Χόρορ Βάκουι

Έλα, ας μιλήσουμε λίγο για το κενό. Ένας διάλογος που περιλαμβάνει έναν ακροατή με μια διάτριτη αποστρέφεια για τα κοινωνικά υποστρώματα στα οποία ο ίδιος λαμβάνει μέρος. Κενό, απόλυτο κενό με μια κενότητα που δεν ορίζεται εύκολα. Για την ακρίβεια καθόλου. Πλήρης ανυπαρξία είναι το κενό και ολόγυρα του εσύ να στροβιλίζεσαι αδιάκοπα, εννοιολογικός δορυφόρος, εσύ που το ορίζεις μέσα στον κυκλώνα των παραισθήσεων σου. Διαδραματίζεις πρωταγωνιστικό ρόλο και γω πιο πέρα, κομπάρσος, συμπληρώνω το κενό. Φώτα και εκρήξεις χρώματος, παγωμένες μετοχές και φαρμακερές εκφάνσεις δολίων εκδουλεύσεων, εσύ, αμετροεπής συνήγορος να διακτινίζεσαι στα βάκουι ενώ εμένα να με γεμίζει τρόμο - ο φόβος του κενού. Κι εσύ να διατυμπανίζεις την παρουσία του κι εγώ να αποτραβιέμαι ολοένα πιο μακρυά από την ουσία του, αν και είναι αδύνατο να αποστασιωθώ, στο τέλος είναι θέμα χρόνου να καταβροχθισθώ από το απέραντο και σιωπηλό κενό. Χόρορ Βάκουι!