Ονειρώξεων Εσχατοπρίγκηπας

Βαθιά βαθιά μες στων ονείρων την σφίξη, πίσω από το cerebral cortex του ταλαίπωρου νου, κυβερνά για άλλη μια φορά ο διαρκής και παταγώδης βασιλιάς της μελαγχολίας. Είναι στη φαιά ουσία εμποτισμένος, βάρβαρος και οργισμένος, διαφεντεύει κάθε μας σκέψη και στον ύπνο έρχεται σαν αυλητής, σαν προεστός σε ονειρικό χορό μεγάλο όσο το δωμάτιο μουσικής του Βασιλιά.
Αυτές τις νύχτες γίνεται πιο δύσκολο να τον δεις, φεύγει στα χαμένα, συλλαμβάνεται στην άκρη της ματιάς μας, μόνο με τα πιο ουδέτερα χρώματα, μόνο στις πιο οξυδερκείς και παρατηρητικές μας σκέψεις. Κάποιοι αμ-φιβάλλουν ακόμα και για την ύπαρξη του, ακόμα και το ποιμνίο του δρα σαν σε ξέφραγο αμπέλι - ο Βασιλιάς πέθανε;
Στην σιγαλιά της νύχτας ακούγεται το θρόϊσμα των εντολών του, με φωνή που μοιάζει με ορθωμένο στάχυ, πολλές φορές γίνοντας αυτήκοος μάρτυρας της ύπαρξης του. Ναι. Είναι εκεί και βασιλεύει στον ύπνο και όταν ξυπνάς τον ξέχασες αμέσως, όμως υπάρχει (και θα υπάρχει), ο Βασιλιάς που έχασε το ποιμνιό του, ο Βασιλιάς που ακούει στο όνομα του και ας το ξέχασαν κι αυτό οι πιστοί του. Σε μια αμετροεπή αέναη σύγκρουση εγκεφαλικών φλοιών, θα τον βρεις ανάμεσα στα ημισφαίρια του μυαλού σου να σιγοκελαηδάει παλιές παράξενες μελωδίες, χαμηλές και χαμένες όσο ένα σκοτεινό Κυριακάτικο πρωινό.

Mars Iπποφόρος Κερατόσπορος

Τρενοκοιτάζοντας τις αέναες περιπτύξεις εγκωμιαστικών συνεπειών, διαφεύγω της αφάνειας που κατακυριεύει τις αισθησιακές απολήξεις μου. Μερικές φορές η αυθυποβολή των αποσπασματικών ενστάσεων οδηγεί στην απειλητική αγοραπωλησία ονείρων και ιδεών που απαγορεύει την έναρξη σοβαροφανούς απώλειας. Κλείνοντας, θα ήθελα να προσθέσω πως η διαμαρτυρία οδηγεί συχνά - πυκνά στο κατώφλι της σιωπής, εκείνης που διαδραματίζει με περίσσιο θάρρος στην οροφή των αληθινών συναισθημάτων. Καρδιοχτύπια συνεχόμενα, αποσπούν και διασπούν το κενό της λεγόμενης ύπαρξης, ό,τι και να κάνουμε το παρελθόν έχει επέλθει και το μέλλον είναι εγνωσμένο και αλλότινα προετοιμασμένο. Σαν από τσόντα προσκολλούμαστε, αγνοώντας την ουσία, εκείνη που μας οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα για τα προγενέστερα λάθη μας. Ναι, είναι αλήθεια, διάγουμε εύθυμον βίο ανάμεσα σε κλικς και κουμπάκια στη συνεχόμενη τηλεειδοποίηση των νέων μας ηλεκτρονικών μηνυμάτων (που σημειωτέον, είναι σπαμ). Σπαμ και στα μούτρα σου.

Τυρόσπερμα

Αγχωμένα διασχίζοντας το τρόμο της ρυμοτομίας μιας ατσούμπαλης αστυφοβίας, συνοφρυόνομαι σαν από ένστικτο συρροής αλφαβητικών εξάρσεων αμφισβητούμενης αξίας. Γλόμποι παντού, ακόμα και στο πάτωμα, μα δεν ανάβουν, λογική δεν συνάδουν και απομακρύνομαι. Φέηντ ιν στο δωμάτιο αποκαλύπτοντας με φρίκη πως δεν έχω που να μείνω, πώς δεν έχω, πού να μείνω; Στραβοκοιτώντας την κοπέλα πίσω από το χέλπντεσκ που σκαρφίζεται δικαιολογίες απόκρυψης της αδιαφορίας - γενικό φαινόμενο με τραβηγμένα τα μαλλια η απάντηση θα ήτο θετική. Ισονομία μαθηματικών πράξεων, θεωρήματα της διδαχής μας απόρροιες ενός τετράγωνου μυαλού αποσχίζονται από τον φλοιό της φαιάς της Αφαίας. Ο Ήλιος αν και φωτεινός, κατηγορείται για τη δημιουργία των σκιών που παρατηρούνται πίσω από τις γωνίες, εκεί που σε βρίσκω, στην άκρη μιας πρότασης, στις αμυγδαλές του υποσυνείδητου, στο σιάδι ενός ρέματος που δεν ρέει (για λίγο). Τυρόσπερμα.

Θερμοπυρηνικό Απόβλημα Χρόνου Παρακείμενου Αοιδός

Σε μια σύναξη φωτός, μακρυά στον ορίζοντα της συναστριακής μας απόληξης διασκευάζονται τα αδιαφανή μας πέπλα. Είν η απάντηση της, το ράμα στη πληγή που έγιανε. Σχεδόν χωρίς απλότητα κρεσέντου φλογοβόλου η άλμη, διοχετεύεται στην ελπίδα του στεφανιού της νίκης. Λοιπόν, δήθεν η εξώπορτα έχει εναλλακτική λύση. Λοιπόν, δήθεν η κερκόπορτα, ανοίγει και κλείνει. Προς τα έξω ή προς τα μέσα καθώς έρχεσαι απομακρύνεσαι χωρίς σημεία στίξης - κάθε κίνηση μια εικόνα. Λιμαίνοντας τη σοβαρότητα που ακμάζει από την εγκαθίδρυση των προβληματικών μας συναισθημάτων, αποσχίζεσαι από το συγκαιριακό μας είναι. Σαν σαϊτα ενός κιόχλη δωδεκάχρονου, η φαγούρα σκανδαλίζει στον βολβό της δεκαετίας του ογδόντα - Μα κη τος. Ήρθε η φωνή από τον πέρα κάμπο και είπε, ώρα να πάμε κατά κει - είναι καλύτερα, μα και απεριόριστα πιο κρύα. Η καρδιά είναι όπλο, η στιγμή που αφουγκράζει την άλμη της θάλασσας, του Αιγαίου, τα νησιά που βρέχονται - που λατρεύουμε. Μεταφράζοντας την απειρία μου σε έργο-χοίρων ασταμάτητα μπιτάκια αναβοσβήνουν στους νευρώνες της διαδικτυακής μας αποκερμάτησης. Σείρε φέρε το λάχανο από τον λαχανόκηπο, θα το χρειαστούμε το Σάββατοκύριακο. Τσιριχτά παίζοντας σκραμπλ, φερόμενος ως υποψήφιος ληστής της ευμάρειας των πολλών, διατίθεμαι να βοηθήσω - λείπει το κάππα. Κάποτε θα διαβάζονται φωναχτά τούτα τα λόγια με μια αντίχηση στην απόκοσμη θολούρα της αδιαπραγμάτευτα αμφισβητούμενης ύπαρξης μας. Κι όποταν ανεβάζοντας ηλεκτρονικά αυτή τη συλλογή λέξεων στην μπλογκόσφερα της ονειρικής αδιαφορίας μας, ελπίζοντας σε απογραφή προσκείμενη στα κρουστά μιας μεγάλης ορχήστρας, αντίκειμαι στο ρεύμα.