Μόλωπες στους πρόποδες

Τεσσαρακοντίζοντας την αστυνόμευση της, συντήκομαι διατηρώντας το σπορτίβ ύφος μου. Λογομαχώ για να εκλιπαρώ τον έλκοτα - κερατοφέρνομαι για να έχω μύρια όσα τούτη η γης προσφέρει. Είναι αναπόφευκτο να συντριμίζω τα ώκα και να προσεταιρίζομαι τα μελανζέ λακάκια στα τασάκια. Υγιής δεν είμαι, ευπροσήγορος ουδέν, μακαρίζω τα τριάστε σε φαντεζί απόπειρες υποκριτικής ασυννενοησίας. Είμαι κρεμασμένος στο μπαλκόνι και έξω πυκνό σκοτάδι, το φώς της βεράντας απεμπολώ με ματόκυαλα φιμέ που μετριάζουν την έλξη του λευκού φωτός. Κέρινα απολείματα στα ρεσώ των βραδυνών αναζητήσεων, οίνινοι φελλοί απαρτίζουν τις χαμένες μας νύχτες, λυπημένους θα έρθει να μας προϋπαντήσει η αυγή με μόλωπες (στους πρόποδες) μιας ορεινής σκοτεινής συνωμοσίας.