Πουγκί κρέατος και αίματος

Φυγοκεντρίζομαι σε αντιδιαστολή με τα αδιάφορα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στον αέρα που με περιβάλλει. Σε ελεύθερη πτώση κατακερματίζομαι, χρηματοοικονομικούς όρους ενστερνίζομαι, μια πραγματικότητα που διαφεύγει και αποφεύγει να αποθανατίσει την μορφή μου. Βαρετό τύμπανο με ξεκουφαίνει, μιας χλιαρής ορχήστρας παραμένω ο ξεκούρδιστος, ο κακόφωνος οδηγός. Κι αν θα με βρείτε να χτυπώ ολοένα και πιο δυνατά και γρήγορα το τύμπανο μου είναι γιατί θα έχει σπάσει και [από καιρό] έχει παύσει να αποκρίνεται στις επιδιώξεις μου. Εκείνες που χάνονται και αντιφωσφορίζουν στον θωλό και χλωμό από άστρα ουρανό. Εκείνες που λιώνουν αζήτητες στο φαινόμενο του θερμοκηπίου που μαστίζει την εγκεφαλική μου ύλη. Παραμένω μάρσιπος της σιωπής και εσώκλειστος φάκελος της φωνής μου.

Έβρεξε και ύγρανε ο κόσμος

Η χιαστή ύφανση που έδενε τον κόσμο, σήμερα βάρυνε επικίνδυνα. Σε ανεξίτηλα δευτερόλεπτα της μνήμης τούτο το κάδρο μετουσιώθηκε σε μια απαλή γκρι υγρή παραλλαγή, ένα μη ακριβές αντίγραφο του εαυτού του, μια περίεργη έκδοση, μουντή και κρύα. Βροχή που πέφτει ομοιόμορφα και που σκαλίζει με την επαφή της, την γη, τους ανθρώπους, τα ζώα και τα κτίρια, τα πυκνοκατοικημένα από ανθρώπους που παραμιλάνε και υπνοβατούν σε μια 24ώρη διελκυστίνδα που τους απωθεί και τους ενώνει.
Σήμερα έβρεξε και ύγρανε ο κόσμος, ο ήλιος έκανε τα στραβά μάτια - βλέπετε, δεν είναι πάντοτε καλοκαίρι.

Αναρχία

Δεν έχουμε πια διαχειριστή. Τον επήρε ο τόρνος.
Αναρχία στην αυτοκυριαρχία των έκπτωτων αισθήσεων
Δεν έχουμε πια διευθυντή. Γερνάει μόνος.
Η Αστυνομία του εαυτού μας, μας συλλαμβάνει
Δεν έχουμε πια προπονητή. Τον έπιασε ο νόμος.
Πρακτικά είμαστε μόνοι μας
Δεν έχουμε πια καθηγητή. Αυνανίζεται ο μώρος.
Και χωρίς ούτε ένα λόγο και ουσία θα χαθούμε
Δεν έχουμε πια ελεγκτή. Είναι ναρκομανής και πόρνος.
Η μεγαλύτερη ελευθερία είναι αυτή που σου δόθηκε
Nα ζεις.

Λευκό σκότος

Λευκή σκιά που παρασέρνεις την νύχτα στην αγκαλιά του επόμενου πρωινού! Άσπρη σκιά που πέφτεις σε μια ανόσια εχθροπραξία του φωτός με το σκοτάδι. Πώς πάλεσαι και πώς παλεύεις για να ζήσεις. Στα σκοτεινά συντρίμια του εαυτού σου, τον εαυτό σου υπερβαίνεις και εξυψώνεσαι, νικητής έστω για λίγο σε μια διαφαινόμενη ήττα. Αποτρόπαια τα σημάδια σου, φωτίζεις τα σκοτάδια μου. Λευκή σκιά που παρασέρνεις την νύχτα μου, δεν έχω πια πού να κρυφτώ, δεν έχω πια σκοτάδι μες στην ψυχή μου.

Ο Αποτάρανδος

Έχεις δει τον τάρανδο μέσα στη νύχτα; Να κυριεύει την σιωπή του δάσους, να θερμαίνει τον παγερό άερα με την ανάσα του και να σπάει με τα κέρατα του το ομιχλώδες πούσι με περισσότερη άνεση από τους προβολείς ομίχλης; Στον τοίχο μαρμαρωμένος αυτός σε κοιτάζει με μάτια γυάλινα. Παράτερα ετεροφωτιζόμενος σε μια ταπετσαρία από ροζαλί λέλουδα να σκαρφίζεται ακούνητες γκριμάτσες και όμως να είναι εκεί - και να σε κοιτά - και να σε κρίνει πιο αυστηρά από τον ηθικοπλαστικό ιεροδιδάσκαλο που αμαρτάνει συχνά πυκνά κάνοντας μοίχιες σκέψεις. Ο τοίχος σφετερίζεται την μορφή του, περασμένο σκονισμένο σάψαλο, μπιμπλό που καταδικάζεται σε αέναη ζοφερή ανυπαρξία.

Εκεχυρεία των συμπτώσεων, πόλεμος εντυπώσεων

Όξινα τα μάτια της χρωμόπολυς πεταλούδας που με περιτριγυρίζει. Έκπτωτη η αξία της στο χρηματιστηριακό φεγκ σούι μιας ακόμης μητρόπολης. Φανφαρώδεις διαδηλώσεις, τριχωτοί λιμοκοντόροι, φαντεζί πυροσβέστες, ακατανόητοι μπουζουκοκέφαλοι αοιδοί στο χιτώνα που περιβάλεται ανάμεσα στο κρανίο και τον εγκέφαλο μου. Ένας αστεϊσμος δίχως τέλος που παρακμάζει, μια χλιαρή αποθέωση σαρκασμού, ένα αυθύπαρκτο λεμάν σε μια γοργή ανάστροφη μέτρηση από το δέκα ως το ένα. Λιανικές γυάλινες σε Γαλλικές μάλλινες που αφήνονται να αφεθούν μέσα στο ρέμα. Σε τούτη την επερχόμενη μυοχαλάρωση, βιώνω μια ανήθικη σιωπή, αποδίδοντας απαραμιλλή σπονδή στο μαντείο των αιώνιων οιωνών. Λιμαίνοντας την ωστική δύναμη των ανέμων, μαστιγώνωντας το νωθρό της βλέμμα με την συγκαταβατική απαξίωση μιας παγωμένης και θαμπής από τα χρόνια, πέτρας.

Εναντίον μου, ό,τι πω, θα χρησιμοποιηθεί

Στιγμιαία ανάλωση των εφηβικών μου έξεων, στέκομαι ασαφής σε μια μουσική μπορντούρα χρωμάτων ανεμελιάς. Το μεγάλο δωμάτιο που μου είχαν υποσχεθεί συρρικνώθηκε με μιας από τον χρωματισμό της πραγματικότητας που τείνει να αναστατώνει την έντονη αύρα μου με μια βαριά ομιχλώδη επισκίαση. Μεγάλο φωτεινό σπίτι γεμάτο παραθύρια με θέα τον ωκεανό και περιτριγυρισμένο ολούθε από πλίθινα κηπάρια. Στα όνειρα μου όλα αυτά είναι δεδομένα - χειροπιαστά, τεκμαρτά δεδομένα.
Σήμερα ξυρίστηκά επιτέλους. Έπειτα από δέκα χρόνια, έπειτα από δέκα χρόνια| Υπερπόντιο ξεπήδημα φροϋδικών συναισθηματικών αναθυμιάσεων με μια θλιβερή διαπίστωση, ειρωνική επιμειξία όμοια με μια γλυκόπικρη επίγευση στην συνομοταξία των γευστικών αισθήσεων.
Και από την όποια τυχαία διαίσθηση που διολισθαίνει και σμπαραλιάζεται σε χίλια δύο κομμάτια στον αιχμηρό κώνο που πλάθει η λογική των σκέψεων μου, συναισθάνομαι την επικείμενη αλλαγή στο μορατόριουμ των στερεότυπων ιδεών που έχουν κατακαθίσει επίκίνδυνα στο υπνωτισμένο μου υποσυνείδητο. Αφομοιωμένος και αφοσιωμένος για πάντα και επικίνδυνα στον εθισμό της δικής μου περσόνας.
Φύλλα πεσμένα στο νωπό έδαφος από τα χαμένα μας φθινόπωρα, σε πάρκα που ποτέ δεν πατήσαμε και ανθρώπους χαρούμενους και μονιασμένους που ποτέ δεν προϋπαντήσαμε στο διπλανό παγκάκι | η ζωή μας όλη μια συλλογή από σκόρπιες, ανάκατες, ημιθανείς αλλότριες προς εμάς ξεθυμασμένες, καταναλωτικά ορθές, εμπειρίες. Και ύστερα ρωτούν γιατί ξυρίστηκα.

Έχετε τίποτα να δηλώσετε;

Γοερό το κλάμα των αλλοδαπών μας σέσσιον κουρελιασμένων στην άλγητα των εγωκεντρικών μας διενέξεων. Ο καθένας χαμένος για τα καλά στον κόσμο του και συ αποσυντονίζεσαι από την όποια βαρύτητα φυγοκεντρίζει τις λυπητερές σου σκέψεις. Είναι καπνός το προπέτασμα στα φυλακισμένα μας συναισθήματα, έρμαια του μονότονου μπιτ, έρμαια των ρωγμών στις κρυψίνους ενδελεχείς σχισμές των χειρότερων επιθυμιών.
Άπωση και απόσυρση - στρέψη γεωκεντρική σε αλλότινα μονοπάτια φευγαλέων πρώτων εντυπώσεων που απομυζούν την οκνηρή ουσία και αποστειρώνουν με τον χειρότερο τρόπο τη λογική μας. Δεν είναι παραμύθι, είναι εφιάλτης!
Μασκαράδες με φιλντισένιες μύτες με καταδιώκουν - τρέχοντας για να ξεφύγω σε ολοένα και πιο απόμερα ανήλιαγα καλντερίμια, θα χαθώ και θα νικήσουν. Κλείνω για λίγο τα μάτια μου σφιχτά και η μουσική των ποδοπατητών τους κατακυριεύει τις αισθήσεις μου - με μια μαχαιριά για ανάσα, σφαδάζω συγκρατώντας την σιωπή μου - και αυτό θα περάσει.
Ορυμαγδός σμπαραλιασμένων πλαστικοποιημένων τηλεφωνικών διενέξεων για μια αρμαθειά νοητικές ταλαιπωρίες. Υπερευρυγώνια και μόνη κείτεται η σύμπτυξη λοβοτομημένων παράταιρων λέξεων που δεν κλυδώνισαν ποτέ τις κλονισμένες μου φωνητικές χορδές - ξεκούρδιστες και αυτές κιθάρες.