Δρομοκρατία χωρίς ρόδες

Ανεβαίνουν τα ντεσιμπέλ και δεν καλύπτονται και βρίσκουν το δρόμο να τρυπώσουν μέσα στα αυτιά μου μέσα από τα λευκά ακουστικά μου. Για άλλη μια φορά βρίσκομαι στο δρόμο του Κέντρου, στο κέντρο του δρόμου, πεζός, αφύλαχτος στις ξεθωριασμένες διαβάσεις. Φασαρία, όχλος, κορναρίσματα, μηχανάκια να σκούζουν από τις εξατμίσεις, διαφημιστικά μεγάφωνα γεμάτα με φωνές από μικρόφωνα και παφλασμοί ιδιαίτεροι από θόρυβο που σε ζαλίζει.
Και γω με τα λευκά ακουστικά χάνομαι στην ροή των ανθρώπων. Άλλοι πάνε, άλλοι έρχονται και στα φανάρια συναντιόμαστε και βλέπουμε το θέαμα της μαζικής μετακίνησης, την ασχήμια της συμβίωσης στο κέντρο της πόλης, της πόλης που μας ταϊζει καπνό και αταξία.
Και ανάμεσα σε όλη αυτή την βρώμα και την κουστωδία μια πύρινη σφαίρα να στάζει μελάνι από καρμπόν πέντε μέτρα πάνω από το έδαφος. Εγώ στέκομαι καταμεσής του δρόμου και το φανάρι έχει ανάψει κόκκινο και πρέπει να φύγω από τη μέση. Όμως κανείς δεν βλέπει το στεφάνι του ήλιου που λιώνει την άσφαλτο που με καταπίνει που με σβήνει από προσώπου γης.

Μαθήματα Εξαφάνισης

Κρύψου ή απλά μη φαίνεσαι. Σαν την σκόνη στο τζάμι, σαν το ίχνος της πατημασιάς στην άσφαλτο - δεν είσαι εδώ, δεν σου συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά. Αν κοίταζα εσένα θα ήσουν αόρατος, θα έβλεπα από πίσω σου, ο χώρος θα ήταν κενός. Αν σου μιλούσα, δεν θα απαντούσες και ο ήχος της φωνής μου θα αντιγύριζε στα αυτιά μου. Κι αν ακόμα σε άγγιζα δε θα σ' ένοιωθα και δε θα μ' ένοιωθες και συ. Δεν είσαι εδώ και τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Αν όμως ήσουν - αν ήσουν εδώ και μ' έβλεπες και μ' άκουγες και μ' ένοιωθες , τότε αναγκαστικά θα ήμουν και γω παρών, δείκτης της παρουσίας σου πίσω από τον σύρτη της πόρτας που σφαλίζει γερά την ανυπαρξία μας στο σκοτάδι.

"Σα να πετάς"

Βυθισμένος σε υπόγεια σκαλοπάτια που σε οδηγούν στην υπόγεια κνήμη, στην κενή μνήμη ενός ονείρου. Σα να πετάς, αιωρείσαι και θυμίζεις σύννεφο με κάποια βαρύτητα αλλά όχι αρκετή για να χρειάζεσαι πόδια. Πηδάς από κτίριο σε κτίριο και είναι νύκτα και όλα μα όλα είναι έρημα, μια πόλη αδειανή από ανθρώπους. Διοχετεύεις ενέργεια στον αέρα και δεν μιλάς γιατί δεν μπορείς στα όνειρα παρά να είσαι βουβός. Κάι ξάφνου η πόλη τελειώνει και εσύ πλοηγείσαι ανάμεσα στα σύννεφα που τώρα σκουραίνουν και το όνειρο πυκνώνει πάνω σου και σε πνίγει και το βάρος σου σιγά σιγά επανέρχεται και άσχετα από το αποτέλεσμα του δεν καταλαβαίνεις τι συνέβει και δεν συζητάς γι' αυτό το πρωί. Σα να πετάς μόνο τη νύχτα όταν δε βλέπεις και δε σε βλέπει κανείς.

Πνευματικός κουρνιαχτός κάτω από το λευκό του δίαστιχου

Είμαι ένα στάδιο πριν την αυτοϋπνωση και το παλεύω είναι η αλήθεια σε νάρκη απατηλή να πέσω, σε στάδια κατώτερα από ότι το βλέμμα μου που κοιτά πάντα ευθεία. Έβγαλα τα γυαλία και πάλι δεν βλέπω - πως μπορώ να βλέπω την μέση του φωτός, ανάμεσα στη λέξη και το ορθογραφικό λάθος;
Συντεχνία γραμμάτων συστοιχίζουν λέξεις και σκεπάζουν νοήματα σε νεοσχηματισμένες προτάσεις που στρώνουν παραγράφους που εμπεριέχονται σε κεφάλαια που σβήνουν τις λέξεις από έννοιες από αυτές που γεμίζουν βιβλία που διαβάζουμε εμείς και τις επικοινωνούμε μετέπειτα αέναα μέσα μας. Αποστείρωση και ανύψωση και πνευματική καθοδήγηση στη δημιουργία νοητών εικόνων που επιναυλώνουν για λίγο τις αισθήσεις μας και μεταφέρουν το κύμα, το χιόνι, την ιδέα της βόλτας στον νάρθηκα που στηρίζει το μυαλό μου στη θέση του. Δύσκολα και τα βίβλια, δύσκολα και μεις: Υποκείμενο - Ρήμα - Επίθετο - Αντικείμενο - Τελεία

Λάβα στα λάβαλαμπ έβαλα

Ναι ναι ναι και ναι. Ροζ μπορντούρες σε σκιερές αποχρώσεις εν τω μέσω της νυκτός. Σβήνε το λαμπτήρι, πάψε το φως, κλείσε τα σάπια αυτά υπόλευκα χρώματα και γείωσε τα μάτια στις φωτεινές κέρινες συμπυκνώσεις. Σε ένα παιχνίδι εντάσεων που αντανακλάται στο πρόσωπο σου που αντανακλά πίσω την απώλεια της θερμότητας και αναμοχλεύει κέρινα κορμιά, θύματα της βαρύτητας κι αυτά. Σίχαμα είναι, δεν είναι ωραίο - μου θυμίζει βιολογία γυμνασίου και βρώμικα παπούτσια από την βροχή που ποτίζει τις λάσπες. Σε απαγάγει και σε στέλνει σαν μια ωχρή μουσική που διαστρεβλώνει το κέκτημα τους.
Μείνε εκεί ή στάσου παράταιρος, σαν μια έκπτωση των λοιμώξεων που κατατρέχει τις αισθήσεις σου. Άναψε το φως και σήκω και φύγε από το δωμάτιο που σε καταθλίβει και βγες στον δρόμο και δες τον ουρανό που βρέχει και τους ανθρώπους που τρέχουν και τσαλαπατούνται βρεγμένοι, εδώ και κει - μπήκε ο χειμώνας, ώρα είναι να βγάλεις το λάβαλαμπ από την πρίζα.

Τέχνο Λόγια

Διαβολόσπερμα αναθεματισμένο που κονιορτοποιείς τις ηθικές ενός ανήθικου κόσμου. Στάσου μακρυά από την φυγόκεντρο δύναμη που απεμπολίζει τις αποτρόπαιες επάλξεις μου. Σιγουρέψου στην σκιά που αναμοχλεύει τις όξεις μου και ικανοποιήσου στην βόλη της ζέσης της καρδιάς μου. Γίνε μαζί μου ένα και σπάσε σαν σπυράκι το πύον της αλλαγής σου. Σύμφωνα με τον νόμο και τον ιδρώτα του, σε ορίζω όπως το λεξικό τις λέξεις του. Ήρθες να μ' αλλάξεις και σε αναδημιούργησα σε ένα τελείως proprietary σύστημα αρχείων που μόνο εγώ μπορώ να διαβάζω. Έγινα τα bad sectors στα σωθικά σου.