Δεν υπάρχει = Το μηδεν.

για δες το μηδέν και πως χάσκει όταν αλληλεξερούνται οι πράξεις -

είναι ισάξιο των αριθμών που το οδήγησαν εκεί - μα δεν υπάρχει

δεν υπάρχει το μηδέν = είναι μυθοπλασία, είναι παραδοχή

γιατί αν υπάρχει και αν μπορεί να αποδοθεί, τότε κάτι και κάποιοι

είμαστε ίσοι με (0)

και αν αυτό είναι δυνατόν, τότε δεν.

Τότε μηδεν

Μάθε ματικά

Σκέψου το μηδέν και πρόσθεσε το ένα,
δεν είσαι εσύ; δεν είμαι εγώ;
αλλά ποτέ εμείς

Αφαίρεσε και πρόσθεσε και βάλε εσένα
και βγάλε εμένα και πρόσθεσε ένα
άλλα δεν είναι το ίδιο,
γιατί δεν είμαστε εμείς
που μια πράξη μας ορίζει.

Σώροι αγόρι

Μαγαρίζόμαι των όσων τα όσα όσοι.

Μαλθακοί πίδακες είναι των ενθάδε τα είδωμε άλλα παρέσθει.

Διχοτομώντας την λοβοτομή των μονάδων που επίακε τα μπλε,
και 'φήυρε την λαιμητόμα σκέψη -  σιγουράρω την όψια
όμως φαρετρώ την φύσσα των λυμβάσεων που κλυδωνίζει την ... {ώσι}

Είναι σταθερό το ρέμα κι είναι ασταθής το πνεύμα και
και διατηρώ εφάμιλλος των όσων-τόσων
με αυτό που ερώσσει = ουκ εν έγνων τι εκφάσσειν -

- λαμιέων των αφρών που αυτών των εαυτών των κοκκίνων
είναι το πράσινο που εκνευρίζει.

Ω!

Αυτό που ακολουθεί γιατί έτσι είναι

Φυγάζω την αίθουσα με μια ρωμαλέα παράτα που ανατινάζει την φαιά ουσία των όσων παρευρισκόμενων. Δονείται το δώθε και το κείθε που απαθέστατα πορεύεται στην γραμμικότητα της συνέχειας των ακέραιων αριθμών. Σοβάρότατα παρατώ το ότι κάνω και λυρικά αποτινάσσω την συμπτωματική συνέχεια των μέηνστριμ εκφάνσεων που με διέπει από συνήθεια.

Είναι μια προσπάθεια στο κενό να βιάζω την σκέψη μου με ακομέρσιαλ σκέψεις; Γιατί δεν επαναστατώ στη σκέψη της  βαρετής ιδέας; Είναι το νέο αριστερά να πηγαίνω δεξιά; Μακρυά από αυτό που σκέφτεται το χι ψι κοπάδι, εγώ είμαι λίγο διαφορετικός, νομίζω, αλλά στο τέλος το τίποτα - ένας μαθηματικός υπολογισμός που στατιστικά θα κάνει το χι στο ψι χρονικό σημείο. Επαναστατώ! Και χάνω. Φιμπονάτσι.

Σοφαροί των έοκκων την ώσει

Μαγικές εκφάνσεις των αέναων θραύσεων.

Φάρες που φάσκουν στην αδηφάγα ενσάρκωση των μυσταγωγήσεων μας.

Ρόμβες εκατέρωθεν που ρυμουλκούν την ώσσα μας με βρώση.

Είναι πιθανό να πάσχω, είναι πιθανό να χάσκω.

Σωροί από λάβδανο που αιωρείται στην έκφανση του εγώ.

Στρωβιλίζοντας στην αέρινη μαεστρία που μας δένει πισθάγγωνα,

θα περαμένω απαθής

θα παραμένω ο εαυτός μου

στην τρελή λεηλασία των παραισθήσεων που με καταπίμπτει - 

η γαρ οι μεόυσοι δε λέγασοι τα ίδοις όμμασοι.