Αυτό που ακολουθεί γιατί έτσι είναι

Φυγάζω την αίθουσα με μια ρωμαλέα παράτα που ανατινάζει την φαιά ουσία των όσων παρευρισκόμενων. Δονείται το δώθε και το κείθε που απαθέστατα πορεύεται στην γραμμικότητα της συνέχειας των ακέραιων αριθμών. Σοβάρότατα παρατώ το ότι κάνω και λυρικά αποτινάσσω την συμπτωματική συνέχεια των μέηνστριμ εκφάνσεων που με διέπει από συνήθεια.

Είναι μια προσπάθεια στο κενό να βιάζω την σκέψη μου με ακομέρσιαλ σκέψεις; Γιατί δεν επαναστατώ στη σκέψη της  βαρετής ιδέας; Είναι το νέο αριστερά να πηγαίνω δεξιά; Μακρυά από αυτό που σκέφτεται το χι ψι κοπάδι, εγώ είμαι λίγο διαφορετικός, νομίζω, αλλά στο τέλος το τίποτα - ένας μαθηματικός υπολογισμός που στατιστικά θα κάνει το χι στο ψι χρονικό σημείο. Επαναστατώ! Και χάνω. Φιμπονάτσι.