Το διάστιχο του κέρσορα

Θρόμβωση εγκεφάλου από αποτροπιαστικές ιδέες που μου πνίγουν τον νου και με ρημάζουν και με πετούν στην ανακύκλωση αφού με αποσυνθέσουν στα πρωτογενή μου υλικά. Κόλαση και ασυγχώρητα σφάλματα όλες οι επιλογές μου, κάνω γραμμές και χιόνια σαν μια πολυκαιρισμένη βιντεοκασέτα στο τεχνικολόρ της ζωής μου.
Κι αν στα σύρματα που εκπέμπουν ασύρματα τις σκέψεις μου, παρεισφρύσετε και κλέψετε πακέτα και αποκρυπτογραφήσετε όλους τους κωδικούς μου, θα καταλάβετε, θα το νιώσετε και δεν θα μπορείτε παρά να συμφωνήσετε μαζί μου:
Διαρκούμε, υπάρχουμε και ζούμε, όσο είμαστε παρέα ή μόνοι στην πρίζα, στον μεγάλο διάκενο, στολίδι μιας εφήμερης ζώσης. Σαν ένας σπινθήρας, σαν μια απειροελάχιστη ηλεκτρική εκκένωση που βρίσκουμε πρόσκαιρη κι ασήμαντη, αναβοσβήνουν και χαλνάνε άξαφνα σαν χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια οι ζωές μας.