Ανάμεσα στον ήλιο και σε μένα

Αυτό εδώ είναι ένα πρόβλημα που πρέπει εσύ να λύσεις: Ένας ξεθωριασμένος κύβος του Ρούμπικ μια ξεχαρβαλωμένη Ματρόσκα σε ένα βρωμερό κιλίμι σε έναν πάγκο που ξέφτυσε η σιωπή σε ένα εμποροπανήγυρι καμωμένο από μετανάστες και φτώχεια. Αυτή η πόλη είναι άδεια για τελευταία φορά. Οι τοίχοι ποτέ δεν ήταν πιο άσπροι - στην παλιά σου γειτονιά ο ασβέστης ήταν μοίχος, παροχός της ανέχειας που μας έκλεψε από όλα τα ανήλιαγα πρωινά. Σκόνη και ακόμα περισσότερη σκόνη στα θράψαλα ενός εξοντωτικού εικοσιτετραώρου, αρκεί για να διαβάλλει με τον χειρότερο τρόπο την όψη και να σπάσει γεμάτο ρυτίδες το πρόσωπο. Στο τέλος γκρίζα και λιγοστα μαλλιά να σβήνουν άκομψα το δειλινό και τα κουρέλια που φοράμε να ξεφτίζουν στην λιωμένη μαρμαρυγή. Δεν το βλέπεις; Εξωτερικά ή εσωτερικά βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Στάσου, φύγε, μίλα ή σιώπα, απομακρυνόμαστε από τη ζωή, με βήματα οκνηρά σκοταδοφέρνουμε.