Blueblack

Ζαλάδα. Όλα στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, γιατί πάλι είναι βράδυ. Και το μπλε φως του χρόνου καθρεφτίζεται στο ταβάνι και τα βλέφαρα σφιχτά κλειστά μα τα μάτια από μέσα τους εξακολουθούν να βλέπουν καθαρά. Βαριέμαι να ακούω τις σκέψεις μου και νοητά χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, να σιάξει, να βάλει προτεραιότητες σωστές, να βγάλει το φις από την πρίζα που γεννά τούτες τις αλλόκοτες ηλεκτρικές εκκενώσεις του εγκεφάλου μου. Αν προσπαθήσω πολύ θα κοιμηθώ και είναι φορές που είμαι μισός ξύπνιος και μισός σε ύπνο βαθύ. Είναι εκείνες τις φορές που ολισθαίνει για λίγο το μυαλό μου από την default θέση του και ξεχύνεται σε έναν οργασμό από υγρά χρώματα και κυκλικές νότες και νιώθω πως είναι όταν η βαρύτητα έχει χάσει από πάνω σου την έλξη της.

Πήδα γελοίε!

Να κοιτάς τόσο έντονα που να θολώνει το μάτι και στην κόγχη των ματιών σου να τυπώνεται για πάντα η οκνηρή απόχρωση μιας αλγεινής εντύπωσης, τα τελευταία χρώματα, τα στερνά σχήματα. Να πέφτεις και να πέφτεις από ψηλά κτίρια, ξανά και ξανά και πάλι από την αρχή και λίγο πριν σκάσεις στο έδαφος να ανοίγει ο αόριστος κύκλος και μέσα του να πήζει το χαρμάνι από πέτρα και μέταλλο και χρόνο. Είναι νωρίς; Είναι αργά; Δεν υπάρχει ώρα, σημείο αναφοράς στο χωροχρονικό συνεχές απλά δεν υφίσταται, καθώς βουλιάζεις και ενοποιείσαι στην τρύπα που ενσωματώνει τις φωνές σου με την σιωπή. Και εφόσον το timeline το επιτρέπει, η λούπα σβήνει με ένα απαλό fade to black. Και cut!