Χαίρε υπέρτατο Off

"Libræ mortalis vacui!" μέσα από το χωνί κάποιος μου είπε ή το φαντάστηκα. Και ήταν αργά το βράδυ όταν ήρθε μέσα σε ένα σύννεφο από μπλέ και πράσινες σκιερές αποχρώσεις που λαμπύριζαν στο σκοτάδι του δωματίου μου. Και δεν υπήρξε προειδοποίηση, παρά μόνο το κουρνιαχτό και το αίμα στην άκρη του τραπεζιού που έσταζε ομόκεντρους κύκλους στο πάτωμα.

Για μια στιγμή μονάχα, φως!

Χρώματα από αυτά που πολιορκούν τους αμφιβληστροειδείς και διαφοροποιούν σε ένταση το βάθος πεδίου. Αυτού που διαχωρίζει τα αντικείμενα στο χώρο και διαγράφει σαν ραπιντογράφος την μορφή τους, μακρυά από όγκο, μακρυά από σκιές, γραμμικό, ξερό και δυσδιάστατο. Κοίτα: ένα μαύρο δίπλα σε κόκκινο και να πιο δίπλα, μπόλικο πράσινο παντού αρκεί για να διαμορφώσει ένα εικονικό στάβλο που τρέφονται οι οπταισθήσεις μας. Χρώματα από αυτά που φτιάχνουμε τις λέξεις. Πίσσα στην αίσθηση σιωπής, λευκό σαν από ουρανό γεμάτο χιόνι που κρύβει το σκοτάδι-πίσσα της νύχτας.
Και το χρώμα βιολετί είμαι εγώ γιατί το πρόλαβα, γιατί το είπα πρώτος και όρισα μόνος μου τον χρωματικό κύκλο και σε ένα άχρωμο τοίχο εξαπλώθηκα και έβαψα μόνος μου μια επιφάνεια και την έκανα δική μου. Ένα μικρό τοιχίο σε ένα στενό δωμάτιο που ανοίγει μια πόρτα ανάμεσα σε αναρίθμητες άλλες που αποτελούν μέρος ενός ατελείωτου σκοτεινού διαδρόμου, χωρίς φώτα, χωρίς χρώματα, κενό.

In-Coherent

Βεβηλωμένες κερκόπορτες ασφαλείας, συντρέχουν λόγους για αναβάθμιση. Στάσιμοι ιππόκαμποι σε θαλασσινό λιβάδι, εκτρέφονται πύον θαλάσσης, από νερουλένιους μαστούς και αποσκοπούν σε αρμονία με τη φύση αν και ξέρουν ότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατο για δύο λόγους.
Ακαταλαβίστικοι υποθαλάσσιοι αποτρόπαιοι συνδυασμοί φθόγγων με φωνήεντα, φαντάζουν απόκοσμη απομίμηση ποίησης γαλλικών βιβλίων δερματόδετων του 19ου αιώνα. Ρυπαρές αντηχήσεις, μουσική των ιδεών, λευκός θόρυβος στις ακουστικές κοιλότητες ευπροσήγορων κοινωνικών λειτουργών με το τσεκούρι στο χέρι. Μανιακοί δολοφόνοι, έκπτωτοι ηθικής, κουλουριάζουν τα θύματα τους σε τέλεια νοητική διάταξη που είναι ο ορισμός της αποσύνθεσης. Και μέσα σ' όλο αυτό το χαμό, στου πανικού τη ζώση, τίποτα.

Εγώ και συ είμαστε δύο

Η ιστορία στηρίζεται σε φανταστικά γεγονότα που συνέβηκαν αυτούσια στο ταραγμένο μου μυαλό:
Ντελεκίζοντας το πεύκι, ικρυώνω το κρεματόριο των ισχνών ενστάσεων μιας αποβουτυρωμένης κενωνίας. Διακορεύω με μια νότα άγρια και ατίθαση το ρημαδοχώρο που αλλοτριώνει τις αφετηρίες φευγαλέων κοινοτοπιών. Και συ φωνάζεις και εισακούεσαι δίπλά σε ένα μανούρκιο που προστάζει τάσεις. Ρυθμός ανεξέλεγκτος που σε σπρώχνει σε δυσμένεια και σε φορτίζει αρνητικά πρόσημα σε μια ένταξη που φαντάζει ολοένα και περισσότερο ένα όνειρο απατηλο - κύρηξες κάσους μπέλι στους άπλάνθρώπούς. Δεν χρειάζεται να αποφεύγεις το κέντρο για να μη κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς "in", έτσι δεν είναι;

Λευτεριά στον Άγγελο Κρεούζη*

Δώσε μου το έναυσμα, πες μου πότε να ξεκινήσω, να αρχίσω να τρέχω και να μη σταματώ απομακρυνόμενος από μια γραμμή αφετηρίας που παραφόρτωσε από τζενέρικ ντιφόλτ ανθρωπάρια - βαρετή αλυσίδα DNA τύπους - άνθρωποι που δεν ανήκουν στους πρώτους αριθμούς, που τους αρέσει να διαιρούνται, να ικανοποιούν τους νόμους της φυσικής και να αυτοκαταργούνται. Είμαι το σμήνος των αναρχικών σφηγγών, αυτών που δεν επιτελούν κάποιο έργο και τρέχω πιο γρήγορα από όλους, σφεντόνα γίνομαι και για μένα το φώτο φίνις είναι η φωτογραφική απόδειξη του πόσο αταίριαστοι είμαστε με όλα τα 512 στερεότυπα - πρότυπα - καχέκτυπα.

* που πέφτει στο κενό με ένα σάλτο μορτάλε .

Η ελευθερία είναι

Τρομαγμένοι κασκαντέρ λιποτακτούν από σκηνές δράσης. Στέκονται βαρύθυμοι, φορτωμένοι από αιτιάσεις τρίτων σε μια αναίμακτη πληκτική σκοτοδίνη ηθικών μεταπτώσεων. Ένα κουβάρι τυφλωμένα ζώα είναι, σε ανήλιαγα ερμάρια ζωολογικών κήπων, που ανοιγοκλείνουν σε φασματικές αλληλοσυνδέσεις παραλληλεπίπεδων νοητικών κόσμων και ακροβατούν σε μια ρευστή πραγματικότητα.
Δείτε τον κόσμο με τα μάτια τους και νοιώστε την οδύνη να αναδύεται κατά κύματα που στροβιλίζονται εντός και στοιχειοθετούν ασύμμετρες εκφάνσεις, μηδενικές στον νόμο πιθανοτήτων. Πιο πάνω, δεκάδες εκατομμύρια πουλιά πετούν σε ανόητη παράταξη και διχοτομούν την ανάγκη μας για λίγο καθαρό ουρανό.

42

Από το χώμα, στον πρώτο όροφο και από εκεί στον ουρανό, περάσαμε στρατόσφαιρες και ιονόσφαιρες και διαφύγαμε της μέρας μπαίνοντας μέσα στον έναστρο ουρανό. Και είδαμε μπροστά μας ξεκάθαρα τον εαυτό μας, το παρελθόν μας και το μέλλον.
Εκεί, στα αστέρια που δρομολογούν πλανήτες που χτίζουν βαρυτικές ατμόσφαιρες, που υποστηρίζουν ζωή και φτιάχνουν πρωτοπλάσματα, που συνθέτουν DNAs αναμειγνύοντας το με νερό και χημικές διασπάσεις που στοιχειοθετούν, με τον καιρό, ωραίους ανθρώπους. Και χτίσαμε κοινωνίες και μερεμετίσαμε τις πόλεις μας και δώσαμε ονόματα στους σκύλους μας και ανακαλύψαμε την αξία του μηδέν μέσα στο σύμπαν και στρογγυλευθήκαμε μέσα σε αυτό.
Σε μία ανιερή συμμαχία με το συμπαντικό νόημα στο equilibrium μεταξύ ύπαρξης κι ανυπαρξίας, διαιτητής ο καιρός, δεύτερο μέρος μια μαθηματικής φόρμουλας με μεταβλητές - μεταβλήτες που πολλοί φαλακροί κύριοι σε ψηλοτάβανα κτίρια τούτου του κόσμου προσπαθουν να αποκρυπτογραφήσουν. Και φαντάζουν όλα τόσο γελοία, σε μας - που γνωρίζουμε μεταξύ άλλων την αξία να πετάς χωρίς φτερά.

Νίκησαν τον χρόνο!

Δες την πως αναπαράγει την πραγματικότητα, λουστραρισμένη πραγματικότητα, στρογγυλευμένη στις γωνίες, θα σε πάει όπου εσύ θες, μόνο ακολούθησε την στη διασταύρωση, στο σταυρό που ενώνει τις ευθείες, ψηλά και πάνω από την κίνηση. Εύγλωτοι τρωγλοδύτες της κάνουν χώρο, της μιλούν και της δείχνουν τα παθήματα τους, σοβαρεύονται για λίγο και αποσπούν ένα χαμόγελο συμπάθειας και μια υπόννοια - αν μπορούσαν θα τη σκότωναν!

Συνομοταξία των αμφιβοδακτυλιόσφυκτων

Μαλθακοί λιμενεργάτες συνηγορούν στην εμπάθεια των εμπειριγνωμόνων σε κάποια αραδιασμένα παράθυρα και όλα όσα λένε mute στο διηνεκές. Και όλα όσα ποτέ θα συνταχθούν σα λέξεις, ακραιφνείς αποτυχίες όλα, μαραγκιασμένα νοήματα σκορπιοχώρι σε παράταξη Πι που αγνοεί τον κύκλο. Απορώ και εξίσταμαι και αντιπαρέρχομαι και ερυθριώ και αποτάσσομαι την χθεσινή διακήρυξη του κόμματος. Διατηρώ εγκάθετος, βγάζοντας τηλεοπτικά γούστα σε προοδευτική σάρωση 100 κύκλων το δευτερόλεπτο. Σβήνω με fade out και κατ για διαφημίσεις, ποιός, πού και γιατί μου διαφεύγει, χάνομαι σε εικόνες ατελείς, σε κακό μοντάζ, σε άτεχνο στακάζ, μακιγιαρισμένες μούμιες με κιτρινισμένα δόντια από τα χθεσινοβραδυνά Dunhill ξεπλυμένα με ουίσκι malt, πριν παρκάρουν το ακριβό αυτοκίνητο που μου φτιάχνει το στυλ, που μου σιδερώνει το τσαλακωμένο image και ανεβάζει τα hits μου στα googleranks της κοινωνίας. Μπουρζουάδικα ρεστωράντς με καλούν στη γωνία, ευθυτενείς σερβιτόροι ανοιγοκλείνουν ρουμπωμένους κράσους 4ετίας σε γεμάτες δακτυλιές σαμπανιέρες, λιώνουν οι οίνοι. Επιθανάτια ρόγχος στην τραπεζαρία με τα πτώματα που δόθηκαν ως προκαταβολή σε αντάλλαγμα για συνειρμικές ονειρώξεις πνευματικά τοξινωμένων εύπλαστων εγκεφάλων που σφίγγουν και ξεσφίγγουν σαν σφουγγάρια τη λάσπη της εικόνας μιας τεθλιμμένης κοινωνίας.

ΔΕΝ είμαι Ντελλ

Τετραπύρηνοι, κρυσταλλικής δομής, ασύμμετρης ζεύξης, ολίγων νανόμετρων και αποτέλεσμα σύντηξης υποατομικών νετρονίων στη σχάση της αλλόκοτης σχηματικής παράστασης, μιας διάταξης ξεκάθαρης, μαθηματικής, αποτρόπαιας σκληρής, που στοιχειοθετεί ένα σύμπαν με όρια και κανόνες και θερμότητα. Ένα αλισβερίσι δράσης και αποτελέσματος και κάπου εκεί και γω, μια υποψία κατασκευαστικού λάθους, μιας ξέσφιχτη βίδα, μια ψυχρή κόλληση, ένα omission από τα specs, το σφάλμα μιας ελεύθερης πόρπης, δεν ανήκω σε κανένα ολοκληρωμένο κύκλωμα, δεν παίζω για κανένα system bus, αλλά κλέβω λίγο ηλεκτρισμό από την ανάδραση της θερμότητας του πυρήνα {του τεραπύρηνου}, που πίσω από τα τρελλά τα γκάζια των γκιγκαχερτζ και τη ζέση τους, αναζητάται ο σκοπός που καιροφυλλακτεί στο επόμενο βραχυκύκλωμα της απέχθειας, του σπασίματος, της χακεριάς της λογικής.

Φλάουτο - ταμπούρι - μουσική!

Κουρουλιασμένα κουβάρια με τριχιές κρύβονται κάτω από φθαρμένους καναπέδες, από τα γαμψιά νύχια μιας γάτας που γουργουρίζει όταν βλέπει το ποντίκι πίσω από το ζάμι μιας οικίας με αναμένη τη ξυλόσομπα σε ένα χώρο που μυρίζει τσάϊ, καφέ και ιδρωμένο λίπασμα ορχιδέας. Και έξω να βρέχει, χαμός να γίνεται και κόσμος να τρέχει να αποφύγει το νερό που τσαλαβουτιέται και ανακατεύει τα βρώμικα μόρια του δρόμου και γεμίζει τον υπόνομο που τρέχει στο ποτάμι που κάθεσαι εσύ μπροστά σε μια φωτιά ζεστασιάς και ένα μπουκάλι κρασί που ανοίξαμε μαζί και όπως τη συζήτηση μας, αφήσαμε στη μέση, για χάρη της σιωπής και του φεγγαριού. Και έτσι γυρίζει η σφαίρα και φέρνει τις μέρες την μία πίσω από την άλλη, μέσα από σύννεφά που κρυσταλίζουν και διαχέουν το φως που προσπίμπτει στα μάτια μου που με τη σειρά τους, ανήμπορα να κάνουν κι αλλιώς, καθρεφτίζουν εσένα.

Βυθιχθύς, ο αναμφίβιος

Λέπια που ξεγλιστρούν αλλόκοτα και επιτρέπουν στα βράγχια μου να αναπνέουν. Αποπνέω σαπίλα, από πλαγκτόν καλυμμένο με μούργα είναι η υπόσταση μου. Και να με βλέπατε δεν θα με ξεχωρίζατε από την λάσπη. Είμαι ψάρι του ωκεανού και κολυμπώ σε ανήλιαγα νερά χωρίς πάτο. Είμαι στο τέλος της ζωής μου, για ψάρι καλά τα πήγα και ας μην είδα ποτέ τον ήλιο και ας είμαι τυφλός από τα χρόνια μου στο σκοτάδι. Ζωή στο βάθος του βυθού, στα απύθμενα σκοτάδια, σε μέρη πολύ σκληρά για να ζει κανείς και γω μαζί του. Τρέλα ανακατεμένη με κότσια σε ένα μπλε που χάνει επιτέλους τη σημασία του, κι ενώ βουτώ ακόμα πιο βαθιά στο βυθό χωρίς πυθμένα δεν μπορώ παρά να ονειρεύομαι πως θα δω σε μια άλλη ζωή πώς το φεγγάρι κι ο ήλιος ενώνονται σε μια μεγάλη κοσμική σφαίρα.

Μακριά, στις μαστοφόρες σάρκινες λαίλαπες, σαν μανδύας, σαν έρεβος!

Φαντασιόπληκτοι αλερκίνοι με μάσκες γελαστές και σκουφιά αλλόκοτα με τρείς μύτες με πλησιάζουν και γω στέκομαι ανήμπορος να τους αποφύγω σε ένα εφιάλτη λούπα του προηγούμενου, χωρίς τέλος δίχως αρχή και ανάμεσα σε αυτά τα δύο εγώ, στη σχισμή μιας σελίδας που δεν ξεφυλλίστηκε ποτέ.

Τυχάρπαστοι ιμπρεσσάριοι με κοκκινισμένα ούλα από τα συνεχή πλαστικά χαμόγελα, ανοιγοκλείνουν παρενθέσεις, φτιάχνουν υποσημειώσεις, χτίζουν ανέκδοτα εδάφια και γεμίζουν τις σελίδες με κενότητα στη τέχνη της ζωής.
Φίτσουλες μυστήριοι μπαμπακιασμένοι σοφιστές που ξεπροβάλλουν μέσα στη σκόνη της σοφίτας, κρύβονται πίσω από βιβλία δερματόδετα, πρώτες εκδόσεις κιτρινισμένων σελίδων, μοστράρουν την γνώση της εμπειρίας, της ηλικίας και της ανυπόφορης έπαρσης.

Ηθικο-πλάστες ιερείς με κολώνια για λιβάνι, φανφαρόνοι συμβολαιογράφοι με πένες Λευκόβουνο, μπαρουτοκαπνισμένοι μισθοφόροι, λεκιασμένοι στεγνοκαθαριστές, συνοφρυωμένοι από σκουπόξυλο στα πισινά πανεπιστήμονες, κοστουμαρισμένοι λεβεντομαλάκες μπλακμπεράτοι μπίζνεσμεν, τριχωτοί οδηγοί μοτοσυκλέτας 5 χιλιάδων κυβικών που μυρίζουν φραπεδιά και μάρλμπορο, τεμπέληδες διαστημάνθρωποι που δεν πάνε ως τον Κρόνο, κυνηγοί του κρεοπωλείου με ελιές πίσω από τα αυτιά και πάνω τους μια τρίχα, μυστακοφόροι πλέϊμποϋς με τρύπιες τσέπες, αναβάτες δίχως σέλες, δικηγόροι όλο ζόρι και καμάρι μέσα σε ιδρωμένα στρετσαρισμένα πουκάμισα και μαρκετίστες με παρουσιάσεις powerpoint γεμάτες με ιούς μάκρο που γεμίζουν ανυπόφορα dll το σύμπαν κι όλοι εσείς φωσφοριζέ σκουλήκια της συνομοταξίας των Δέλτα Ύψιλον που λάμπετε στο απόλυτο τίποτα, διοχετεύετε αρνητικά vibes στην ευεραίσθητη αύρα μου.

Εν τω μεταξύ και εις τον αιώμα τον άπαντα, ρωμαλαίοι ακτινολόγοι συμβουλεύονται αναισθησίατρους μέσα σε λευκές ρόμπες PHD, που αποπνένε μορφίνη και φέρνουν σκοτοδίνη στους δείνα ασθενείς.

Και τώρα κάτι ελαφρύ

Σφριγηρή γραββάτα λαιμητόμος απεμπολίζει την οπτική μου σφαγιάζοντας τις νευρικές μου απολήξεις σε ένα μιαρό σύμπλεγμα αιματηρών μυόνων ανίκανων να εκμαιεύσουν και να μεταφράσουν την πληροφορία. Αυτήν που αποσυμπιέζεται από ένα κομμάτι αριθμών και διαχέεται στο χώρο σε υψισυχνότητες ασύλληπτες στο νου.

Σιωπηρή παρτέντζα πίσω από τον τοίχο σε μια πόρτα κλειστή σε ένα σπίτι άδειο σε ένα ερείπιο κάτω από το χώμα σε μια αποφορτισμένη από αιώνες ηλεκτρική εκκένωση στο μυαλό ενός κονιορτοποιημένου ζώου.

Φλύαρη εκπωμάτωσις που εκκενώθηκε στο διαστημόκενο του σκοταδόχωρου, μέσα σε ένα σούπερ νόβα λίγο πριν μια γιγαντιαία μαύρη τρύπα πνιγμένης με σκοτεινή ύλη. Φύσημα στην ηχογράφηση αναφοράς ενός super audio cd μιας κλασσικής συμφωνίας, ελαφριά κόφωση στ΄αυτιά μας από το δρασκέλισμα του χρόνου και από το ποτάμι ακουστικών σκουπιδιών που εν είδει σπαμ γεμίζουν τη χωρητικότητα του νου μας και τον φραγκμεντίζουν για τα καλά και μεις ψάχνουμε μέσα σε όλα αυτά να βρούμε τον εαυτό μας.

Αυτόν που αναχωρεί από την οπτική μου απόληξη καθώς απομακρύνομαι από τον καθρέφτη, μόνος σε μια μονή παράταξη - συνομοταξία ενός παρενθεντικού χωροχρονικού αστείου, αποτέλεσμα συνένωσης της αλυσίδας DNA, αυτού που αποκωδικοποιήθηκε και τοποθετήθηκε στη RAM/ROM ενός σούπερ υπολογιστή που εμπερικλείεται σε ένα τεράστιο δωμάτιο χωμένο μέσα σε μια στέππα που όλο βρέχει και φυσάει θλιβρή αμμόσκονη. Σαν ένα τρίγωνο τετράγωνο στον ομφάλιο λώρο μιας κρυοπηκτικής απόσταξης, διακατέχομαι από λούμπεν ψυχοσωματικούς συναισθηματισμούς κι ας είμαι ένα απλό κουφάρι με 50 δράμια αίμα.