Η τεθλασμένη που πήγαινε ευθεία

Γι' αυτούς που διπλώνουν προς τα πίσω, για τα πέντε λεπτά που πέρασαν, για τον κύκλο που χαράξαμε κάθετα στον τοίχο, για το εφιαλτικό απομεσήμερο και για την τέλεση κάθε μυστηρίου κάτω από τον ήλιο γράφω αυτές τις πλέξεις:
Σκονισμένα παραγεμισμένα συρτάρια με μηχανικές βλάβες στην αμοιβαία αλληλεξόντωση του πολλαπλασιασμού και της διαίρεσης. Υγρές και σκιερές σήραγγες σε μια σιωπηλή διάνοιξη που παραβιάζει ένα ολόκληρο βουνό. Ρωγμή στη χαραμάδα που έμπασε με θράσος το φεγγαρόφως που απεμπολίζει την πραγματικότητα των ηλιακών ακτίνων. Θρυψαλισμένη πορσελάνη στην παράταση της ζωής στο γεμάτο φλόγες πλοίο καταμεσής του πελάγους [άνω τελεία] λίγα μέτρα πιο κάτω εκατομμύρια βράγχια διυλίζουν σιωπηλά το θαλασσινό νερό.
Φορτωμένες από χρυσό και ασήμι παρελαύνουν οι κοκότες ανά την υφήλιο και χιλιάδες ρόμπες μεταξένιες ξανοίγουν τη θέα, αυτή που οδηγεί στην εκτόνωση των ακραιφνών πόθων.
Λόγια πέφτουν κάτω βαριά και παγωμένα, νεκρά και ασάλευτα, ασύνδετα μεταξύ τους που στιγμιαία παρατάχθηκαν σε μια αλλόκοτη σειρά για να σχηματίσουν το παράξενο νόημα που κρύβει η θέα της αυγής που σκεπάζει με το πέπλο της τον ωκεανό που διυλίζεται αέναα από δισεκατομμύρια βράγχια. Και όλα αυτά να επαναλαμβάνονται πολλάκις υψωμένα εις την νι που τείνει στο άπειρο στην τρικυμία που αναμοχλεύει τα περισσευούμενα εγκεφαλικά μου κύτταρα, που δεν είναι όσα παλιότερα μετά από αυτές τις λέξεις η αλήθεια είναι.

Δύο

Είναι εδώ και ώρα προφανές. Δε θα ‘ρθει. Το UFO είχε αργήσει! Πάλι θα έμενε αμανάτι στον κόσμο των Αμερικάνων vs. The World. Δεν θα άντεχε στιγμή τα μεσημέρια με junk food και τα βράδια μπροστά στην τηλεόραση με light πορνό.
Αν έκανες κολάζ τις 20 καλύτερες στιγμές της ζωής του, θα είχες στα χέρια σου ένα ωραίο λευκό χαρτί. Τεχνητά λευκαμένο πολτό χαρτιού από φρεσκοκομμένο πανάρχαιο δένδρο του Αμαζονίου. Με χημικά μέσα που αποδεσμεύουν χιλιάδες τόνους αέριων ρίπων στην ατμόσφαιρα που εντείνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και που σε συνδυασμό με τον αλόγιστο αφανισμό του Αμαζονίου θα φέρουν μια ώρα αρχύτερα τον Αρμαγέδδωνα στην αυλόπορτα κάθε αδιάφορου χαμογελαστού ανθρώπου καταναλωτή.
Αηδία στα σπλάχνα του. Γαμημένος κωλόκοσμος. Σιχαμένα Παχύδερμα Στελέχη στην άκρη κάποιου τεράστιου meeting room αποφασίζουν την τύχη του κόσμου και την παραδίδουν εν είδη presentation στις yessir κυβερνήσεις των, πάντα υπάκουες - στην άεναη μάχη για την άνοδο του χρηματιστηρίου. Και από την άλλη πάρε τους πολίτες - αδιάφοροι ήταν, αδιάφοροι είναι και αδιάφοροι θα πεθάνουν με μια έξυπνη βόμβα που θα φέρει το όνομα τους.
Βρε καλά να πάθουνε. Αυτός την είχε βρει την άκρη και στον πέκολα του for the rest of the world. Μόνο που η “λύση” του τον είχε στήσει ελαφρώς...
Το διαστημόπλοιο, έφερε τα διακριτικά του Διαγαλαξιακού Ομοσπονδιακού Οργανισμού και αυτό προς αποφυγή παρεξηγήσεων και ο νοών νοείτο. Το διαστημόπλοιο που κυνηγούσαν και λειζοροβολούσαν με μανία, δεν είχε κανένα είδος διακριτικό, εκτός ίσως από χρόνια διαστημικής λέτσας και μούργας - κάτι που κάθε επιστήμονας που σέβεται τον εαυτό του, θα έσκιζε τα πτυχία του για να σε πείσει ότι κάτι τέτοιο όπως διατημική μούργα και λέτσα δεν υπάρχει. Όμως υπάρχει και κάλα θα κάνουν να σκίσουν τα πτυχία τους και αεί σιχτήρ – μας τα πρηξάν με τα πτυχία τους!

Μέσα στο βρωμερό διαστημόπλοιο – το κυνηγημένο – ήταν ο Ρίον και ήξερε πολύ καλά ότι έπρεπε να είναι στην γη αυτή την ώρα αντί να παίζει star wars με τους μπάτσους. Είχε 4 χέρια και κανένα ρολόι, αλλά δεν είχε ώρα για χάσιμο. Με μια αστραπιαία κίνηση που δεν τολμώ να περιγράψω – μια διαστημική κωλοτούμπα έλαβε χώρα και ένας ρίπος αστραπής πράσινου λέιζερ, εξαϋλωσε για τα καλά το γιαλιστερό διαστημόπλοιο με τα διακριτικά του Δ.Ο.Ο. Θέτωντας την μηχανή σε φάση ΑΦΑΣΙΑΣ-4 διαστημοδρομήθηκε σε υψηλή τροχιά πάνω από τη γη. Η ελκτική ακτίνα έφερε τον γκρινιάρη γήινο στο cockpit και πριν προλάβει να γκρινιάξει – τον έχωσε στο αποστειρωτήριο. Παράλληλα έθεσε πορεία για την Δραμωνια – τον μυθικό πλανήτη του Ερμηνιακού Συστήματος.

Λοιπόν στην Δραμώνια δεν είχαν προβλήματα όπως πολεμοχαρείς Αμερικάνοι και ετοιμοθάνατοι από την πείνα Αφρικάνοι. Μη νομίζετε όμως πως ήταν ένας problem-free πλανήτης. Και εδώ κυριαρχούσε η μεγαλύτερη μάστιγα του 21ου αιώνα στην Γη. Καλά το καταλάβατε: το marketing ζούσε και βασίλευε στην Δραμώνια. “Θέλετε να αδυνατήσετε και δεν το ξέρετε – πως είστε έτσι χτικιό κάντε μια δίαιτα πλούσια σε λιπαρά και εσύ εκεί γιατί δεν έχεις κινητό, όλοι οι άλλοι έχουν”. Διαφημίσεις κυριαρχούσαν παντού, όπου κοιτούσες και όπου δεν κοιτόυσες – ακόμα και στα όνειρα σου έβλεπες διαφημίσεις. Ο σπόνσορας υπήρχε παντού και πάντα. Οι Δραμώνιοι βαφτίζαν τα παιδιά τους με Όνομα Σπόνσορα Επώνυμο.

Άναψε τα ρεσώ της λογικής

Κάποτε στο ημίφως βλέπαμε καλύτερα. Και τα χρώματα είχαν υπόσταση και το σούρουπο είχε χρώματα γαλήνια, χρώματα παραίτησης του φωτός και παράδοσης στη μυσταγωγία του σκοταδιού, αυτού που μας φέρνει πιο κοντά στην φύση μας, αυτή που δεν φοβάται να μη βλέπει. Ανυπαρξία οπτικών ερεθισμάτων, μακρυά από το πλαστικό χρωματισμό του φθορίου που πέφτει άτσαλα πάνω και εξαμβλώνει τη μορφή σου και γίνεται πιο θολή, πιο μικρή από την πραγματικότητα. Μας κατατρώει το ηλεκτρικό φως, μας κάνει λειψούς, μας κόβει κύτταρα, μας παίρνει - δεν μας δίνει και είναι πάντα μέρα.
Ο Έντισον τελικά ήταν φίτσουλας. Τί να τον κάνουμε τον ηλεκτρισμό βρε κιόχλη, που φωταγωγήσαμε το σύμπαν και ακόμα δε βλέπουμε πέρα από την μύτη μας; Πάσα διακοπή ρεύματος μας επιστρέφει για λίγο στη ζωή.

Τέλεια οξυδέρκεια με ψυχεδέλεια

Τελικά η κιθαριστική ψυχεδέλεια, ηλεκτρολύει ολότελα το ψυχοσωματικό μου οστεοσάρκωμα. Κείτομαι ασάλευτος, ατελέσφορος, άτεμπτος και αφουγκράζομαι την ψυχοτρόπο μουσική αιτία που το κεφάλι μου γίνεται καμμιά φορά πιο ελαφρύ και απ' τον αέρα και ταξιδεύει σε άλλους χωροχρονικούς παραλλήλους και γίνεται στέκι ιδεών και σκέψεων που με συναρπάζουν. Θα ήθελα στο δρόμο μου για την νιρβάνα να έχω ένα ακτινοπίστολο και να κονιορτοποιώ τους κώνους της ηθικοπλαστικής πραγματικότητας που γίνονται τροχοπέδη, με όπλο μου τις θλιβερές ακτίνες.

Λυκόσκυλο

Μικρή απόσταση χωρίζει τον λύκο από τον σκύλο - στα μάτια μου αυτές οι διαφορές είναι μικρές και κρύβονται καλά στο περίγραμμα που περιγράφει την μορφή. Ένα σύνολο ιδεών που περιγράφει ένα γνήσιο υποσύνολο πράξεων, σε τοποθετεί άκομψα σε μια κατηγορία, ένα στερεότυπο που είναι πολύ κοντό, πολύ άτεχνο για να σε περιγράψει. Και αν απομένεις τελικά μόνος με μια γλυκερή απατηλή αίσθηση, που σε δικαιώνει έστω και στιγμιαία για την δαρβινική σου επιλογή, είναι για να έχεις λίγα πράγματα να συλλογίζεσαι το βράδυ που πέφτεις να κοιμηθείς.
Έχω ένα δαχτυλίδι, βαρύ πράμα, χρυσό και ογκώδες, που κάποιος - κάπου - κάποτε μου χάρισε για να θυμάμαι - και εγώ καμμιά φορά αναμοχλεύοντας το ντουλάπι που πετάω το παρελθόν μου, το ξεσκονίζω και έστω για λίγο θυμάμαι την εποχή που ο λύκος και ο σκύλος ήταν μέλη της ίδιας αγέλης.

Μπαλέτο στο χωροχρονικό ασυνεχές

Η μαγεία του ανάστροφου με συνεπαίρνει. Σαν τρελλός κάνω για να δω την ανάποδη είκονα, το άσπρο που κρύβει το μαύρο, την φασαρία που κρύβει η σιωπή και τον όχλο που κρύβει την μοναχική μορφή. Ζούμε σε άτιμους καιρούς, έτσι λέμε πάντα, αρμέγουμε τη μιζέρια μας λίγη-λίγη για να μας φτάσει σε όλη μας τη ζωή. Συγκέρασμα ετερόκλητων παρορμήσεων και άτολμων αποφάσεων, έρμαια του καθεστώτος που επικοινωνεί στα εγκεφαλικά μας κύτταρα, σε μια συντεχνία δεκάλεπτων που ενώνονται για να μας ρουφήξουν τη ζωή. Ο Θάνατος είναι πάντα νεκρός για τους ζωντανούς και ο αέρας οι λέξεις για την ποίηση που στοιχειοθετείται και συγκεράζεται στο ατέλειωτο πανηγύρι - κουβάρι που ξετυλίγεται λίγο - λίγο και κάποτε τελειώνει, η ζωή.

Ρυάκια

Πώς προσκρούει και πώς χάνεται, εξαϋλώνεται με ένα αποτρόπαιο κρότο το ολίσθημα της συναισθηματικής μου απραξίας; Στον μοναχικό σκρήνσέϊβερ του μυαλού μου ετερόφωτες δύσπεμπτες εικόνες καίνε ένα ένα τα πίξελ των εγκεφαλικών μου κυττάρων. Μπορντώ φιοριτούρες, οι μυς πάνω στα κόκκαλα μου, και κόκκινο κρασί το αίμα που μεθάει τη σάρκα, που κινείται, σαλεύει και ζει μόνο για τα απαραίτητα. Εκατόμβη θρήνων, λεκτικό σκραμπλ, άλυτο ρέμπους, η αντιστοιχία εικόνας και λέξεων, μια μουσική παλλόμενη αέναη χωρίς νότες που ξέρει να μην επαναλαμβάνεται και σβήνει με ένα φέϊντ άουτ στη σιωπή που γεννά η σκέψη-λέξη μου.
Όταν ήμουν παιδί και ζούσα και γελούσα και κοιτούσα τη γη με άλλο τρόπο και πίστευα στις ιστορίες, αυτές που λέγονται από φόβο μην τυχόν και μεγαλώσεις και ζήσεις και δεις και πάψεις να πιστεύεις τις ιστορίες που δεν άλλαξαν τον κόσμο, τελικώς.